Column Shirley Ann

Lies, Shirley en Minke

Bezinning na Metal Madly.

“Na watte?” Hoor ik je denken. Metal Madly: Een avond georganiseerd door een vriendin van mij in samenwerking met het Rotterdamse podium Baroeg. Een avond waarvan de opbrengst voor mij zou zijn. Dit zijn van die mededelingen en vervolgens van die intense belevingen, die ik werkelijk even moet laten bezinken.

Toen ik een paar maanden geleden werd gewezen op wat Lies op poten had gezet, was ik even van het padje af. (Zie ook mijn blog Flabbergasted  Lees hier ) Ik was er immers net achter dat een fiks aantal mensen had besloten hun krachten te bundelen om geld in te zamelen, zodat ik een van mijn boeken zou kunnen laten vertalen. Dat op zich is al erg bijzonder. Want laten we wel zijn, de algemene opinie is er wel een van: als jij iets wil, dan zal je er zelf moeite voor moeten doen. Een ander hoeft daar niet aan bij te dragen. En nee, dat verzin ik niet. Dat werd me gisteren toch even verteld, nadat het werd afgedaan als een geintje.

Ook ik dacht, ja. Inderdaad, je hebt gelijk: Ik wil die boeken vertalen. Dus ik moet ook maar verzinnen hoe ik dat voor elkaar ga krijgen. Maar ik ben een erg gezegend mens, want ik heb mensen om me heen die vinden dat ik dat dus niet alleen hoef te doen. Terwijl ik maandenlang mijn hoofd heb gebroken over hoe ik in godsnaam genoeg geld bij elkaar kon krijgen om mijn droom te verwezenlijken en tegelijkertijd mijn kinderen niet van alles te ontzien omdat mama per se iets wil, waren er, buiten mijn weten om, mensen bezig een benefiet te organiseren. Voor mij!

Gisteravond was DE AVOND. Voor mij zeer ongemakkelijk en ongebruikelijk, want controlfreak die ik ben, heb ik graag overal de vinger in de pap. Dit keer moest ik het maar allemaal laten gebeuren. Het kostte wat moeite, maar het is me uiteindelijk wel gelukt. Ook al werd het een avond met een lach en een traan. En beslist geen tranen van verdriet, maar van ontroering.

Jeannette

Hessa trapt af.

Heerlijke rock uit Rotterdam. Dit keer met een toetsenist en violist erbij. Voor degenen die mijn boeken niet hebben gelezen. Zwart Bloed speelt zich af in en rond een rockpodium in Rotterdam en Hessa heb ik er ook laten optreden. Zoals altijd weet Jeanette weer te boeien en te ontroeren. Ik werd ook nog eens blij verrast toen ik de band de nummers hoorde spelen die ze ook op de boekpresentatie van Familiegeheimen hadden gespeeld in 2015. Het voelt als een warm bad.

Monica

X-Tinxion
Na Hessa beklimt DE thrash metal band uit Schiedam: X-Tinxion, het podium. Zangeres Monica Jansen heeft voor deel drie meegedaan aan een fotoshoot en belichaamde hierbij de vriendin van personage Marcus. In deel vier komt Monica zelf voor met X-Tinxion. Vaste lezers krabben zich waarschijnlijk nu achter hun oren, dus hoe ik dat precies ga verwerken, kan ik niet zeggen, omdat ik dan een fikse spoiler zou weggeven.
Terwijl Monica die dag kampt met een fikse griep, zingt en grunt ze alsof er niets aan de hand is en totaal niet in haar bed had willen liggen. Als ze mij aanspreekt tussen twee nummers door, (ik sta op dat moment veilig achter in de zaal) sleept zangeres Jeanette (van Hessa) me naar voren richting podium. Met een brok in mijn keel luister ik naar de lieve woorden van Monica. Ze draagt het nummer Uniformity aan me op, dat gaat over vrienden voor vrienden. Ik veeg de tranen weg die over mijn wangen rollen en geef een handkus, terwijl ik ‘Ik hou van jou,’ mime.
Mijn dochter komt naast me staan en slaat haar armen om me heen. De rest van het optreden blijven we zo staan kijken. Ze geniet van het optreden van X-Tinxion. De band heeft er een jonge fan bij.

Mario

Room13.
Band nummer drie is speciaal voor deze avond helemaal uit België gekomen en bestond eigenlijk niet eens meer. Mario zong voor het laatst geloof ik op mijn boekpresentatie, nadat hij net was genezen van keelkanker. Twee dagen voor de grote dag belde hij toen op om te zeggen dat hij live wilde zingen. En gisteren stond hij daar toch weer. Hartverwarmend lief. Natuurlijk spelen ze alle  bekende nummers. I am Alive wordt aan mij opgedragen en Mario merkt dan ook nog even op dat de opbrengst van de single ook voor mij is. (- slik – tranen rollen over mijn wangen)
Dit prachtige nummer staat op Youtube in een prachtige akoestische versie, opgenomen in een afgeladen Bozar Theater. Dit event heb ik ook opgenomen in het derde deel van Zwart Bloed. Anne breekt dan in hun kleedkamer in met een specifiek doel voor ogen. Ze slaagt in haar opzet en de ellende is dan natuurlijk niet meer te overzien.

Last but not least: Metal Madly.

Frans en Christine

Zanger Frans Jansen was in het eerste boek al direct de pineut: het vriendelijke onderonsje met Anne Sommer moest gelijk de kop in gedrukt worden. Dion wilde Anne niet blij en geliefd hebben, dan kon ze niets voor hem betekenen. Ondanks dat ik hem heb laten lijden in mijn boeken stond hij toch mooi op het podium de sterren van de hemel te zingen met Christine Roetert wiens looks ik heb gebruikt voor een personage in deel vier. Samen met een Gabor, Bardo en Richard weten ze in no time de hele zaal op zijn kop te zetten. In een rap tempo jagen ze vele bekende hardrocknummers uit de jaren 70, 80 en 90 erdoorheen. Dochterlief staat naast me te stralen. Ze vind het geweldig. Veel nummers kent ze niet, maar herkent ze wel. Dat geldt niet alleen voor ons, maar voor iedereen die staat te genieten, te dansen of te headbangen.
Frans spreekt me tussendoor nog een paar keer aan en vraagt of hij in mijn boeken geen wraak mag nemen om wat hem is aangedaan. Ik weet niet of dat zo’n goed idee is: tenslotte heeft Dion de Winter andere personages voor minder om zeep geholpen.

Wat een geweldige avond! Mijn complimenten aan Lies, maar ook aan Minke. Ze hebben dit samen bekokstoofd. Ze hebben bands gevraagd die ik in mijn boeken heb verwerkt en die dat ook leuk vonden. Geloof me als ik zeg, dat niet iedereen er hetzelfde over dacht of denkt. Maar goed. Het is met een knipoog. Wie wil er nu niet op het podium staan in een zaal dat gerund wordt door Rotterdams grootste maar meest sexy duivel. Het heet dan ook niet voor niets Demons Lair.

Note:

Ik kreeg net bericht van Leon van Baroeg over de opbrengst van afgelopen zaterdag. Er is na aftrek van de kosten € 574,35 opgehaald. De eerste 10% zijn nu dus binnen voor de vertaling van In Mist gevangen. Ik heb er alle vertrouwen in dat die vertaling er gaat komen. En dat is dan mede dankzij al die geweldig lieve mensen die er afgelopen zaterdag voor mij waren. Erg bijzonder en erg overweldigend. Dat wat in Baroeg is gebeurd, is gewoon niet in geld uit te drukken. Ik ben intens dankbaar voor het feit dat ik vrienden heb, die me met hun liefde en hun talent mij een stapje verder hebben willen helpen. En dat geldt voor zowel de bands, als al die mensen, inclusief Baroegpersoneel, die er waren die avond.

Shirley Ann ondersteboven...

Flabbergasted… 

De ultieme droom van iedere schrijver is natuurlijk om internationaal door te breken. Die van mij wel in ieder geval. Ik heb vrienden en kennissen die kris kras door Europa wonen, en zelfs in de Verenigde Staten, die mijn boeken best wel zouden willen lezen, maar absoluut geen Nederlands kunnen lezen. Eentje heeft het zelfs geprobeerd met Google Translate ernaast, maar dat ging hem toch niet worden. Er zijn ook al mensen die te goeder trouw hebben geprobeerd het eerste deel van Zwart Bloed; In Mist Gevangen te vertalen, maar uiteindelijk niet verder kwamen dan het eerste hoofdstuk. Het is gewoon echt niet eenvoudig, en mijn steenkolen Engels is ook niet toereikend genoeg, om een geloofwaardige vertaling neer te zetten. Tenslotte moet de lezer ook in het Engels bij de strot gegrepen worden en door de honderden bladzijden gesleurd worden totdat ze buiten adem het boek dicht kunnen slaan. Verlangend naar meer. 

