Overal zit een verhaal in...

Een paar weken geleden kwam ik ergens langs, ik kan niet eens beschrijven wat het was. Ik dacht dat het een verlaten pretpark was, of misschien een kinderboerderij. Er liepen kippen, geiten, pauwen, en overal zag ik kleine erkertjes, boogjes, muurtjes. Er stond een versleten en verweerd golfkarretje, en het was omgeven door hoge hekken. Meteen ging mijn hoofd als een waanzinnige tekeer. Ik draaide om, reed terug en maakte een foto. Van het levensgrote olifantenbeeld achter het hek, van de ‘verboden toegang’ bordjes, en van het huis aan de zijkant. Ik wist het zeker: Hier zat een verhaal in!

Eenmaal thuis plaatste ik een van de foto’s op facebook met de vraag of iemand wist waar ik hier op gestuit was. Ik kneep al in mijn handen, klaar voor horrorverhalen over alle kinderen die daar verdwaald waren. Naar binnen gelokt. Opgegeten door de boze heks van Hans en Grietje. Ik zocht op google maar ik kon er niets over vinden. Ik kreeg reacties van mensen die het kenden, maar die niet wisten wat het was. Mensen die ook gefascineerd waren. Ik wist het zeker. Hier zou zoiets geweldigs uitkomen!

En toen kwam daar dus inderdaad iemand die het kende. Iemand die wist wat er daar aan de hand was. Het was een tuin. Iemand met veel tijd, veel stenen, en veel vreemde dingen om neer te zetten. Gewoon een tuin. Verder niets. Ik was zo teleurgesteld. Ze vertelde er nog bij dat er ooit ook een kameel rondliep maar dat die er inmiddels niet meer was.

Op het moment dat ik er langs kwam, had ik al een verhaal in mijn hoofd. Mijn handen jeukten om het op papier te zetten. Een kort verhaal, dat wel, maar het was een verhaal. Op het moment dat ik hoorde ‘Het is gewoon een tuin’ , zakte mijn verhaal als een plumpudding in elkaar. Weg was het idee, weg was de inspiratie, weg was mijn verhaal. Het veranderde van een poel van verderf (Want tja, die hoge hekken moesten er met een reden staan…) in een tuin waar s’ochtends gewoon iemand eieren raapt en de kippen voert.

Ik zie overal een verhaal in. Daarom ben ik gaan schrijven. Omdat ik dingen mooier kan maken dan ze daadwerkelijk zijn. Omdat ik van een achtertuin een verlaten pretpark kan maken waar al jarenlang kinderen verdwijnen die later blijken te zijn vermoord en in een put te zijn gedumpt door de (Zo blijkt IRL) onschuldige eigenaar die gewoon blij is met zijn aparte tuin… Ik besloot dat ik het verhaal maar even aan de kant moest leggen, en gewoon verder moest gaan met mijn romantische verhaal. Dan heeft mijn personage maar gewoon een hele mooie, en vooral aparte tuin. (ZUCHT)