Mijn boekenmaatje Karin K en ik hadden begin van het jaar afgesproken regelmatig een boek samen te lezen. Het kan een interessante nieuwe zijn, of een boek wat vaak getipt wordt door leden in de groep of door 1 van ons zoals nu.
De Stille Patiënt, Alex Michaelides.
Alicia Berenson schiet haar man dood met 5 kogels en weigert
vervolgens nog één woord te zeggen. Psychotherapeut Theo Faber is er van
overtuigd dat hij haar zwijgen kan doorbreken. Een boek dat door vele wordt
bejubeld, maar is dat terecht?
‘Verdrongen emoties sterven nooit. Ze worden levend
begraven en keren terug, op onaangenamer manieren.’ - Siegmund Freud -
Karin K: Jij raadde mij het al aan Ink, en vele met jou, en
nu deel 3 begin volgend jaar gaat verschijnen móet ik gewoon aan dit eerste
deel beginnen.
Ink: Ik las De
stille patiënt bij uitkomen in 2019 en benoemde het altijd bij mijn favoriete
thrillers. Ik ben zo benieuwd of ik het nog steeds zo goed ga vinden. Ik weet
eigenlijk helemaal niet meer wat het einde van het plot was. Maar nog meer benieuwd
wat jij gaat vinden, iemand die het voor het eerst oppakt.
Karin K. Je kan niet anders dan gefascineerd raken door het personage
van Alicia. Wat is er in
Karin K.
godsnaam gebeurt waardoor ze stopt met praten, maar
nog veel belangrijker: waarom houdt ze dat al die tijd vol. De verweving van
haar verleden met die van de Griekse Mythe van Alkestis vond ik zó mooi gedaan.
Maar je voelt ook al snel dat niet alleen Alicia een groot verdriet draagt. Ook
zielenknijpertje Theo worstelt met zijn leven en relaties. Eigenlijk draait
alles om bedrog!
Ink: Ik ben al heel snel weer
helemaal in het verhaal getrokken. Mooi geschreven en meer leesplezier kan ik
bijna niet hebben. Zo Intrigerend waarom Alicia
haar man vermoord zou hebben en nooit meer sprak. Wat een geweldige psychotherapeut is Theo, bevlogen
die tegen de gangbare regels durft in te gaan in de hoop zijn patiënt aan het
spreken te krijgen.
Karin K: Ik vond de opbouw van Alex Michaelides echt
fantastisch. Door het gebruiken van het dagboek van Alicia en de stukken van
Theo die vertelt vanuit zichzelf, wordt je als het ware één met hen. Ik kon het
op een gegeven moment echt niet meer wegleggen.
Ink: Tegen het
einde denk je even van hé, zoiets las ik toch? Maar dan vallen langzaam aan
alle stukjes op hun plek.
Karin K: Ik dacht op het laatst dus te weten hoe het zat.
Haha, had ik het even goed mis! Echt geweldig. Zo hoort een einde van een
thriller nou te zijn. Het hele boek vond ik al goed hé, maar dan komt dat einde
er nog eens achteraan. Eigenlijk wil ik nu meteen door met De Nimfen...
Ink: Opnieuw heb ik de beleving van een geweldig boek. Absoluut in mijn eregalerij van goede psychologische thrillers.
5 Kraaien.
Karin K: Ja, ik snap dus ook meteen waarom dit boek zo bejubeld
wordt. Daar is er nog één bijgekomen. Wow.
Ik geef het de volle vette 5 Kraaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten