Interview met Kevin Valgaeren

 

Hoeft K. R. Valgaeren nog geïntroduceerd te worden? Jaren voordat zijn eerste boek verscheen, was hij reeds gebeten door het schrijversvirus.  Met zijn debuut De Ziener (2011) won hij in 2012 de Schaduwprijs voor het beste spannende debuut in de Nederlandse taal. Daarna volgden Bloedlijn (2012), Seance (2016), Blackwell (2018), Engelenlust (2019) en Het offer van Scarlington (2020). Eerder dit jaar kwam de herwerkte versie van De Ziener uit. In oktober volgde de nieuwe editie van Bloedlijn: het tweede deel in het tweeluik rond David Mayfair. Thrillerlezers! toog richting Leuven.

 

Dag Kevin. Het tweeluik rond David Mayfair ligt nu herwerkt in de winkel. Wat doet dat met de schrijver?

 

De nieuwe edities van De Ziener en Bloedlijn kwamen er op vraag van de lezers. Op zich is dat voor een auteur al een reusachtig compliment. Toen uitgeverij Houtekiet ervoor zorgde dat er aan die vraag werd voldaan, kon ik mij alleen maar een erg gelukkig man voelen. Boeken in het spannende genre, zeker als ze van Nederlandstalige auteurs zijn, krijgen niet vaak nieuwe uitgaves. Meestal blijft het bij een eerste druk en eventueel enkele bijdrukken en daarna is het verhaal uit. Het is dus een hele eer dat beide boeken op deze manier een tweede leven hebben gekregen.

 

Betekent dit dat het verhaal van David nu definitief is geschreven? Wat verkies jij eigenlijk zelf, een open of gesloten einde?

 

Geloof nooit wat een schrijver zegt, maar ik denk dat Davids verhaal nu wel verteld is. Toen Bloedlijn tien jaar geleden voor het eerst verscheen had het boek een open einde. De vraag die daarin niet beantwoord werd, was of David al dan niet zijn Sterre zou redden door haar het eeuwige leven te schenken. Voor mij was het antwoord duidelijk en ik meende dat lezers dat einde ook voor zichzelf konden invullen, maar daar heb ik mij in vergist. Vandaar dat er in de nieuwe editie van Bloedlijn een lang hoofdstuk is toegevoegd om het verhaal beter af te ronden. Persoonlijk heb ik geen probleem met open eindes, want vind ik het vaak ongeloofwaardig wanneer in spannende en vooral griezelige verhalen alles op de laatste pagina goedkomt. Wie mijn boeken leest zal vast gemerkt hebben dat ik mijn personages, die vaak gruwelijke dingen hebben meegemaakt, moeilijk met de glimlach naar huis kan sturen. Dergelijke gebeurtenissen laten, net als in het echte leven, littekens na en die moet je in het laatste hoofdstuk niet verbergen.

 

Waarom besloot je de twee boeken te herwerken en opnieuw uit te geven?

 

Eigenlijk was het een samenloop van omstandigheden. Ten eerste kreeg ik wekelijks de vraag van iemand of ik nog exemplaren van die boeken had. Ze waren populair, maar niet meer in de handel verkrijgbaar. Ten tweede had ik minder tijd om nieuw materiaal te schrijven, omdat ik op korte tijd tweemaal vader ben geworden. Ten derde vond mijn uitgever het een goed idee om die boeken opnieuw uit te geven. De timing zat dus goed, alleen was mijn voorwaarde dat ik zowel De Ziener als Bloedlijn grondig wou herwerken en opnieuw wou laten redigeren, zodat ze er niet alleen fris uitzagen, maar ook een meerwaarde kregen voor die mensen die de boeken al hadden gelezen.

 

Je mag hier je boek promoten. Hoe overtuig je de Thrillerlezers dat ze dit boek absoluut moeten lezen?

