Concentratiepro...oh kijk, een Vlaamse Gaai!

Ik heb de laatste paar maanden echt het concentratievermogen van een kiwi.

Ik lijk zo nu en dan in een dagmerrie te leven waar ik niet uit kan ontwaken, een ongelukkig, onbestemd gevoel. Ik droom van verandering, streef naar iets dat buiten mijn bereik lijkt te liggen. Irreële gedachten natuurlijk, slaat nergens op. Je kunt alles bereiken wat je wilt.

Zelfopgelegde druk, dingen zien die er niet zijn. Handig zo´n levendige fantasie, minder handig in het dagelijkse leven. Ik probeer me te bevrijden van de glazen kist waarin ik leef. Mijn vingerhoed overstroomt van de ambitie, mijn motivatie zit echter dieper dan het boorplatform kan boren.

Hé kijk, een vogel!

Mijn hersenen zijn gevuld met zoveel ideeën, dat ik niet weet waar ik moet beginnen met ordenen. In welke opbergvakken moet ik ze opslaan, totdat ik ze weer nodig heb. Ik probeer mijn brein te defragmenteren. Orde te scheppen, zodat ik sneller de lijntjes kan verbinden. Niet gebruikte bestanden purgen. Ruimte maken. Rommel eruit, structuur erin. Herinneringen aan vroeger, weg doen of bewaren voor inspiratie? Misschien gedeeltelijk toch maar bewaren, vaarwel kleutertijd.

Ik ga weer aan het werk, voor vijf minuten. Schermonderbreking. Zucht. Net als je met frisse moed eindelijk aan de slag wilt.

Beginnen, doorgaan, afmaken. Het klinkt zo simpel. Maar als je niet weet welke route naar de finish leidt, hoe weet je dan waar je moet beginnen?

Aww, wat een belachelijk leuk kattenfilmpje. Moet je kijken, die pootjes, dat snoetje.

Heb ik ook nog het doorzettingsvermogen van een aardbei. Ik vecht met mezelf, omdat niemand anders het doet. Beginnen. Aan de slag, geen uitvluchten, smoesjes om stil te blijven staan. Ik ben mijn grootste valkuil. Verandering, eeww.

Af en toe vang ik flarden van achtergrondmuziek op, soms hoor je niet wat constant aanwezig is. Oh ja, vergeten dat ik een enorme hekel heb aan dit nummer. Nickelback. Nou ja, vooruit dan maar.

Schermonderbreking voorbij. Ik mag weer. Waar was ik ook alweer gebleven, gedachten dwalen. Het draadje is weg. Opnieuw beginnen. Werken zonder afleiding, lezen zonder afleiding. Concentratie. Gedachten ordenen door ze als steekwoorden op te schrijven zodra ze er zijn. Een woord wordt een herinnering aan een gedachte.

Wil je werken, schakel alles uit. Neem de tijd voor jezelf, maak een afspraak met jezelf. Ik ben niet bereikbaar tussen zus en zo, alleen voor noodgevallen.

Maar wat de een als een noodgeval ziet, is voor de ander een hinderlijke onderbreking dat best een uurtje had kunnen wachten. Simpele berichten worden opeens standaard noodgevallen als je kiest voor jezelf. Een Whatsapp bericht dat niet gelezen wordt, een SMS om te zeggen dat er een Whatsapp is verstuurd, een bericht op Facebook om te zeggen dat er een SMS is verstuurd. Tien minuten niet bereikbaar geweest. Was niet dringend hoor, wou gewoon wat kwijt. Grmbl.

Ik ben op ontelbare manieren bereikbaar; werktelefoon, thuistelefoon, mobiel telefoonnummer, 3 privé e-mailadressen, werk e-mailadres, Facebook, Whatsapp, Messenger, Twitter, SMS. Of heb ik ze nu juist opgeteld? Moeilijker bereikbaar zijn dan de paus, als het mij uitkomt. Focus houden. Verandering van leven moet motivatie genoeg zijn. Digitale stilte. Analoge revolutie!

Nog niet eens begonnen, nu al buiten adem.

"De slaapkamer staat er nog steeds hetzelfde bij, alles op dezelfde plek, onveranderd, een tijdcapsule..."