Laatste strohalm
Eind vorig jaar aangekondigd, en na ‘Fatale
keuzes’ en ‘Geheugenspel’ vol verwachting naar uitgekeken: het derde
deel van de trilogie rond Emily Galiardi, ‘Blinde wraak’, ligt nu in de boekhandel.
Emily en haar kat Noodles vinden
stilaan hun draai in hun nieuwe woonst.
Een lekker ontbijtje op het terras neemt een heel nare wending wanneer de
rechercheur op het dak van de bijkeuken van de onderbuurvrouw een dode vrouw
ziet liggen. Het lijk is heel respectvol
neergelegd; de symboliek van het zwaard en de weegschaal – attributen van
Vrouwe Justitia – doet denken aan misdaden gepleegd door een
onderzoeksjournalist die reeds jaren in de cel zit. Dus wie of wat zit hier achter? Moet Emily dit als een waarschuwing aan haar
adres interpreteren? Trekt zij de
ellende aan?
Net zoals in ‘Fatale keuzes’ en
‘Geheugenspel’ bouwt ‘Blinde wraak’ op rond twee verhaallijnen. De eerste start in 1995, de tweede loopt in
2019. Emily, Paul, Lucas en Matthijs
zijn terug. De geesten van Emily’s
vader, Lisa en Richard waren nog rond.
De draad met het verleden is nog niet doorgeknipt.
Deze kanjer van 500 bladzijden laat
er geen gras over groeien. Na de vondst van Catharina van der Wals lijk, wordt
een politiezaak opgestart die alsmaar meer vragen opwerpt. Het plot switcht
soepel tussen de twee periodes. Ondertussen
groeit met evenveel ‘soepelheid’ het aantal slachtoffers. Terwijl in 2019 de situatie acuut is en de
druk om een halt toe te roepen aan de moordenaar/s stijgt, wordt in 1995 en de
daaropvolgende jaren de kiem gezaaid van wat de moorden kadert in 2019.
De nieuwe karakters die in 1995 op
het toneel verschijnen, krijgen de tijd om tot ontwikkeling te komen. Geen haastwerk. De weerzin die ik voor een bepaald personage
voel, bewijst dat Nina dat karakter levensecht heeft neergezet: #MeToo anno jaren
90! Emily, Paul, Lucas, Anne en Matthijs,
die er al van bij het begin bij zijn, zijn evenmin blijven stilstaan. De lijntjes die ze hebben met het verleden, hun
keuzes, fataal of niet, ze moeten ermee dealen.
Het zijn heel realistische, heel menselijke en dus met momenten ook
twijfelende, onzekere karakters die met beide voeten in het leven staan.
‘Blinde wraak’ wervelt van begin tot
eind. Het tempo ligt hoog en wordt goed
volgehouden. Hoewel de auteur
ongetwijfeld heel nauwgezet het plot heeft moeten bewaken opdat alle stukjes
goed in elkaar zouden passen, leest het boek alsof het in één enkele keer werd
neergeschreven. ‘Blinde wraak’ biedt een
evenwichtige mix aan mysterie en denkwerk aan de ene kant en actie aan de
andere. Cliffhangers houden je aan het
boek gekluisterd. Wanneer ook mijn bloed
stolt op momenten dat Emily schrikt, besef ik dat het boek me heeft opgeslokt. Het wordt wel héél spannend! En dan … dan dropt de auteur een
bommetje! Had ik dit kunnen zien
aankomen? Emily en co komen in het oog
van de storm terecht. Het plot focust opnieuw
op de oudgedienden van de trilogie en werkt alle losse eindjes weg. De cirkel
is rond!
Mag je het recht in eigen handen
nemen, vraag ik me af. De impact van
verwaarlozing, het gemis van dierbaren, obsessie, het zijn thema’s die ik oppik
tijdens het lezen. ‘Blinde wraak’ bevat
veel onverwerkt trauma. In zowel eenvoudige als mooie zinnen, overgoten met een
flinke scheut (galgen)humor rondt Nina Verheij met ‘Blinde wraak’ de trilogie
rond het personage van Emily Galiardi af.
De nu echt wel volwassen rechercheur kan zonder gewetensproblemen een
punt zetten achter een persoonlijk parcours vol onzekerheden en valkuilen. Emily en co hebben (voorlopig toch)
afgerekend met de last van het verleden.
Ze zouden zomaar klaar kunnen zijn voor een nieuwe trilogie!
Met ‘Blinde wraak’ schrijft Nina
Verheij, zeker weten, het topstuk van de serie.
Vijf kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten