Vice versa met Mariska Overman en Marlen Beek-Visser

In 2017 kwam het thrillerdebuut van Mariska Overman uit: Hoofdzaak. In de hoofdrol Isabel Dieudonné, ex-rechercheur en specialist Postmortale zorg. In de tweede thriller 'Voltooid', die begin 2018 uit kwam, speelt Isabel wederom de hoofdrol. Op dit moment werkt Mariska aan het derde deel

Marlens debuut-thriller Stem! (ondertitel 'Als deelname aan een talentenjacht een obsessie wordt') verscheen in 2015. Stem! is een kritische kanttekening naar de maakbaarheid van succes. Dit debuut werd genomineerd voor de Schaduwprijs 2016, de prijs voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige thrillerdebuut.

Onlangs verscheen op Storytel haar Original Latte Macchiato, een spannende dramaserie. Momenteel werkt zij aan haar derde thriller die begin 2019 bzal verschijnen.

Voor Vice versa stelden de twee auteurs elkaar een aantal vragen.

Marlen: In het dagelijkse leven ben je -werktechnisch gezien- veel met de dood bezig. Jouw bureau zet zich in voor een betere bespreekbaarheid van de dood, onder meer door Death Cafés te organiseren en met een ‘Before I Die Wall’  door Nederland rond te toeren. Ook initieerde je publiekscampagnes over de dood, zoals ‘Zullen we over de dood praten?’ In je privéleven heb je te maken gehad met het vroege verlies van dierbaren. En je schrijft thrillers met nogal gruwelijke verhaallijnen, zoals Hoofdzaak, waarbij een hoofd wordt gevonden op de keukentafel.

Is het onderwerp ‘dood’ ook wel eens dag afwezig in jouw leven? En zo nee, hoe zorg je ervoor dat er een balans is tussen leven en dood?

Mariska: Wat een mooie vraag. De dood is eigenlijk geen dag niét aanwezig. Regelmatig denk ik daarover na, of dat een kwalijke zaak is of niet. En eigenlijk kom ik iedere keer tot dezelfde conclusie: het is niet erg. Sterker nog, ik denk dat ik er veel aan te danken heb. Door met de dood bezig te zijn ben ik me vaak bewust van de kwetsbaarheid van het leven. En dat helpt me in keuzes maken (liever film kijken met de kinderen dan stofzuigen bijvoorbeeld, maar ook de grotere keuzes: kiezen voor schrijven, proberen te doen waar je gelukkig van wordt) en het helpt in bewuster genieten van de kleine dingen. Kort gezegd zorgt juist die dood voor de balans, omdat de dood het leven zo zichtbaar maakt. En ook al lijkt het een triest onderwerp, ook juist daardoor hebben we misschien wel bovenmatig veel lol met elkaar. En een goed ontwikkeld gevoel voor zwarte humor… ;-)

Mariska: Mijn eerste vraag aan jou is:

Je hebt net een Storytel Original geschreven: Latte Macchiato. Na twee thrillers, en een thriller in de pen die komend jaar bij Prometheus gaat verschijnen, nu een spannende dramaserie. Hoe was het om dat te doen? Zowel qua opzet (ik kan me voorstellen dat schrijven voor een luisterboek anders werkt?), als qua genre?

Marlen: Een luisterserie is in feite een compleet boek, opgedeeld in tien afleveringen. De basis voor Latte Macchiato, de Storytel Original luisterserie die ik heb geschreven, was een manuscript dat ik voor mijn debuut Stem!schreef. Ik schreef aan de hand hiervan een synopsis en een samenvatting van de tien afleveringen en Storytel vond dit een goede opzet. Al (her)schrijvend merkte ik dat het verhaal eerder een spannend drama was dan een thriller: herkenbaar, een tikkeltje smeuig, met pakkende dialogen en toewerkend naar een climax. Het fijne van Storytel is dat zij minder in hokjes denken dan de boekhandel. Een Original is een Original en moet vooral een pakkend verhaal zijn, waarbij de luisteraar niet kan wachten om de volgende aflevering te luisteren. Dat is, hoop ik, gelukt. Op 2 juli wordt Latte Macchiato gelanceerd.

Het schrijven van een luisterserie is in zoverre anders dat je rekening moet houden met het feit dat een luisteraar niet terug kan luisteren. Dat betekent dat een verhaallijn helder moet zijn, dat je niet te veel sprongen in de tijd moet maken en ook niet te veel personages moet opvoeren. Uitgebreide beschrijvingen werken ook minder goed. De luisteraar kan immers  niet ‘screenen’ maar moet de hele scène ‘uitluisteren’. Wat wel werkt is herkenbare dialogen, cliffhangers en lekker veel vaart.

Marlen: Jij hebt twee goed ontvangen thrillers geschreven voor de Crime Compagnie, Hoofdzaak en Voltooid. Hoe ben je bij deze leukeuitgeverij binnengekomen en wat zijn jullie plannen voor de nabije toekomst?

Mariska: Ik had Hoofdzaak in de zomer van 2017 geschreven, en ben online gaan zoeken naar uitgevers die thrillers uitgeven. De site van de Crime Compagnie sprak me direct aan, en ik heb niet verder gezocht, maar heb mijn manuscript opgestuurd. Dat was op een vrijdag, en de maandag erna kreeg ik al een mail van Ilse dat ze erg enthousiast was! Vijf maanden later lag Hoofdzaak in de winkels. Ik kreeg een contract voor twee boeken, en Voltooid volgde niet lang daarna. Inmiddels ben ik bezig met de derde in de Isabelreeks, die kan een van de komende weken naar de uitgever ter beoordeling. Spannend weer! En we hebben nog hele leuke plannen: in juli komt er een kortverhaal in de Flair, een spannend en mysterieus verhaal, een beetje gothicnovel (Spooky, geheimzinnig, en een vleugje romantiek). Dit verhaal speelt zich af in Ierland. Ilse werd er erg enthousiast van (en ik ook), de bedoeling is dat er een compleet boek komt met dezelfde hoofdpersoon als in het korte verhaal. Mooie plannen dus… J

Mariska: Jij bent van uitgever gewisseld, je volgende twee boeken komen uit bij Prometheus: een grote gerenommeerde uitgever. Hoe is dat zo gekomen, ben je er zelf op af gestapt, of ben je benaderd? En ik ben heel erg nieuwsgierig hoe ver het staat met de eerste thriller die je onder hun vlag gaat uitbrengen, kun je daar al iets over kwijt?

Marlen: Vorig jaar was ik aanwezig bij de boekpresentatie van De Doorbraak van Simone van der Vlugt. Het was haar eerste thriller die bij Prometheus verscheen, nadat zij de overstap had gemaakt naar deze uitgeverij. Het feestje vond plaats in het prachtige pand aan de Herengracht in Amsterdam. Toen ik naar het toilet ging, liep ik in de gang Mai Spijkers tegen het lijf. Ik gaf hem een hand en we raakten aan de praat. Het was een leuk gesprek en hij stelde voor om visitekaartjes uit te wisselen. Ook vroeg hij me om het bestand van Meesterdeal, mijn laatste boek, te mailen. Dat heb ik gedaan en enkele weken later kreeg ik een uitnodiging van een redacteur om een kop koffie te komen drinken, om te verkennen of we iets voor elkaar konden betekenen in de nabije toekomst. Met een paar boekideeën in een notitieboekje ging ik naar Amsterdam. Het was een fijn gesprek, waarbij ik veel ruimte kreeg voor mijn eigen invulling van die ideeën. En het resulteerde in een contract voor twee thrillers, waar ik erg blij mee ben, omdat er vertrouwen uit spreekt voor de toekomst.

Inmiddels ben ik begonnen met schrijven. De samenwerking met mijn redacteur is nog steeds heel fijn. Ze denkt mee, geeft waardevolle tips en houdt rekening met mijn schrijfproces, ook als het even lastig is. De planning is dat mijn boek (werktitel: Een lot uit de loterij) in het eerste kwartaal van 2019 verschijnt.

Marlen: Je hebt een eigen bedrijf en een gezin en toch schrijf je je boeken in een hoog tempo. Op welke momenten van de dag of week schrijf jij (het best)? En met wie kun je sparren over je schrijfproces? Of is schrijven voor jou een volledig solistische bezigheid?

Mariska: Sinds Hoofdzaak verschenen is, heb ik mijn activiteiten in Bureau MORBidee teruggeschroefd. Ik wil me graag op het schrijven richten, en ik ben niet zo heel erg goed in het combineren van verschillende bezigheden. Ik schrijf op erg wisselende momenten, afhankelijk van mijn energie (ik ben beperkt in energie, helaas), maar veelal is dat in de ochtend. Ik wacht in ieder geval niet op inspiratie, ik begin gewoon. Mijn ervaring is dat dan de ideeën wel gaan stromen. Ik kan gelukkig goed sparren met mijn man, hij is journalist en heeft ook boeken (non-fictie) geschreven. Hij begrijpt goed hoe een schrijfproces kan verlopen, en dat is erg fijn. Hij is ook mijn 1^e lezer. En soms als ik twijfel over iets, dan leg ik het hem voor.

Mariska: Mijn laatste vraag aan jou is:

Heb je nog dromen en wensen voor de toekomst, wat schrijven betreft? Wil je misschien ooit een uitstap naar een ander genre doen? Of wil je het begeleiden van andere schrijvers uitbouwen naar meer?

Marlen: Ik geniet nu al van elke fase van het schrijven en alles wat ik er nu omheen doe. Het zou mooi zijn als ik, in samenwerking met mijn nieuwe uitgever, mijn boeken in de nabije toekomst bij nog meer lezers onder de aandacht kan brengen. Verder hoop ik dat ons collectief Moordwijven (thrillerschrijverscollectief met Isa Maron, Liesbeth van Kempen, Ingrid Oonincx, Anya Niewierra en ik) een soort merk wordt voor lezers, boekwinkels en media. Dat iedereen weet: dit is een Moordwijven-boek, dus dit is een goed boek!

Het begeleiden van beginnende schrijvers vind ik een van de leukste dingen om te doen. Voorlopig beperk ik dat tot twee keer per jaar in Italie, tijdens onze schrijfweek op een toffe locatie. Eenvoudigweg omdat ik een drukke baan heb en vier dagen per week werk. Incidenteel en op verzoek verzorg ik de losse workshops overigens ook in Nederland. Als ik met boeken schrijven meer zou verdienen, zou ik overwegen om minder te werken en naast het schrijven meer tijd te steken in het geven van cursussen.

Maar zoals gezegd, ik geniet nu al elke dag. Dat is maar goed ook, want bij elke wens die uitkomt, heb je meestal weer een volgend doel dat je nastreeft. De kunst is om te genieten van dat wat je nu doet en ervaart.