Minithrillertjes door Pjotr Vreeswijk

Minithrillertjes

Soms vragen mensen mij welke boeken ik momenteel lees. Mijn antwoord was dan steevast: Niets! Ik schrijf liever. Of: Als ik ook nog eens moet lezen, dan kom ik helemaal nergens meer aan toe. Mijn boek schrijft zich niet vanzelf hè!

Maar je leest het goed, er staat WAS. Ik lees namelijk nogal veel de laatste tijd.

Minithrillertjes noem ik ze.

Soms zijn ze maximaal 140 karakters, of zelfs korter en linken ze je door naar iets wat zo gruwelijk en angstig is, dat dit niet in zo’n klein stukje te omvatten is.

Je raadt het misschien al: ik lees Twitter.

Vind ik Twitter net zo leuk als schrijven of een spannend boek lezen? Nee. In geen duizend jaar. Toch blijft het aan kleven, die foto’s, dreigende koppen en misselijkmakende reacties onderaan de berichten. Twitter is momenteel angstiger dan welk boek dan ook. Mijn prologen, of zoals ik ze zelf graag noem, mijn boekjes in de maak, zijn, hoeveel bloed er ook in vloeit, hoeveel dodelijke virussen of geheime wapens ik ook kan bedenken, niets vergeleken met de korte horrorverhaaltjes waarmee we momenteel worden overspoeld.

Natuurlijk, de inspiratie vliegt me dagelijks om de oren. Laatst nog zag ik een geweldige titel voor een nieuw boek voorbijkomen. De 45^ste - Alexander Roessen. Prachtige titel man, ik koop hem van je! - maar daar gaat het nu niet om. Fictie is leuk. Fictie is spannend en ontspannend tegelijk, ik heb het niet over horror, want dat houdt me geheid uit mijn slaap, maar als je een spannend boek dichtslaat voel je je voldaan.

Met deze digitale minithrillertjes is het anders. Ik krijg er pijn in mijn buik van, ze stuwen mijn bloeddruk omhoog en houden me wakker. Ik moet ze, in de hoop ergens tussen dit spervuur van nieuws, nepnieuws en opinies het antwoord op deze internationale crisis te ontdekken, blijven lezen. Ik wil met mijn vuist op tafel slaan en keihard roepen ‘Waarom doet niemand iets? Journalisten, kranten en nieuwssites, jullie zeggen het allemaal: Donald Trump gaat voor the kill.’

Maar ik durf het niet. Want wie leest er met mij mee? In welke twitterlijst stopt iemand mij?

Het zijn rare tijden. Misschien moeten we met z’n allen wel meer lezen. Weg van de realiteit. Ik moet in ieder geval blijven schrijven. Het neemt me mee naar grotere avonturen zonder echte angst of geweld. Iedereen in mijn verhaal is van papier en ze stoppen met vechten zodra je het boek dicht slaat.