 

Een auteur is naar mijn mening de slechtst mogelijke promotor van zijn eigen werk, omdat hij onmogelijk objectief kan zijn. Dat gezegd zijnde, er zijn verschillende soorten spannende boeken: misdaadverhalen, psychologische thrillers, horror, fantasy, sciencefiction, noem maar op, en iedereen heeft zijn of haar voorkeur. Mijn boeken zijn klassieke griezelverhalen in een nieuw kleedje. Gothic Novels die het vooral van de sfeer en de personages moeten hebben, vaak een historische, op feiten gebaseerd verhaal hebben en misschien qua stijl wat meer te bieden hebben dan andere verhalen uit het genre. De diehard liefhebber van horrorverhalen zal misschien wat teleurgesteld achterblijven, maar iemand die doorgaans stellig van het genre wegblijft, zou wel eens aangenaam verrast kunnen worden. Mijn boeken zijn misschien nog het best te omschrijven als een kruising tussen het werk van Charles Dickens, Anne Rice en Stephen King, zonder mij aan die grote namen te willen meten.

 

Je wijdde al heel wat inkt aan Gothic Novels. Maakt de Gothic deel uit van je dagelijkse leven?

 

Als je daarmee bedoelt dat ik naar aangepaste muziek luister, ik overdag mijn gezicht wit verf, zwarte lijnen onder mijn ogen trek en in lange, zwarte gewaden getooid ga die ik in de carnavalwinkel heb gekocht, dan is het antwoord negatief. Voor de rest spendeer ik wel veel tijd aan mijn studie van het genre, kijk en lees ik veel duistere films en boeken, en bezoek ik graag plekken die belangrijk zijn geweest voor de evolutie van de Gothic. Maar met Halloween blijf ik dus lekker thuis, want ik heb een bloedhekel aan verkleedpartijtjes en de muren van mijn werkkamer zijn gewoon wit.

 

Zieners, vampiers en spekters. Als welke verschijningsvorm zou jij op je best zijn, denk je?

 

Als geesten bestaan, dan zou ik er schrik van hebben. Dus, als Ziener zou ik eerder een Werner van Lissum zijn: iemand die spekters kan waarnemen maar zijn gave haat. Als geest zou ik bang zijn van mezelf en volgens mij is het ook geen prettig bestaan. Ik ga dus voor de vampier, op voorwaarde dat ik eerst tien kilo mag afvallen, want de eeuwigheid wil ik alleen trotseren als ik in topconditie ben. Die eeuwigheid zou mij veel meer tijd geven om alle boeken te lezen die ik nog wil lezen en alle verhalen te schrijven die ik nog wil vertellen. Daarnaast zou ik met mijn bovennatuurlijke ogen nooit genoeg kunnen krijgen van al het moois dat de planeet ons te bieden heeft. Dat ik daarvoor op gezette tijden eens in de hals van een mindere moet prikken, neem ik er hoogstwaarschijnlijk graag bij.

 

De hoofdpersonages houden allen een dagboek bij. Herken je dat ook voor jezelf?

 

Helaas, ik maak erg veel notities en mijn bureau ligt volt met papiertjes waarop staat wat ik nog allemaal moet doen, maar een dagboek heb ik niet.

 

Wat schrijven betreft, David gebruikt heel graag de vulpen van Sterre. Zit daar een betekenis achter? Schrijf jij met pen of op de pc?

 

Ik ben inderdaad een verzamelaar van mooie pennen en de daarbij horende inkten. Ik schrijf al mijn verhalen eerst met een pen en daarna gaat alles in de computer. Dat proces is waarschijnlijk niet bevorderlijk voor de productiviteit, maar het tempo waarmee ik met de hand schrijf, past beter bij het tempo waarmee de zinnen zich in mijn hoofd vormen. Als ik op de computer schrijf, zit ik vaak te staren naar een flikkerende cursor of te rammen op de backspacetoets en dat vind ik niet prettig.

 

De schrijver K. R. Valgaeren is heel present in het boek: als auteur van een krantenartikel, in de ik-vorm in de verschillende personages. Is het omdat je tijdens het schrijven zo opgaat in het verhaal?

 

Die initialen op het einde van het krantenartikel was eigenlijk een grapje. Leuk dat je hebt opgemerkt. In de literatuurwetenschap bestaat er echter zoiets als intentional fallacy. Daarmee wordt bedoeld dat je nooit mag aannemen dat wat de personages en de verteller zeggen ook de mening of intentie van de auteur is. In de dagboekfragmenten in Bloedlijn zijn de personages aan het woord en niet ik, maar omdat ik tijdens het schrijven volledig opga in het verhaal, zou het best wel eens kunnen dat ik het met de personages eens ben, hoewel het omgekeerde ook vaak het geval is. Personages zijn het allerbelangrijkste in een verhaal. Daarom beeld ik me vaak in dat ik een acteur ben die de personages speelt terwijl de tekst nog geschreven moet worden. Op den duur moet ik daar niet meer bij nadenken en schrijven de personages hun eigen verhaal, zonder dat ik daar weinig over te zeggen heb. Dat is heel boeiend, want zij kunnen de gebeurtenissen een andere richting uitsturen dan wat ik in mijn hoofd had.

 

Hoe voelt het om deel uit te maken van het leven van Zieners, vampiers, spekters? Maken ‘gore’ passages je, net als sommige van je lezers, waaronder Karin K., ook misselijk en emotionele passages emotioneel of beleef je dat als schrijver op een andere manier?

 

Ik denk dat je als schrijver alles intenser beleeft dan een lezer, deels door wat ik daarnet zei. Maar het is niet zo dat ik tijdens het schrijven zit te huiveren, kokhalzen of huilen. Een uitzondering was misschien Engelenlust omdat het in dat boek nodig was om erg ver en diep te gaan. Ik kan niet ontkennen dat ik toen een paar keer heb moeten slikken.

 

Tegelijkertijd maak je ook van de gelegenheid gebruik om hier en daar kritiek te uiten op bv. de ruimtelijke ordening in Turnhout: mooie huizen/gebouwen die zijn verdwenen, dat zijn zaken die pijn doen?

 

Ik geef toe dat ik het op dat gebied eens ben met de opmerkingen van de personages. In de jaren zestig van de vorige eeuw zijn er in Turnhout en elders in naam van de vooruitgang veel mooie gebouwen tegen de vlakte gegaan om plaats te ruimen voor moderne, betonnen monsters. Een recent voorbeeld daarvan in Turnhout is het Turnova project. In het midden van de stad staat sinds enkele jaren een reusachtige, witte woontoren: een prestigeproject waarover decennialang werd gediscussieerd en dat pijn doet aan de ogen. De Turnhoutse skyline, voorheen een fier schouwspel met mooie kerktorens, wordt vandaag gedomineerd door die toren. Het is zelfs zo erg dat je hem vanuit het natuurgebied de Liereman, waar Bloedlijn zich deels afspeelt, kunt zien. Valt het op dat ik daar een beetje boos van word?

 

Zijn er onderwerpen die je nooit zou durven aankaarten in jouw verhalen?

 

Ik kan er niet meteen enkele bedenken, tenzij het onderwerpen zijn die mij minder interesseren. Als ik toch iets moet noemen. Je zal mij niet snel betrappen op het schrijven van een hedendaags politieverhaal, omdat je je dan moet verdiepen in gerechtelijke en politionele procedures en daar heb ik geen zin in. Ik betrap me er zelf wel op dat veel van mijn boeken het impliciet hebben over de positie en de rechten van de vrouw. Meestal is dat in een historische context, maar dat is vandaag nog steeds relevant. In Seance is het hoofdpersonage niet meteen vrouwvriendelijk. Dat heeft deels te maken met de tijdsgeest, maar ook met zijn laffe karakter. In Het offer van Scarlington staat een geperverteerde patriarchale maatschappij lijnrecht tegenover de vrouw van Jericho Blackwell, die een feministe is voor dat er van dat woord sprake was.

 

Werner van Lissum las de zeven delen uit de Harry Potterreeks. Ook een guilty pleasure van jou?

 

Absoluut! Het is te zeggen, ik vind het geen guilty pleasure. De boeken van Rowling zijn simpelweg steengoed.

 

Marcus en Celine beschikken over een indrukwekkende boekencollectie. Als auteur laat je duidelijk blijken dat sommige collecties jou het water in de mond doen lopen. Ben jij de trotse bezitter van één of andere bijzondere collectie? Welke collectie zou jou absoluut oneindig gelukkig maken?

 

Ik geef toe dat mijn vrouw en ik zoveel boeken hebben dat we niet weten waar ze op te bergen. Dat is vermoedelijk het gevolg van het feit dat ik overdag een boekhandelaar ben. Er zijn zeker boeken waar ik week van wordt: eerste edities uit lang vervlogen tijden, bijvoorbeeld. In mijn collectie heb ik een paar boeken waar ik trots op ben. Er zijn veel gesigneerde edities, waaronder een exemplaar van De Vlaschaard van Stijn Streuvels. Er is een eerste editie van Streuvels’ Genoveva van Brabant uit 1919, de Amerikaanse eerste edities van Anne Rice’s The Vampire Chronicles en een facsimile van de eerste druk van Stokers Dracula. Die boeken hebben niet per se een hoge geldelijke waarde, maar wel een persoonlijke en dat is het belangrijkste vind ik.

 

Heeft (Oud-)Turnhout een reputatie wat bovennatuurlijke verschijnselen betreft? Kwam je zelf wel eens bij de Echelkuil? Om bloedzuigers te spotten/vangen?

 

Nee, er valt in Turnhout en omgeving weinig bovennatuurlijks te beleven, hoewel de Kempen vruchtbare bodem is voor volksverhalen. De echelkuilen in landschap De Liereman liggen op wandelafstand van mijn ouderlijke woonst en die ligt, nota bene, vijftig meter van het huis waar David Mayfair opgroeide en honderd meter van het appartement van Sterre. Dus, ik kwam geregeld in de Liereman en durfde soms wel eens een bezoekje aan het Jachthuis te brengen, hoewel dat eigenlijk privédomein is. Na de eerste publicatie van Bloedlijn, mocht ik op uitnodiging van de familie Misonne het Jachthuis vanbinnen gaan bezoeken, waarna we een wandeling rond de voormalige kweekpoelen voor bloedzuigers hebben gemaakt. Blijkt dat daar vandaag nog steeds bloedzuigers zitten. We hebben er toen zelfs een paar gevangen.

 

Stel: je wordt herboren als vampier. Zou je in België blijven of naar het land van Bram Stoker vertrekken? Waar zou jij als vampier het best gedijen?

 

Als vampier heb je natuurlijk tijd zat en ben je niet gebonden aan een bepaalde locatie. Dus, als ik vampier was, zou ik als thuisbasis een middelgroot huis met veel boeken in het Lake District nemen en een appartement in Londen. Maar niets zou mij tegenhouden om de rest van de wereld te ontdekken, op zoek naar soortgenoten.

 

Als vampier, welke van jouw menselijke trekken zou je koste wat kost verdedigen en willen behouden?

 

Ik vind respect, eerlijkheid en integriteit enorm belangrijke eigenschappen. Die zou ik koste wat kost bewaken.

 

En dan dient zich een bovennatuurlijk buitenkansje aan: je gaat terug in de tijd en je mag Bram Stoker ontmoeten. Wat zou je samen met hem willen doen?

 

Haha, ik zou eerst een beetje bijpraten met hem op café, maar ik vermoed dat hij mij in een mum van tijd onder tafel drinkt. Daarna mag hij mij een rondleiding geven in het Lyceum Theatre in het Londen van zijn tijd. Schrijven was namelijk niet Stokers hoofdberoep. Hij was destijds de zakelijk leider van dat theater en de manager van de wereldberoemde Shakespeareacteur Henry Irving, die een inspiratiebron was voor het hoofdpersonage in Dracula. Het theater is vandaag vooral bekend als de thuisbasis van de musical The Lion King.

