Amanda Stevens groeide op in
de Ozarks, een gebied dat bekend staat om zijn meren, bergen en – wat voor haar
ontwikkeling veel belangrijker bleek – een sterke hang naar folkore en
bijgeloof. Nadat Amanda in de jaren tachtig tot de conclusie was gekomen dat
een carrière bij de Amerikaanse belastingdienst toch niet helemaal was wat ze
in gedachten had, ging ze Engelse taal- en letterkunde studeren aan de
universiteit van Houston. Niet lang daarna verscheen haar eerste boek.
Vele jaren en boeken later,
en op zoek naar inspiratie voor een nieuw project, las Amanda iets over een
zeldzaam beroep: het restaureren van oude begraafplaatsen. Dit trok
onmiddellijk haar aandacht, en gecombineerd met haar voorliefde voor thrillers
en spookverhalen was het fundament voor de Dodenrijk-trilogie snel gelegd. (www.harpercollins.nl).
Cover
Een mooie cover. Het heeft
iets mysterieus en past perfect bij de titel. Je ziet het maar weinig dat de
Nederlandse versie dezelfde cover heeft als de originele uitgave.
Achterflap
Een jonge vrouw is op
gruwelijke wijze vermoord en achtergelaten in een graf dat niet het hare is.
Voor rechercheur John Devlin, die op de zaak wordt gezet, roept vooral de plek
waarop ze is aangetroffen vragen op. Een historisch kerkhof in Charleston dat
al tientallen jaren niet wordt gebruikt. Hij besluit de hulp in te roepen van
Amelia Gray. Zij restaureert historische begraafplaatsen en kent het kerkhof
goed. Daarnaast is zij de enige die meer weet over de symbolische betekenis van
de inscripties op het graf – teksten waarvan Devlin hoop dat ze naar de dader
zullen leiden.
Amelia, die al jong
vertrouwd was met de geesten die onder de mensen dwalen en geleerd heeft ze op
een afstand te houden, beseft dat ze zich op gevaarlijk terrein begeeft. Met de
teksten leidt de moordenaar haar niet alleen naar andere slachtoffers die hij
heeft gemaakt, hij lokt haar ook in een val. Omdat zij – door haar gave – zijn
uiteindelijke doelwit is…
Laat
nooit blijken dat je de doden kunt zien.
Ga
nooit ver uit de buurt van gewijde grond.
Blijf
weg bij mensen die door een geest worden achtervolgd.
Tart
nooit, maar dan ook nooit, het lot.
Deze vier regels leerde
Amelia Gray van haar vader toen ze nog heel jong was. Toen ze samen op het
kerkhof waren, waar Amelia haar eerste geest zag. Hij drukte haar op het hart
deze regels te handhaven, hoe dan ook. Dat gaat haar jarenlang goed af totdat ze
John Devlin ontmoet, een rechercheur in Charleston die haar om hulp vraagt bij
een moordonderzoek. Het lijk is gevonden op een graf op de Oak Grove
begraafplaats waar Amelia aan het werk is en Devlin is van mening dat Amelia
hem verder kan helpen in zijn zoektocht naar de dader.
Vanaf het moment dat Amelia
Devlin voor het eerst ziet, voelt ze een onweerstaanbare aantrekkingskracht,
maar er is ook gevaar….Devlin wordt gevolgd door twee geesten. Hij heeft er
geen weet van, maar Amelia ziet ze en vraagt zich af wat het verhaal is achter
de vrouw en het meisje dat hem volgen.
Terwijl Amelia vecht tegen
haar gevoelens voor Devlin (want in strijd met regel 3) worden er meer lijken
gevonden en komt een moordenaar steeds dichterbij…
Ik
zak weg in een diepe sluimering, zo diep dat ik niets merkte van het krakende
tuinhek, het gejank van de hond van de buren, en de ogen die glanzend van
waanzin door mijn slaapkamerraam gluurden terwijl ik sliep.
Mijn
mening
Na het lezen van de
achterflap werd ik nieuwsgierig. Ik hou er wel van, boeken over geesten en het
bovennatuurlijke. Als er dan ook nog een beetje griezelen bij komt kijken, is
dat extra leuk.
De
crypte is een spannende roman waarin Amelia Gray centraal
staat. De moordzaak waarbij zij betrokken raakt verdwijnt soms wat meer naar de
achtergrond als zij worstelt met haar gave. Op hele jonge leeftijd komt zij
erachter dat zij geesten kan zien. Haar vader heeft dezelfde gave en vertelt
haar wat zij vooral niet moet doen. Hij heeft vier regels die zij te allen
tijde in acht moet nemen. Amelia heeft het gevoel dat hij haar niet alles
vertelt. Ze zet hem niet onder druk, maar hoopt dat hij haar ooit uit zichzelf
vertelt wat zij nog dient te weten.
Amelia is een wat onzekere
jonge vrouw, erg op zichzelf en voelt zich gek genoeg het meest thuis op een
begraafplaats, net als haar vader. Zij restaureert oude, vervallen
begraafplaatsen en heeft daarmee een goede reputatie opgebouwd. Ze wordt ook
wel de ‘Graveyard Queen’ genoemd. Haar gave is een last, maar ze heeft er in de
loop der jaren mee leren omgaan. De ontmoeting met John Devlin brengt haar
aardig van haar stuk en in het begin is dat begrijpelijk en leef je mee, maar
op een gegeven moment wist ik het wel. Het om elkaar heen draaien. Ik vond het
jammer dat dit erg de boventoon ging voeren, ik vond de moordzaak een stuk
interessanter! Alle overige personages blijven vlak en worden niet of
nauwelijks uitgediept.
Amanda Stevens heeft een
fijne schrijfstijl, zij het dat ze soms erg dingen kan ‘ondertitelen’. Ik kan
het niet anders omschrijven. Veel bijvoeglijke naamwoorden, te uitvoerig in
situaties waar kort en bondig beter is. Het haalt de vaart uit het verhaal en
dat was jammer. Op sommige momenten had ik het idee een verhaal uit de
bouquetreeks te lezen. De uitvoerige omschrijvingen waren wèl goed wat betreft
de omgeving waar het verhaal zich afspeelt, je kon daardoor alles heel erg goed
voor de geest halen.
De spanning tussen Amelia en
Devlin wordt opgevoerd, maar ook de spanning wat betreft het moordonderzoek. Je
wil dan toch weten wie er achter de moorden zit en het hoe en waarom: dat
wordt meer dan prima uitgewerkt. Als je van bovennatuurlijke romances houdt,
dan beleef je een aantal fijne leesuurtjes met De crypte.
Spanning 2,5
Plot 3
Psychologie 2,5
Leesplezier 3
Schrijfstijl 3
Originaliteit 3
3 sterren voor De crypte
Miriam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten