Pjotr bij het GNM

GNM

Een maand of drie geleden werd ik lid van het GNM, voluit; Het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs. Alleen het woord genootschap al … Want zeg nou eerlijk, wie wil er nou geen lid van een genootschap zijn?
Het leek mij een goed idee om de contributie zo snel mogelijk over te maken, want het jaarlijkse Mystery Diner stond voor de deur.

Een week of twee geleden was het dan zover; met de trein naar Amsterdam en vervolgens op de pont naar de Tolhuistuinen in Amsterdam-Noord. Voor mijn gevoel had ik ergens in een park met heel veel groen terecht moeten komen, maar toen ik halverwege het IJ over de reling van het schip hing, begon ik toch te twijfelen. Ik zag niets anders dan gebouwen. Ik vroeg me af of ik wel op de goede boot was gestapt.

Gelukkig was het maar een klein stukje varen en toen ik weer aan wal stond, lag het complex van de Tolhuistuinen recht voor me. Licht gespannen nam ik het mezelf toch een beetje kwalijk dat ik de uitnodiging maar met een half oog had bekeken. Moest ik de trap nou op … of was het toch af? Ik koos voor het eerste en belandde in het restaurant. Vanuit mijn ooghoek zag ik eigenlijk al waar ik moest zijn maar ik sloot toch netjes aan in de rij en liet me verwijzen naar het zaaltje achter een draaideur aan de zijkant van het complex.

In het midden stond een grote ronde bar. Het leek me op dat moment de veiligste plek om even te gaan hangen maar toen ik een biertje bestelde keek de barjuffrouw me een tikkeltje wantrouwend aan met een blik die leek te vragen: waar is jouw sticker? Damn! Ik moest dus toch echt eerst tussen al die onbekende mensen door lopen om bij de voorzitter een naamplaatje te gaan halen.

Nou ben ik niet bepaald mensenschuw, maar wat moest ik zeggen? Hallo, ik ben nieuw hier. Of hallo, ik ben Pjotr Vreeswijk en mijn eerste boek is net drie weken geleden uitgekomen? Ik voelde me lullig en vroeg me af wat ik hier eigenlijk deed. Ik voelde me een indringer.

Na het stickerincidentje werd het al snel beter. Ik zag mijn grote vriend Max van Olden aan een statafeltje staan. Hij had net als ik een glas bier in zijn hand. Het voelde als een bevrijding. Ken je dat gevoel, dat geluksmoment dat je ervaart als je op zo’n moment een bekende tegenkomt?

Later werd het zelfs echt leuk. We gingen aan tafel en tussen iedere gang wisselden we van plaats. Perfect voor het netwerken. En wat heb ik een leuke mensen ontmoet. Chantal van Mierlo, zij had mijn boek voor de leesclub gelezen, Loes den Hollander, Marlen Beek-Visser, ondertussen een oude bekende van me, Ika, mijn LetterRijn-collega en nog veel meer leuke mensen. O ja, Melissa Skaye - ook al een collega bij LetterRijn - en Linda Jansma heb ik bijna gesproken. De avond was helaas om voordat ik er erg in had.

Terug op het pontje overdacht ik het diner. Het eten was heerlijk, en de biertjes smaakten prima. Maar het mooiste was dat ik achteraf helemaal geen indringer bleek te zijn. Ik hoorde er gewoon bij. Volgend jaar maar weer.

Groetjes Pjotr

Volg mij op twitter of op Facebook