In gesprek met Nathalie Pagie

 Nathalie Pagie haar nieuwe boek Camping Oosthoek kwam in de afgelopen week uit. Wij mogen en een exemplaar verloten (zie winactie) en hadden een interview met de auteur.

  Je nieuwste boek speelt opeens weer af in Nederland, is dit een bewuste keuze?

Ja. Mijn vorige boek, Helsinki, heb ik vanwege Corona moeten schrijven op basis van papieren en digitale research. Ik kon er niet naar toe, heb mijn vliegtickets moeten annuleren. Erg jammer, want ik ga het liefst ter plekke, om de sfeer van een land of stad op te snuiven. Ik denk dat dat het schrijfproces en het uiteindelijke verhaal ten goede komt. Om te voorkomen dat het virus opnieuw roet in het eten zou gooien en ik weer een reisje zou moeten cancellen, koos ik dit keer voor Brabant als decor. Hier ben ik geboren en getogen, de sfeer hoef ik niet meer op te snuiven, die zit al 46 jaar in mijn neus 😉

 

  Er wordt veel Brabants in Camping Oosthoek gesproken. Heb je tijdens het schrijven hardop zitten oefenen?

Klopt! Dat was af en toe erg grappig. Ik praat zelf niet ‘plat’, maar versta het goed. Mijn ouders, opa en oma vroeger spraken wel in Waalwijks dialect. Voor mij voelt het vertrouwd, als thuiskomen. Om dat taaltje op papier te krijgen was best lastig. Ik wilde toch dat iedereen het zou begrijpen, ook mensen die niet uit Brabant komen. Toen mijn Amsterdamse redacteur zei dat ze het prima kon lezen, en de persklaarmaker ook, vertrouwde ik erop dat het goed zat.

Na het schrijven kwam ik op het idee het luisterboek zelf in te spreken. Een zachte g was een must, en daarnaast praten sommige personages in het boek in dialect. Ik ben geen stemacteur, dus wilde eerst een stemtest doen. Die ging goed, half september duik ik de studio in. Een nieuwe ervaring waar ik veel zin in heb.  

 

Welke reacties verwacht je op het Brabants?

Dat is afwachten, ik hoop natuurlijk dat het boek in de smaak valt. Het Brabantse sausje maakt dit verhaal wel heel eigen en anders dan mijn vorige boeken. Ik weet dat bijvoorbeeld Kluun in zijn boeken ook gebruik maakt van Brabants dialect, al is dat Tilburgs, toch net weer anders, en dat daar goed op is gereageerd. Dat hoop ik voor Camping Oosthoek ook.

Ben je zelf een kampeerder?

Niet meer. Vroeger heb ik het wel veel gedaan, met mijn ouders en mijn zus Sabine naar campings in Nederland of Spanje. Eerst nog met een vouwwagen, later met de caravan en een tentje ernaast. Daar heb ik goede herinneringen aan, maar toch geeft ik nu de voorkeur aan een kleinschalig hotelletje of een b&b, zoals deze zomer in de Piemonte, Italië. Lekker rustig.

Kampeer je dan met een tent of een caravan?

Als ik echt moet kiezen, dan een caravan. Die waait niet zo snel weg in een storm. (Ik herinner me een gigantisch onweer op een camping in Trier, het was doodeng. Ik was een jaar of twaalf. Steeds als we dachten dat het slechte weer wegtrok, kwam het terug. Mijn vader hing aan de tentstokken omdat we bang waren dat de voortent het niet zou houden. Dat hoef ik echt niet nog een keer mee te maken).

 Welk gerecht kook je het liefste op de camping?

Een visje op de bbq, salade, stokbrood, wijntje. Zon erbij, niks meer aan doen 😊

Welk gerecht maak je zelf nooit en eet je liever in een restaurant?

Mag een frietkot ook? Daar rij ik de grens graag voor over. Vlaamse frieten met echte Belgische mayo, daar kun je me ’s nachts voor wakker maken. 

 

 Het verhaal lijkt gebaseerd op een beruchte camping in de buurt van Breda. Is dat zo en heb je een bezoekje gebracht aan die camping?

Je bedoelt Fort Oranje. Met die camping heb ik te maken gehad toen ik bij de gemeente Zundert werkte als communicatieadviseur. Ik ben er meerdere keren geweest, ook tijdens een grootse handhavingsactie met de politie erbij. Camping Oosthoek is niet dezelfde camping, maar de indrukken die ik er destijds heb opgedaan heb ik bij het schrijven zeker gebruikt; enerzijds het criminele aspect, maar anderzijds ook de warme contacten, het zorgen voor elkaar.  

 

 

Welk land gaat nog voorkomen in een volgend thrilleravontuur?

Er staan er nog best wat op mijn lijstje. Landen waar ik al geweest ben en/of waar ik nog graag een keer heen ga. IJsland lijkt me een mooi decor voor weer een ‘koud’ verhaal, Suriname was ook inspirerend. Maar de VS zou ook kunnen, Schotland, Ierland, Nieuw Zeeland… Elk nieuw boek begint voor mij met het kiezen van de locatie. Ik volg daarbij mijn gevoel, als ik enthousiast word en de ideeën binnenstromen, is het raak.

 

 Kunnen we al uit kijken naar de nieuwe Tara en Diego of laat dit nog even op zich wachten?

Ze komen echt nog een keer terug! Na Paradijsvogels, Casa Familia, Rio Grande en De Trip, moeten ze hoognodig weer op avontuur. Ik heb het al vaker beloofd, dat weet ik, en steeds dringen andere personages en verhalen voor. Helaas kan ik maar één boek tegelijk schrijven. Tara is inmiddels pislink, dat begrijp je. Ik hoop volgend jaar weer met ze aan de slag te gaan.