Shirley Ann ondersteboven...

Flabbergasted… 

De ultieme droom van iedere schrijver is natuurlijk om internationaal door te breken. Die van mij wel in ieder geval. Ik heb vrienden en kennissen die kris kras door Europa wonen, en zelfs in de Verenigde Staten, die mijn boeken best wel zouden willen lezen, maar absoluut geen Nederlands kunnen lezen. Eentje heeft het zelfs geprobeerd met Google Translate ernaast, maar dat ging hem toch niet worden. Er zijn ook al mensen die te goeder trouw hebben geprobeerd het eerste deel van Zwart Bloed; In Mist Gevangen te vertalen, maar uiteindelijk niet verder kwamen dan het eerste hoofdstuk. Het is gewoon echt niet eenvoudig, en mijn steenkolen Engels is ook niet toereikend genoeg, om een geloofwaardige vertaling neer te zetten. Tenslotte moet de lezer ook in het Engels bij de strot gegrepen worden en door de honderden bladzijden gesleurd worden totdat ze buiten adem het boek dicht kunnen slaan. Verlangend naar meer. 

Ik had een aantal mensen benaderd om te informeren wat het me zou kosten om boek één, In Mist Gevangen, te vertalen. Ik kreeg een prijs door per woord en vermenigvuldigde dit met het aantal woorden in boek één. Teleurgesteld liet ik het idee weer varen, omdat mijn salaris en de opbrengst van mijn boeken niet duizelingwekkend hoog zijn en het geld doorgaans opgaat aan andere zaken. Tenslotte moeten er ook nog twee kinderen gevoed en gekleed worden. Ik wil graag mijn droom verwezenlijken, maar niet over hun rug.
 Een jaar geleden opperde een vriendin al, dat er dan maar een benefiet georganiseerd moest worden. Super idee, maar het kwam niet van de grond. Tenminste, dat dacht ik. Wat ik niet wist, is dat een andere vriendin inmiddels de touwtjes in handen had genomen en was begonnen aan iets wat zij als geen ander het beste kan: een avond organiseren en allerlei bands optrommelen die hun muziek ten gehore willen brengen. 
Vanmiddag ging de telefoon: vriendin nummer drie. Of ik achter mijn computer zat? Stomme vraag. Ik zit bijna altijd achter de computer. Om te schrijven, of om mijn boeken her en der te promoten. Of ik naar de pagina van Baroeg wilde gaan. Ik vroeg haar nog waarom, wat was er dan? Maar ze zei alleen maar dat ik het gewoon even moest opzoeken. Ik deed braaf wat me gezegd werd en zie

niets bijzonders. “Je moet naar 27 januari gaan,” zei ze vervolgens. Ik deed braaf wat me gezegd werd. Ik zag vier bands staan: Metal Madly, Room13, Hessa en X-Tinxion. Het waren alle vier bands waar vrienden van me in zingen en/of spelen. Het drong nog niet helemaal tot me door. Het was ook zo’n rare combinatie om deze vier bands samen te zien.

 “En?” vroeg vriendin drie.
 “Wat moet ik zien dan?” Ik baalde omdat dit bands zijn die ik allemaal graag zou willen zien en zelf graag had willen boeken, maar die tijd had ik achter me gelaten. Band nummer twee was zelfs gestopt met optreden, dus dat was een nog harder gelag, deze band in deze line-up te zien. Waarom wist ik hier niets van? Ik voelde me eigenlijk een beetje belazerd. Blokhut Live was al in handen van een ander, en nu dit.
 “Heb je alles gelezen?” vroeg ze. 
“Hmmm,’ gromde ik. Braaf las ik door. Totdat de onderste alinea tot me door drong: 

Overigens komt de opbrengst van deze avond ten goede aan schrijfster Shirley-Ann Benda. Zij brengt haar boekenserie ‘ Zwart Bloed’ zonder hulp van een uitgeverij uit, en kan daarbij wel wat hulp gebruiken. In haar horrorverhaal speelt de Rotterdamse rock- en metalscene een belangrijke rol. Baroeg werkt daar dus graag aan mee.

