Bij Alex rechtdoor

Met een verhuizing in het vooruitzicht naar een dorp nog geen tien kilometer van mijn huidige woon- en werkadres heb ik, ondanks mijn research, misschien toch iets over het hoofd gezien. Alhoewel de afstand tussen de twee dorpen verwaarloosbaar te noemen is, hebben ze in het andere dorp ergens last van waar ze in het huidige dorp geen spoor van vertonen: carnaval. Nu is 11:11 uur een van mijn favoriete momenten van de dag, net als 12:34 uur of 22:22 uur, maar met carnaval heb ik dan weer niet zoveel.

Een heidens feest, of juist niet eigenlijk, dat tientallen jaren zonder enige moeite aan mij voorbij is gegaan. Die enkele keer dat ik in aanraking dreigde te komen met dit dronkemansfeest, was toen ik per ongeluk linksaf sloeg bij Hoevelaken (hilarisch: als je 'googled' op "linksaf " is de derde suggestie "bij Hoevelaken", hihihi) of toen kennissen vroegen of ik mee wilde gaan naar het plaatselijke buurthuis (really, have you met me?). Gelukkig zijn mijn Brabantse vrienden, allebei, ook niet echt van de carnaval dus daar kom ik ook goed weg. In het dorp waar ik nu woon wordt, naar mijn weten, niets gedaan aan carnaval. Die ene verdwaalde carnavalfanaat die het dorp rijk zal zijn, zit waarschijnlijk verkleed in de kast.

Nu ziet het er echter toch naar uit dat ik er niet aan zal ontkomen. Wordt carnaval doorgaans beneden de rivieren gevierd, iemand is blijkbaar vergeten door te geven aan de Noordwijkerhouters dat Brabant toch echt een stuk zuidelijker ligt. Ook al heeft Noordwijkerhout zijn eigen pracht en praal, komen jaarlijks tienduizenden toeristen van over de oceanen naar het dorp om naar de in bloei staande bollenvelden te kijken of de bloemcorso voorbij te zien rijden, toch voelen de inwoners zich geroepen deze typisch Brabantse aangelegenheid over de rivier te trekken. Er wordt hier dan ook serieus gecarnavald.

In mijn nachtmerries zie ik 'onze' straat al versierd met lampionnen, knipperende gevelversieringen, kartonnen figuren in de tuinen en andere onzinnige vrolijke uitingen. Onze wijk krijgt, natuurlijk, een heuse carnavalsnaam (ik pleit voor 'Het Stelletje Idioten') met een heus carnavalscomité. Alle buurtgenoten moeten uiteraard mee naar uitgaansgelegenheid 'De Schelft' om deel te nemen aan de Boerenbruiloft, waarschijnlijk zeg ik het niet goed, ik ben niet overal van de op de hoogte en dat wil ik eigenlijk maar zo houden.

Een kilometerslange stoet van hossende en verklede mensen trekt mijn woonkamer voorbij, terwijl ik met de gordijnen dicht keihard Pearl Jam draai om maar boven het gelal uit te komen. Hoempapa's en hoemmama's moedigen vanaf de stoep hun ´Babyfaaten´ aan, die verkleed gaan in de laatste carnavalsmode, uitgezocht in de plaatselijke carnavalswinkel (ja echt. Gloeiende, gloeiende). Blaaskapellen met jolige namen als 'De Koetillers' overschrijden de maximale geluidsnorm, waar geen geluidsscherm tegen bestand is. Normaal gesproken nuchtere burgers en buitenlui begroeten elkaar met een enthousiast ´Alaaf´, inclusief het handgebaar aan het hoofd, met kans op het uitsteken van een oog door de staat van beneveling. Buurvrouw Mien, die al jaren op zoek is naar de feestneus van haar vent, struint achter de stoet en kijkt in elk struikgewas of daar nog wat ruist. In de gang staat een paard op mijn kamerbreed tapijt onrustig te trappelen. Plaatselijke 'Kaninefaaten' carnavallen stevig door tot in de vroege morgen, Brabantse nachten duren lang.

Waarschijnlijk zal het er in de praktijk op neerkomen, dat ik binnen vijf jaar Prins Carnaval ben, zul je altijd zien natuurlijk. Niet dat daar veel moeite voor nodig zal zijn, na drie biertjes sta ik al vooraan in de polonaise. Sterker nog, dan bén ik de polonaise.

Ik had, denk ik, toch de kleine lettertjes moeten lezen toen we het huis kochten....