De groeten

Bij de start van het nieuwe jaar hoort natuurlijk ook het traditionele Nieuwjaarsgroeten.

Dit kan af en toe resulteren in een dans tussen uitdeler en ontvanger van de Nieuwjaarsgroet, wat vaak nogal ongemakkelijk kan aanvoelen en soms lachwekkende situaties met zich meebrengt.

Voor de één is een zwak handje al genoeg, het liefst ook zo kort mogelijk, aangevuld met de woorden ‘beste wensen’ en het paniekerig ontwijken van de ogen van de uitdeler om een verder gesprek te voorkomen, sociale interacties zijn al ongemakkelijk genoeg. Sommige ontvangers nemen de moeite niet eens om op te staan en geven vanuit zittende houding een hand, vergezeld met wat Nieuwjaarsgemompel om vervolgens snel weer door te gaan met de dagelijkse beslommeringen.

bron: deredactie.be

Sommige uitdelers, zo het lijkt, kijken het hele jaar uit naar de Nieuwjaarsgroet en nemen geen genoegen met een los handje of een ontwijkende blik. Een stevige handdruk, drie natte zoenen op de wang, als je pech hebt ook nog een stevige knuffel en ‘De allerbeste wensen, hé. Gelukkig Nieuwjaar! Meid, ik heb zo’n leuk oud en nieuw gehad, bla, bla, bla’ en zo de hele kamer afgaand. Om te voorkomen dat de ontvanger kan vluchten wordt de hand net iets te lang vastgehouden, vaak nog omklemd met de andere hand, wat bij de ontvanger een wanhopig lachje op het gezicht brengt. Anderen stappen bij de Nieuwjaarsborrel wat makkelijker over een drempel, met behulp van een glaasje champagne, en breken bij anderen in een gesprek om de wensen en drie zoenen aan de verbaasde ontvanger op te dringen, Herman Finkers of niet.

Sommige personen wil je natuurlijk ook graag uit de weg gaan: die collega met zijn zweterige handen, die jongen met zijn vers ontpopte puisten, die tante die net iets te dicht op de lippen zoent, om over lichaamsgeuren maar niet te beginnen. Al die gezichten die op je afkomen met snotterige neuzen, koortslippen, plakkerige zoenen, wanneer hebben ze eigenlijk voor het laatst hun handen gewassen. Die lucht!

Snel neem ik nog een slok koffie om mijn ochtendadem bij te werken en wat mensen op afstand te houden.

Ook de willekeur maakt het lastig in te schatten wanneer je nu wel of niet iemand de hand kan schudden: wacht je tot de ander wat zegt, begin je uit eigen beweging of wil je niet overkomen als een sukkel omdat de ander niets terugzegt, wanneer is het verantwoord om gewoon bot te zijn en de andere niet meer te verwensen, ik bedoel het beste te wensen. Uniformiteit is soms zo verkeerd nog niet.

De meesten weten ondertussen wel dat het tot en met 6 januari gepast is om elkaar een groet toe te werpen, 'het kan nog net, hé'. Op 7 januari verandert dit in 'eigenlijk kan het niet meer, maar toch...' Als je het dan weet, waarom doe je het dan toch?! Of valt alles goed te praten als je van te voren aankondigt dat je iets doet wat buiten de regel valt: 'eigenlijk mag het niet, maar ik neem deze spullen gratis mee uit je winkel'. Zolang je er schijnheilig bij lacht kom je er mee misschien mee weg.

Het is pas feest als Balthasar, Caspar en Melchior zijn geweest. Gisteren wilde ik je best nog een gelukkig Nieuwjaar wensen, maar vandaag hoop ik dat je...
7 januari is het onofficiële einde van de feestweken. Tegenwoordig gaat dit nagenoeg geruisloos aan ons voorbij, hier en daar nog gaan de kinderen net als met Sint Maarten langs de huizen voor een liedje en een snoepje, want snoepjes hebben we nog niet genoeg gehad.
Tot aan Pasen hoeven we geen handjes en zoentjes te geven, totdat er iemand jarig is natuurlijk.
Geef je dan wel drie zoenen, ga je de hele kamer af, gooi je de verjaardagsgroet de kamer in voor wie het wil horen?

Sociaal zijn....het blijft een uitdaging.