De varkens van Koen van Wichelen

Titel: De varkens
Auteur: Koen van Wichelen
Uitgeverij: Jugador
Jaar van uitgave: 2017

Samenvatting
De varkens is de vierde roman van Koen Van Wichelen. Het is een spannend verhaal over verdriet en liefde in een boerenfamilie. Een boek met een sterk en ingenieus plot vol warme waarden en waarheden als een koe (als een varken in dit geval). De waarheid komt soms hard aan, maar heeft in dit boek steeds een zachte pit. Kwetsbaar teder en hartverwarmend. 

Mening
De varkens leest als de goudeerlijke wijsheid van een volksgezegde en eindigt als een bloedstollende thriller. Je leest de laatste hoofdstukken op het puntje van je stoel en ziet de film voor je ogen afspelen, starring een aantal varkens: échte en spreekwoordelijke.

Soms kom je bij een bezoek in de boekhandel oog in oog te staan met een ongekend boek of een zelfs onbekende schrijver. En dan begint het dilemma : zou ik het kopen of laat ik het liggen ? Ga ik de uitdaging aan of wordt het geldverspilling ? Zo overkwam het me ook met ‘De varkens’ van Koen Van Wichelen. Een kaft dat opvalt door zijn eenvoudigheid, geen zoveelste cover die lijkt op de zoveelste andere cover. Geen titel die je een belletje doet rinkelen … Nope, gewoon simpelweg als titel ‘De varkens’ en als enige tekening … inderdaad : een varken ! Wat nog frappanter is is het feit dat er feilloos roman prijkt op het kaft, terwijl het eigenlijk stilletjes wacht op een koper die rondneust op de afdeling thrillers. Wanneer de opmerking gemaakt wordt bij de verkoopster zegt ze dat het inderdaad meer een thriller is. Schouderophalend doch zelfverzekerd stap ik naar de kassa met ‘De varkens’ in mijn handen.

Het verhaal gaat over een Vlaams boerengezin, vader Raymond Silverans (ook wel in het dorp bekend als zotte Mon of zatte Mon), stiefmoeder Brenda en kinderen Myrthe en Siebe. Samen met hun zwijnen Trien en Zwien en kat Sok wonen ze op een boerderij in een pietluttig Vlaams dorp. Je volgt het reilen en zeilen binnen dit gezin. 
“Je kan niemand vertrouwen , zus. Niemand ! Het mes in je rug komt altijd van een vriend, nooit van een vijand.”
Het boek is doorspekt met onderliggende humor, een flinke dosis koppigheid en heerlijke Vlaamse taal. Een simpel verhaal dat tegelijkertijd helemaal niet eenvoudig is. Net als het leven van de Silverans als het ware. In het begin vraag je je als lezer af waar Van Wichelen met je heen wil, maar al gauw slaat dit onwennig gevoel om naar nieuwsgierigheid en vooral puur genot. Uitmuntende verwoordingen, prachtige beeldspraak en barstensvol emotionele uitlatingen. Een lach en een traan zijn nooit ver weg. Heel af en toe misschien wordt er iets teveel met een spreekwoord geworpen, maar toch blijft dit een literair pareltje. 
Wat het boek zo speciaal maakt zijn de harde doch realistische conversaties tussen de gezinsleden. Het beeld dat je krijgt tijdens het lezen van ‘De varkens’ doet haast aan als een schilderij van de Vlaamse Primitieven. Een bepaalde scène in de kelder bij tante Irène werd zo prachtig beschreven dat je het gevoel hebt de wijn en het eten te ruiken, dat je de vlokjes speeksel die uit hun mond gutsen tijdens een ruzie op je arm voelt vallen. 
Ook de gedachte aan het Waaslandse Doel zat vaak in het hoofd te zinderen. En het is ook díe frustratie die onder andere bij Myrthe groeit van pingpongballetje naar basketbal waardoor er naar het einde toe inderdaad iets meer sprake is van een thrillergehalte. In feite volg je haar van zeer kortbij en merk je een pure ontwikkeling van een onschuldig kind dat door zeer intense liefde, tegenslagen, maar ook veel warmte en dat ietsiepietsie beetje geluk dat heel af en toe haar pad kruist, uitgroeit tot een sterke vrouw.

“Soms ontstaan in de donkerste tijden de mooiste dingen.”

De stijl van Van Wichelen is een verademing, een spel tussen auteur en lezer. Infiltreer je in het gezin Silverans, neem er een koffietje en koekje bij en geniet..

Vier kraaien voor De varkens

Ann