 Ik schrok me werkelijk te pletter. Het zweet brak me uit, de tranen schoten in mijn ogen en mijn stem viel spontaan weg. Dochterlief keek me geschrokken aan. Die dacht dat er wat ergs was gebeurd. 
Vriendin drie had wel door dat ik behoorlijk van mijn stuk was, dus kwam ze gewapend met een pan kippensoep mijn kant op.
 Niet veel later hoorde ik dat ze hier al sinds begin maart mee bezig
zijn!! Ik had iedereen sinds die tijd meerdere malen gezien en gesproken, en geen woord! Niemand. Zelfs vriendin drie, die ik heel vaak zie, heeft met een stalen gezicht mij lekker meerdere malen laten griepen, als ik weer eens mopperde dat vertalen wel erg veel geld kostte. 
Maar hoe geweldig is het, als vrienden stiekem de handen ineen steken om je op zo’n manier te helpen? Het gevoel is met geen pen te beschrijven. Naast dankbaarheid, is flabbergasted denk ik het woord dat er misschien nog een beetje bij in de buurt komt. Het was overweldigend. Het heeft echt wel een tijdje geduurd eer ik weer een beetje bij was. Nu weet ik in ieder geval hoe het voelt om de hoofdprijs te winnen.

Een vriend

Wat is een vriend?

Nee, de vraagstelling klopt wel. Wie mijn vrienden zijn weet ik namelijk wel.
Ik pak toch even de van Dale erbij, als jullie dat niet erg vinden.


Vriend (de; m,v; meervoud: vrienden) persoon waarmee je door gevoelens van genegenheid bent verbonden.

Zo, dat is lekker kort door de bocht.
Ik prefereer toch liever mijn eigen definitie van vrienden en maak gelijk een onderscheid tussen facebookvrienden en ‘echte ‘vrienden’. Vriendschap maak je en sluit je (waar nodig) af. Die schifting zit in mijn hoofd, maar dat facebookvrienden ‘echte vrienden’ kunnen worden staat voor mij als een paal boven water.

Zoals iemand ooit tegen mij zei; ‘In je leven heb je vele vrienden nodig.’
Nu heb ik waarschijnlijk het IQ van een schaap (weet helemaal niet welk IQ een schaap heeft overigens), ben blond of ik had filosofie moeten studeren. Laten we het maar op het laatste houden aangezien ik al jaren mijn haren verf en mijn oorspronkelijke haarkleur niet meer weet. Dat laatste klinkt bovendien tevens het meest positief en is het beste voor mijn zelfbeeld. Ik vroeg hem dus; ‘Wat bedoel je daarmee?’

Toen kreeg ik een antwoord dat niet in één zin was samen te vatten. Het gaf mij denkstof;
Als je naar school gaat heb je schoolvrienden, als je verwisselt van school krijg je nieuwe vrienden, dan krijg je uitgaansmaatjes en als je trouwt zijn de vrienden van je man opeens je vrienden. Als je naar de zwangerschapsgym gaat ontmoet je nieuwe vrienden en als je gaat werken krijg je opgedrongen vrienden. Je buren worden opeens je beste vrienden en als je het moeilijk hebt verlies je vrienden.

Ik schrok een beetje van zijn opmerking, viel stil en zat hem met open mond aan te gapen. Mijn hele leven schoot in gedachten voorbij en een reeks vrienden passeerden de revue.
Hoe zou het eigenlijk met hen zijn?

Ik houd niet van hokjes denken, maar vrienden zijn er gewoon in allerlei soorten en maten; Oppervlakkige vrienden, BFF (best friends forever), Facebookvrienden, dikke vrienden, tijdelijke vrienden, opgedrongen vrienden etc.
Een ‘echte vriend’ is in mijn ogen nog altijd iemand die luistert, die durft te geven en te ontvangen. Die er is in goede en slechte tijden, troost en lacht. Een vriend lacht om je blunders, accepteert je fouten, neemt je simpelweg zoals jij bent.

Dussss...
Persoon waarmee je door gevoelens van genegenheid bent verbonden, in combinatie met mijn idee van vriendschap, kan ik oprecht zeggen dat mijn vriendenkring behoorlijk is gegroeid. Mijn affiniteit met lezen en schrijven heeft ons verbonden. We delen onze meningen, lachen en zijn oprecht. We feliciteren elkaar en geven ruimte aan elk individu. Als dat geen vriendschap is?

Vriendschap is niet zo moeilijk, als je er maar open voor staat.
Zo aan het einde van het jaar voelde ik even de behoefte dit met jullie te delen. Ik wil jullie dan ook hartelijk bedanken voor jullie vriendschap en aan mama Ink en haar gevolg... extra dank dat jullie ons die ruimte geven en ons bij elkaar brengt. Respect en ik hoop nog lang vrienden te mogen blijven!
Fijne feestdagen en een 2016 aan al mijn vrienden.

Nancy Elferink