Alibi: wat deed Ink de afgelopen weken

Ik ging er eens goed voorzitten om de beste thriller van het jaar te gaan nomineren
In mijn omgeving vroeg ik eens welke zij zouden gaan kiezen? Vervolgens kreeg ik steeds lijstjes met totaal drie boeken.
Toen bleek dus dat je maximaal drie boeken mag nomineren?!
Dus: Karin Slaughter naast Baantjer?
Ik ben Pelgrim naast In de Soete suikerbol?



Waarom deze top 60?
Willekeurig gekozen? Nee, daar is Sander te kien voor.
Waarom deze 60? Welk beleid zit er achter?
Ging iemand met een blinddoek de lijst langs en prikte? Nee natuurlijk niet.
Er staan veel boeken van grote uitgeverijen op. Maar logisch: die brengen ook veel uit. Toch?
Waarom denk je toch altijd zoveel en zo diep over dingen na, hoor ik al vanaf dat ik klein en een stuk dunner was. Neem de dingen eens gewoon zoals ze zijn. Maar waarom zou ik, denk ik dan nog steeds. Als er alarmbelletjes in mijn hoofd tingelen of zelfs toeteren, dan vind ik dat ik vragen bij iets mag stellen. Ja-knikkers hebben we genoeg. Achter de rug om kletsers is het land ook mee vol. Ik benoem als me iets opvalt zowel in negatieve als in positieve zin. Maar altijd in alle openheid en alle eerlijkheid. Ik geef ook graag mijn fouten toe.
Maar positief gezien dan nu: het is keileuk, zoals de mensen hier in Braboland zeggen, een prijs te organiseren en te geven voor wat een bepaalde groep het beste boek vindt. Appels met peren vergelijken is het echter wel in dit geval. Godsakke: Ik ben Pelgrim is veruit het beste boek....
He Milou van der Will staat er niet op???? Doet die dan pas volgend jaar mee?
Ehm welke twee dan? Marelles Nobody was geweldig!
Anders van Anita Terpstra ook trouwens
Manzanilla van Ellen G. heb ik van genoten
En de laatste Karin slaughter dan....
En... en... en...
Godsamme, je mag er maar drie....
Weet je wat? Ik sla over. Dit is apen met krokodillen vergelijken....ik geef 26 oktober a.s. een luid applaus voor de winnaar. Whoever het is.
Lekker belangrijk....het gaat om het feestje.... (pssst hoor ik een thrillerschrijver in mijn oor fluisteren....voor diegene is een stem wel belangrijk...okeeeeeeeeeeeee)

Als jullie maar lekker de nieuwe Nederlandse thrillers oppakken in die winkel als jullie daar rondneuzen op zoek naar een nieuw boek om te lezen, want er zit zoveel goeds tussen. Ja echt. Ik geniet in onze facebookgroep van mensen die nooit de Nederlandse schrijvers lazen en nu deze schrijvers ontdekken. Van de week nog: iemand las Nobody van Marelle Boersma en ging daarna op zoek naar alle boeken van haar. Verkocht. Dat vind ik leuk, dan ben ik oprecht blij. 
Dit blog is opgezet vanuit de gedachte een podium te bieden aan de Nederlandse thrillerschrijvers en hun boeken. Dat lijkt goed te lukken. Negen maanden na de bevalling, lijkt het kindje in goed badwater rond te zwemmen. Voor het eerst hebben we een club met mensen die zich graag inzetten, meedenken, enthousiasmeren. Ik heb een medebeheerder die stimuleert i.p.v. afremt en zelf liever in de spotlights wil staan. Wij hoeven niet volop in die spotlight. Het podium is voor echte schrijvers.
En dit Alibi dan hoor ik sommige denken? Puur een persoonlijk blogje over wat we doen, om het iets persoonlijker te maken. We proberen dingen uit; nieuwe items als Gesnapt en quotes. Slaat het niet aan, dan zullen ze weer verdwijnen.

Wat las ik eigenlijk deze maand? Na een gruwelijke leesdip waarin ik een aantal boeken door elkaar heen las en die overal in het huis lagen opengevouwen of met boekenleggers. Een rare ziekte is dat: niet kunnen lezen terwijl je er zo van houdt. Er valt niks aan te doen behalve afwachten en opeens: Hopla daar ga je weer. En lees je een geweldige thriller, zoals van Milou van der Will met In mijn bloed. Heerlijk heerlijk!
Daarnaast nog een geweldige roman Shotgun lovesongs waar ik van genoot en wat gaat over vriendschap, trouw en leren vallen en opstaan in het leven. En een Ya Wreed van de geweldige Ya-schrijfster Mel Walis de Vries. Dit zijn de boeken die er uit sprongen en die ik iedereen kan aanraden.

boekenkast klimmen kan ie ook

Wat wel lief is dat mijn beesten in het honk hier thuis, dat ze mij tijdens mijn leesdip toch evengoed door laten thrilleren. Zo kwam de afgelopen twee a drie weken mijn ene kat nachtelijks met een muis onze slaapkamer in. Gelukkig breed mauwend aankondigend, zodat je hem op het dak al hoorde en je in de startblokken kon. Die startblokken houdt in dat ik diep onder de dekens ga a la een struisvogel: wat je niet ziet bestaat niet. En intussen de partner schoppend, zodat die wakker wordt. Die zorgt er dan voor dat kat en muis de slaapkamer verlaten, waarna het stukje verse vlees hard kauwend (krrraaaak smak smak) verorberd wordt in de gang. De volgende ochtend moeten dan wat darmpjes en staartjes opgeruimd en dan is het wachten tot het weer nacht wordt.
Overdag ligt madam heerlijk op de bankrand te soezen terwijl ik lees.
Ja ik hou van lezen. Ik hou vooral van het lezen van thrillers en dan lees ik bijna 100 procent alle Nederlandse thrillers die uitkomen. We hadden onlangs een enquete of mensen liever de buitenlandse of Nederlandse thriller lazen. Vele gaven aan dat de Nederlandse thriller gewoon niet goed is. Dat is gewoon niet waar: er zit veel tussen wat ik nooit zal aanraden als ik het dichtsla, maar ook veel zo goeds! Tot mijn dood zal ik proberen mensen te overtuigen dat ze eens een Nederlandse moeten pakken. Gelukkig zal ik geen 50 jaar meer mee gaan, dus ik moet nu wat harder en sneller mijn best doen.
Lees die nieuwe Milou of Bram Dehouck, Linda Jansma of Bronja Hoffschlags debuut of wie dan ook en als je die dichtslaat en zegt dat je ze slecht vindt, blijf dan bij de Amerikaanse of Scandinavische....dan wordt het nooit liefde tussen jou en de Nederlandse schrijvers vermoed ik. Maar probeer eens een boek waar wij lyrisch over zijn...