 

Er is interesse om het verhaal van David te verfilmen. Wie zou je als regisseur willen? Wie zie je in de belangrijkste rollen?  Zou je zelf een rol in de film willen? Welke?

 

Moeilijke vragen met veel mogelijke antwoorden. Mike Flanagan is tegenwoordig een van de meest populaire griezelregisseurs, dus die mag van mij een poging wagen, op voorwaarde dat ik over zijn schouder mag meekijken, want soms slaat hij de bal wel eens mis. Timothée Chalamet is een sterke acteur die in de huid van David kan kruipen. Dakota Fanning als Sterre? Of is zij al te oud? En misschien Luke Evans als Valeth. Die is zeker en vast te oud voor de rol, maar dat was Antonio Banderas ook, toen die in Interview With the Vampire Armand vertolkte en daar heeft ook niemand over geklaagd. Voor mij hoeft er niet meteen een rol klaar te liggen. Ik werk liever achter de schermen mee. Als het dan toch moet, dan kies voor een cameo. Dat is altijd leuk.

 

Deze tijd van het jaar leent zich uitstekend tot het lezen van gothic novels. Wat lees jij tegenwoordig? Een gothic novel?

 

Ik lees verschillende dingen door elkaar en sinds ik kinderen heb minder dan ik zou willen. Op dit moment lees ik L van Marita Mathijsen. Dat is een bijzonder goed en mooi boek over de Nederlandse literatuur van de negentiende eeuw, maar dan geschreven vanuit het standpunt van de lezer van die tijd. Waar haalde hij zijn boeken vandaan? En las de lezer van toen vooral de werken die zijn opgenomen in de Canon, of waren dat andere titels? Ik heb ook net Hell House van Richard Matheson uit. Dat is een moderne klassieker die bekend staat als het beste boek over een spookhuis ooit geschreven. Ik zou dat zelf niet durven beweren, maar het was zeker geen slecht boek. Ik heb ook net John D. MacDonalds The Executioners gelezen: een naoorlogse klassieker over een psychopaat voor dat er in de literatuur sprake was van psychopaten en seriemoordenaars. Het boek is tegenwoordig bekend onder de titel Cape Fear en dat zal waarschijnlijk een belletje doen rinkelen. Vorige week heb ik de adaptatie van Martin Scorsese nog eens bekeken en dat is nog steeds een beest van een film.

 

Tot slot: Wat nu? Komt er een nieuw gothic verhaal en zo ja, wie zal het hoofdpersonage zijn en in welke hoedanigheid zal hij/zij in het verhaal voorkomen? Heb je al een titel en enig idee over de verschijningsdatum?

 

Er komt binnenkort iets nieuws. Een Gothic Novel in drie delen, waarvan het eerste deel misschien eind volgend jaar verschijnt. Ik zeg ‘misschien’ want het is een erg groot project dat zich in vijf verschillende tijdsvakken afspeelt en de research die ik daarvoor heb moeten doen, heeft langer geduurd dan verwacht. Het hoofdpersonage zal een dame zijn die met haar dochter een appartement huurt in een gebouw dat voordien een psychiatrische instelling was. Het zal wellicht niet verbazen dat de hoofdpersonages al snel spijt krijgen dat ze daar zijn gaan wonen. Er is een titel, maar die houd ik nog even voor mezelf.

 

Of komt er een vervolg op de verhaallijnen met Blackwell?

 

Ik denk het wel, maar als dat gebeurt, zal het geheel onverwacht zijn, op een manier die velen zal verrassen.

 

Dat klinkt allemaal weer veelbelovend!  Jij weet de lezer wel nieuwsgierig te maken.  Het gegeven is alvast intrigerend: de dames hebben dan wel spijt dat ze daar zijn gaan wonen, wij van onze kant kijken reikhalzend uit naar dit nieuwe project van jou.  En verras ons maar met Blackwell; we zijn er klaar voor!  Goed te weten dat je nog helemaal niet bent uitverteld! 

Dank je wel voor jouw tijd en leuke antwoorden!

Anita