Mijn alibi....door Alex Hoogendoorn

De achtertuin was nog het grootste pluspunt van mijn nieuwe onderkomen. Daar stond aan alle kanten laurierstruiken en coniferen omheen. Voor in het huis kan ik het komen en gaan van de dorpelingen in de gaten houden, maar achter had ik mijn eigen vrijplaats. Ik kan naar buiten kijken, maar niemand kan naar binnen kijken. Ik legde het brandhout onder een afdakje en bedacht wat ik daar nog meer zou kunnen verbergen.

Het zou je buurman maar zijn...

Hoe goed ken je je buren überhaupt? Je weet enkel wat je ziet, observeert en deduceert, wat zij je vertellen, wat anderen over hen rondbazuinen en jouw conclusies die je daaruit trekt. Schijn bedriegt, niets is wat het lijkt, etc. etc. Spreuken die op wc-tegeltjes, door massaproductie gefabriceerd, zijn vereeuwigd, in menig ouderwets wc’tje prijken en nog steeds te relevant zijn om in de vergetelheid te geraken. Spreuken die meer dan eens de aanleiding zijn voor bloedstollende thrillerboeken van schrijvers met ietwat ongebruikelijke en verontrustende fantasieën. Dorst van Jackie Bateman is zo’n schrijver. Schrijfster, eigenlijk. In Dorst volgen we een gebroken, onzekere moeder die verliefd wordt op een psychopaat en daarmee niet de eerste maar de tweede grote fout van haar leven maakt. Ik won het boek bij een Facebookactie van uitgeverij Cargo en kon niet wachten erin te beginnen!

Vandaag is het zaterdag 16 augustus. Augustus betekent: de zomer in Nederland sterft langzaam maar zeker, verliest de strijd van de winter, die met de herfst als overgangsfase de overhand neemt. Regenbuien komen en gaan zo snel als vogels wier inwendige radar op hol springt als er een donderswolk op komst is. Vogels die preventief vluchten voor de storm en met een bloedgang door de jonge herfstwind naar hun bestemming worden gedragen, geduwd. Regen, zon. Regen, zon. Koud, warm. Koud, warm... Ik ben aan het werk en heb het weer wederom onderschat. Een koude rilling trekt over mijn ruggengraat van mijn nek naar beneden, mijn armharen staan recht omhoog.

Ik ben brug- en sluiswachter. Vandaag werk ik op de sluis in mijn prachtige geboortestad Gouda. Heel historisch is de stad, al is hij tegenwoordig bijna alleen bekend vanwege de kaas. In Gouda kruisen meerdere auto- en vaarwegen elkaar . De ligging aan de IJssel was vroeger de reden om er een dorpje te stichten. Aan de IJssel werd een sluisje gebouwd dat nu de rechtstreekse verbinding is naar de Museumhaven. De oude stadsmuur is zelfs soort van bewaard gebleven. Ik werk in de sluis die als tweede in- en uitgang fungeert, die gebouwd is in 1941 en tevens aan het centrum van het inmiddels tot stad uitgegroeide plaatsje grenst.

Augustus betekent ook: schoolvakanties die in volle gang zijn en veel te snel voorbij gaan. En ook: weinig te doen op het werk, steeds minder, nog minder, tot de koters weer naar school zijn en de ouders naar het werk, weinig boten meer onder weg zijn en het vaarseizoen het einde nadert. En wat doe je als het rustig is op het werk? Lezen. Althans, dat doe ik. Heerlijk vind ik dat. Als een speer ga ik door Dorst, dorstig als ik ben om te weten hoe het afloopt. Ondertussen is een schip de sluiskolk in gevaren en heb ik opdracht gegeven de sluis weer te sluiten. Dat verloopt lang-zaam. 

Erg lang…zaaam.

Het schip is oud. Historisch, maar niet te historisch. Dertig meter lang, opgebouwd uit voornamelijk metaal. De eigenaar was ooit begonnen aan een opknapbeurt, maar heeft die nooit afgemaakt. Grijze verfstreken steken onzorgvuldig af tegen de beige ondergrond. VERTROUWEN staat er op het houten naambordje, versierd met klimopachtige graveringen. Wit. Vertrouwen, denk ik terwijl ik het boek dichtsla om te laten merken dat ik ook heus doorheb wat er om me heen gebeurt. Twee onheilspellende jonge-meisjesogen staren me aan vanaf de cover van het boek. Vertrouwen.