Ik had een aantal mensen benaderd om te informeren wat het me zou kosten om boek één, In Mist Gevangen, te vertalen. Ik kreeg een prijs door per woord en vermenigvuldigde dit met het aantal woorden in boek één. Teleurgesteld liet ik het idee weer varen, omdat mijn salaris en de opbrengst van mijn boeken niet duizelingwekkend hoog zijn en het geld doorgaans opgaat aan andere zaken. Tenslotte moeten er ook nog twee kinderen gevoed en gekleed worden. Ik wil graag mijn droom verwezenlijken, maar niet over hun rug.
 Een jaar geleden opperde een vriendin al, dat er dan maar een benefiet georganiseerd moest worden. Super idee, maar het kwam niet van de grond. Tenminste, dat dacht ik. Wat ik niet wist, is dat een andere vriendin inmiddels de touwtjes in handen had genomen en was begonnen aan iets wat zij als geen ander het beste kan: een avond organiseren en allerlei bands optrommelen die hun muziek ten gehore willen brengen. 
Vanmiddag ging de telefoon: vriendin nummer drie. Of ik achter mijn computer zat? Stomme vraag. Ik zit bijna altijd achter de computer. Om te schrijven, of om mijn boeken her en der te promoten. Of ik naar de pagina van Baroeg wilde gaan. Ik vroeg haar nog waarom, wat was er dan? Maar ze zei alleen maar dat ik het gewoon even moest opzoeken. Ik deed braaf wat me gezegd werd en zie

niets bijzonders. “Je moet naar 27 januari gaan,” zei ze vervolgens. Ik deed braaf wat me gezegd werd. Ik zag vier bands staan: Metal Madly, Room13, Hessa en X-Tinxion. Het waren alle vier bands waar vrienden van me in zingen en/of spelen. Het drong nog niet helemaal tot me door. Het was ook zo’n rare combinatie om deze vier bands samen te zien.

 “En?” vroeg vriendin drie.
 “Wat moet ik zien dan?” Ik baalde omdat dit bands zijn die ik allemaal graag zou willen zien en zelf graag had willen boeken, maar die tijd had ik achter me gelaten. Band nummer twee was zelfs gestopt met optreden, dus dat was een nog harder gelag, deze band in deze line-up te zien. Waarom wist ik hier niets van? Ik voelde me eigenlijk een beetje belazerd. Blokhut Live was al in handen van een ander, en nu dit.
 “Heb je alles gelezen?” vroeg ze. 
“Hmmm,’ gromde ik. Braaf las ik door. Totdat de onderste alinea tot me door drong: 

Overigens komt de opbrengst van deze avond ten goede aan schrijfster Shirley-Ann Benda. Zij brengt haar boekenserie ‘ Zwart Bloed’ zonder hulp van een uitgeverij uit, en kan daarbij wel wat hulp gebruiken. In haar horrorverhaal speelt de Rotterdamse rock- en metalscene een belangrijke rol. Baroeg werkt daar dus graag aan mee.

 Ik schrok me werkelijk te pletter. Het zweet brak me uit, de tranen schoten in mijn ogen en mijn stem viel spontaan weg. Dochterlief keek me geschrokken aan. Die dacht dat er wat ergs was gebeurd. 
Vriendin drie had wel door dat ik behoorlijk van mijn stuk was, dus kwam ze gewapend met een pan kippensoep mijn kant op.
 Niet veel later hoorde ik dat ze hier al sinds begin maart mee bezig
zijn!! Ik had iedereen sinds die tijd meerdere malen gezien en gesproken, en geen woord! Niemand. Zelfs vriendin drie, die ik heel vaak zie, heeft met een stalen gezicht mij lekker meerdere malen laten griepen, als ik weer eens mopperde dat vertalen wel erg veel geld kostte. 
Maar hoe geweldig is het, als vrienden stiekem de handen ineen steken om je op zo’n manier te helpen? Het gevoel is met geen pen te beschrijven. Naast dankbaarheid, is flabbergasted denk ik het woord dat er misschien nog een beetje bij in de buurt komt. Het was overweldigend. Het heeft echt wel een tijdje geduurd eer ik weer een beetje bij was. Nu weet ik in ieder geval hoe het voelt om de hoofdprijs te winnen.