De ultieme droom van iedere schrijver is natuurlijk om internationaal door te breken. Die van mij wel in ieder geval. Ik heb vrienden en kennissen die kris kras door Europa wonen, en zelfs in de Verenigde Staten, die mijn boeken best wel zouden willen lezen, maar absoluut geen Nederlands kunnen lezen. Eentje heeft het zelfs geprobeerd met Google Translate ernaast, maar dat ging hem toch niet worden. Er zijn ook al mensen die te goeder trouw hebben geprobeerd het eerste deel van Zwart Bloed; In Mist Gevangen te vertalen, maar uiteindelijk niet verder kwamen dan het eerste hoofdstuk. Het is gewoon echt niet eenvoudig, en mijn steenkolen Engels is ook niet toereikend genoeg, om een geloofwaardige vertaling neer te zetten. Tenslotte moet de lezer ook in het Engels bij de strot gegrepen worden en door de honderden bladzijden gesleurd worden totdat ze buiten adem het boek dicht kunnen slaan. Verlangend naar meer.
Ik had een aantal mensen benaderd om te informeren wat het me zou kosten om boek één, In Mist Gevangen, te vertalen. Ik kreeg een prijs door per woord en vermenigvuldigde dit met het aantal woorden in boek één. Teleurgesteld liet ik het idee weer varen, omdat mijn salaris en de opbrengst van mijn boeken niet duizelingwekkend hoog zijn en het geld doorgaans opgaat aan andere zaken. Tenslotte moeten er ook nog twee kinderen gevoed en gekleed worden. Ik wil graag mijn droom verwezenlijken, maar niet over hun rug.
Een jaar geleden opperde een vriendin al, dat er dan maar een benefiet georganiseerd moest worden. Super idee, maar het kwam niet van de grond. Tenminste, dat dacht ik. Wat ik niet wist, is dat een andere vriendin inmiddels de touwtjes in handen had genomen en was begonnen aan iets wat zij als geen ander het beste kan: een avond organiseren en allerlei bands optrommelen die hun muziek ten gehore willen brengen.
Vanmiddag ging de telefoon: vriendin nummer drie. Of ik achter mijn computer zat? Stomme vraag. Ik zit bijna altijd achter de computer. Om te schrijven, of om mijn boeken her en der te promoten. Of ik naar de pagina van Baroeg wilde gaan. Ik vroeg haar nog waarom, wat was er dan? Maar ze zei alleen maar dat ik het gewoon even moest opzoeken. Ik deed braaf wat me gezegd werd en zie
“En?” vroeg vriendin drie.“Wat moet ik zien dan?” Ik baalde omdat dit bands zijn die ik allemaal graag zou willen zien en zelf graag had willen boeken, maar die tijd had ik achter me gelaten. Band nummer twee was zelfs gestopt met optreden, dus dat was een nog harder gelag, deze band in deze line-up te zien. Waarom wist ik hier niets van? Ik voelde me eigenlijk een beetje belazerd. Blokhut Live was al in handen van een ander, en nu dit.
“Heb je alles gelezen?” vroeg ze.
“Hmmm,’ gromde ik. Braaf las ik door. Totdat de onderste alinea tot me door drong:
Overigens komt de opbrengst van deze avond ten goede aan schrijfster Shirley-Ann Benda. Zij brengt haar boekenserie ‘ Zwart Bloed’ zonder hulp van een uitgeverij uit, en kan daarbij wel wat hulp gebruiken. In haar horrorverhaal speelt de Rotterdamse rock- en metalscene een belangrijke rol. Baroeg werkt daar dus graag aan mee.
Ik schrok me werkelijk te pletter. Het zweet brak me uit, de tranen schoten in mijn ogen en mijn stem viel spontaan weg. Dochterlief keek me geschrokken aan. Die dacht dat er wat ergs was gebeurd.
Vriendin drie had wel door dat ik behoorlijk van mijn stuk was, dus kwam ze gewapend met een pan kippensoep mijn kant op.
Niet veel later hoorde ik dat ze hier al sinds begin maart mee bezig
zijn!! Ik had iedereen sinds die tijd meerdere malen gezien en gesproken, en geen woord! Niemand. Zelfs vriendin drie, die ik heel vaak zie, heeft met een stalen gezicht mij lekker meerdere malen laten griepen, als ik weer eens mopperde dat vertalen wel erg veel geld kostte.
Maar hoe geweldig is het, als vrienden stiekem de handen ineen steken om je op zo’n manier te helpen? Het gevoel is met geen pen te beschrijven. Naast dankbaarheid, is flabbergasted denk ik het woord dat er misschien nog een beetje bij in de buurt komt. Het was overweldigend. Het heeft echt wel een tijdje geduurd eer ik weer een beetje bij was. Nu weet ik in ieder geval hoe het voelt om de hoofdprijs te winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten