Ik was een dagje naar Utrecht, daar had ik afgesproken met twee vriendinnen. Samen lunchen en dan lekker shoppen. Een hele gezellige dag gehad en om een uur of vier gingen we weer richting huis. Toen ik uit de trein gestapt was, ging ik al zoekend naar mijn autosleutels naar de parkeerplaats. Zonder resultaat. Geen autosleutels in mijn tas. @#$!$!!! Allerlei scenario's staken de kop op. 'Als die bos maar niet uit mijn tas is gevallen toen ik mijn portemonnee eruit haalde...maar ja, dat zou ik wel gehoord hebben. Of iemand zou dat wel gezien hebben. Toch?'. 
En op het moment dat ik bij mijn auto kwam, wist ik het eigenlijk al.
Het is niet de eerste keer namelijk dat het gebeurt (zucht).
Als ik door het raampje naar binnenkijk, zie ik ze gewoon in het contact zitten. Ik heb namelijk nog een prehistorische auto, zo eentje bouwjaar eind jaren '90 en ik heb geen sleutel nodig om het kreng op slot te doen. Dat kan gewoon heel makkelijk, knoppie naar beneden, klink ingedrukt houden en dichtgooien die hap. Hatseflats. Alleen niet zo handig als je dat dan doet terwijl je sleutels nog in het contact zitten. Is wel eens eerder gebeurd. Stond ik bijvoorbeeld met kinderen en al ergens op het dak van een parkeergarage en dan zaten die sleutels er weer eens in. Manlief bellen (die heeft namelijk de reservesleutel) en die kwam dan vanuit Den Haag...of Zoetermeer.
Nu zat er niks anders op dan naar huis lopen (manlief niet thuis namelijk in verband met bbq waar hij met het draakje alvast naar toe was gegaan), andere auto halen met sleutelbos waar de reservesleutel aanhangt, mijn sleutelbos uit mijn auto halen en de auto normaal op slot doen en dan auto daar laten staan, oudste dochter ophalen zodat wij ook richting bbq konden. Je zou er het heen en weer van krijgen. Vanmorgen een wandelingetje richting station, auto staat weer voor de deur.
Het zal ongetwijfeld nog wel een keer gaan gebeuren.
Het draakje wordt binnenkort vier jaar en dan mag ze ein-de-lijk naar school. Al een jaar roept ze dat ze naar 'gool' wil net als haar grote zus en nu mag ze vast een aantal keer komen wennen. Afgelopen dinsdag was haar eerste wenmiddag. Je zou denken dat zo'n kind het een beetje spannend vindt, een lokaal met bijna dertig van die onbekende kleuters, maar nee hoor. Madam stampt gewoon naar binnen, hop op haar stoeltje en ze is er helemaal klaar voor. 'Ehm, misschien even je jas uitdoen en ophangen aan de kapstok?'. Oh ja.
Ze vond het 'heeel leuk mama'. Maar ik mocht in het vervolg de 'paplu' niet meer mee naar huis nemen, want 'die hoort in de gang eigenlijk'.
Dat ik dat even weet.
Dat ik dat even weet.
Qua lezen heb ik niet heel veel te melden. Ik heb Schaduwvechters gelezen en de recensie is inmiddels klaar. Vanmorgen heb ik Handschrift van de duivel van Donald Nolet opengeslagen, die viel letterlijk van de stapel (voorteken?) en ik ben gaan lezen. Ik moet nog 100 bladzijden (van de 334). Lekker opgeschoten dus. Het is een goed geschreven boek, dat zeker, maar het kabbelt een beetje voort, er gebeurt niet heel erg veel. Het is me niet helemaal duidelijk waar het nu allemaal heen gaat. Nog 100 bladzijden te gaan en dan weet ik het. Hopelijk. En dan eindelijk Baldacci! (update: boek inmiddels uit en volop bezig in De laatste mijl, tot nu toe: genieten!)
Fijne leesweek!
Miriam
Geen opmerkingen:
Een reactie plaatsen