Niemand zeggen - Karen Rose

Op de cover van Niemand zeggen een raam waar een vrouw tegenaan leunt die angstig over haar schouder kijkt. Het lijkt erop dat ze niet weg kan. De cover triggert wel om het boek te lezen. Naam van de schrijfster is zoals we gewend zijn vrij aanwezig op de cover, in weer een andere kleur band. De eerste zin op de achterflap klinkt goed:

Net als je denkt dat je veilig bent, slaat hij toe… Spannend.

Karen Rose heeft al een heel scala aan boeken op haar naam staan en geniet vrij grote bekendheid in Nederland. Wat bijzonder is, is dat Niemand zeggen haar debuut is, maar dus nu pas in Nederland is verschenen. Op de Vartanian-trilogie na zijn al haar boeken standalones. Maar de hoofdpersonen van de boeken spelen wel al vaak een bijrol in een ander boek. Ondanks dat is op volgorde lezen niet noodzakelijk, de boeken zijn ook niet in volgorde van schrijven hier in Nederland verschenen. Rose ontving al meerdere prijzen voor haar romantische thrillers en haar boeken worden in vijfentwintig talen vertaald en in vele landen verkocht.

“‘Eén woord,’ fluisterde hij in haar oor, zo zacht dat niemand het zou kunnen horen, ‘als er ook maar één woord over die achterlijke lippen van je komt, ik zweer je, dan maak ik het karwei de volgende keer af.’”

Wat ik eerst en vooral kwijt moet over dit boek is dat ik het nog maar zelden heb meegemaakt dat ik na de eerste paar bladzijden al een hekel had aan een personage. Maar Rose is het gelukt om ervoor te zorgen dat ik in de proloog direct al een gruwelijk hekel kreeg aan Rob Winters. Wat een afgrijselijke vent. Opknopen die handel! Rob is agent in een klein plaatsje in North Carolina, Asheville. Hij doet wat hij wil om informatie te verzamelen. Hij mishandelt verdachten en informanten en meestal loopt dit niet goed af voor ze. Daarnaast mishandelt hij stelselmatig zijn vrouw, maar wanneer ze van de trap “valt” en haar rug breekt houdt Rob de schijn op in het ziekenhuis. Rob is echt een ouderwetse man, vrouwen horen thuis voor de kinderen en het huis te zorgen. En in zijn geval, als dit niet gebeurt zoals meneer het wenst, dan zwaait er wat.

Caroline is jaren terug verhuisd samen met haar zoon Tom. Ze wonen in een klein flatje en Caroline werkt parttime als secretaresse van een hoogleraar aan de universiteit. Daarnaast is ze zelf bezig met een rechtenstudie. Als haar favoriete hoogleraar Eli komt te overlijden, valt ze in een zwart gat. Hij was niet alleen haar baas, maar ook een erg goede vriend die ze vreselijk mist. De dag dat haar nieuwe baas arriveert is ze erg zenuwachtig en slaat ze gelijk een blunder. Voor haar bureau staat een reus van een vent. Hij loopt een beetje mank en gebruikt een stok ter ondersteuning. Als blijkt dat dit haar nieuwe baas is, staat ze met een mond vol tanden, want wat een bijzondere en imponerende man. Ze zou niets liever willen dan in zijn armen wakker worden.
Max Hunter is leraar geschiedenis en op zijn eerste dag op de universiteit ontmoet hij Caroline. Hij is onder de indruk van deze bijzonder veerkrachtige vrouw. Maar wat hij niet weet is dat ze een enorme rugzak met zich meedraagt. Daar komt ook nog bij dat haar zoon enorm achterdochtig is en niks van Max wil weten.

Al deze personages zijn krachtig en volledig omschreven. Het verhaal wordt wisselend vanuit hun perspectieven beschreven, waardoor er veel diepgang zit in het verhaal en de personages. Met Caroline moet je gewoon meeleven, zo’n sterke en mooie vrouw, een echte doorzetter. Max, de man die maar niet kan wennen aan zijn beperking en de worstelingen die hij hiermee heeft. Bijzonder goed omschreven. Met daarnaast Rob, waar je alleen maar een hekel aan kunt hebben door zijn vreselijke denkpatroon en zijn daden.

De spanning is niet het gehele verhaal in volle hevigheid aanwezig en de mix met romantiek is hier iets uit balans. Hieraan kun je merken dat dit haar debuut was. De romantiek heeft hier nog net wat meer de overhand dan de spanning al is dit, in dit geval wel passend bij het verhaal.
De vlotte pen van Rose en het feit dat het relatief korte hoofdstukken zijn voor haar doen, zorgt ervoor dat het boek lekker weg leest. Het boek is in omvang ook iets minder als haar latere pillen die soms wel 600+ pagina’s tellen. Ook komen met regelmaat treffende beschrijvingen naar voren:

“Zijn hart ging tekeer als een pneumatische hamer en zijn longen zwoegden als blaasbalgen.”

En:

“Helen had de vasthoudendheid van dat verdomde roze batterijkonijn.”

Hoe komt ze erop om het op die manier te omschrijven. Erg grappig en goed bedacht.

Niemand zeggen is een heerlijk boek waar je een aantal heerlijke leesuurtjes aan kunt besteden. Ondanks dat het verhaal niet over de gehele linie super spannend is, leest het heerlijk weg. Je blijft toch constant benieuwd naar hoe het Caroline en Max vergaat in hun gevecht om te overleven.

Spanning: 3,5
Plot: 4
Leesplezier: 4
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 3,5
Psychologie: 4

Niemand zeggen van Karen Rose krijgt hiermee net aan 4 sterren.

Amanda

Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!