Inmiddels
ligt de zomer al weer even achter ons. Op het moment, dat ik deze
leesweek schrijf, kijk ik naar buiten en is het al weer donker. Iets
wat ik helemaal niet erg vind.
Het
enige en daarbij ook het grootste nadeel van dit jaargetij vind ik,
dat het ‘s morgens als ik op moet staan, nog donker is.
En
het dan ook standaard is, dat ik de wekker eerst drie keer moet laten
snoozen, voordat ik mezelf eindelijk het bed uit sleep.
Verder
vind ik deze tijd van het jaar altijd erg gezellig, de kaarsjes
branden s’ avonds weer en de pallet kachel geeft een heerlijke
warmte af.
En…
het is de ideale tijd om je terug te trekken in een goed boek.
Zo
heb ik net Later als ik dood ben van Ilse Ruijters uit,
een echte aanrader wat mij betreft.
Nu
ben ik Kwijt van Anja Feliers aan het lezen, een thriller
waarbij ik af en toe zelf terug duik in de tijd, omdat het over een
vrouw gaat die haar moeder is verloren en ik dit zelf ook heb
meegemaakt.
Daarna
staat het thriller debuut van Pjotr Vreeswijk Masterplan op
het programma, ook een boek waar ik best nieuwsgierig naar ben.
We
gaan het allemaal zien!
Heb
ik verder nog wat gedaan, deze week?
Jazeker,
zo ben ik maandag naar een vriendin geweest die vanaf deze week van
haar welverdiende zwangerschapsverlof mag gaan genieten. Over een
paar weken verwacht ze haar eerste kindje, iets wat ik natuurlijk erg
leuk vind. Ook ik wacht in spanning af op het telefoontje wat ik van
haar krijg. Spannend!
Gisterenavond
was ik nog even met Puck, onze hond, aan het wandelen, toen ik
plotseling telefoon van mijn zoon kreeg. M’n dochter was uit de
boom gevallen en schreeuwde heel het dorp bij elkaar. Nadat ik nog
even wat extra calorieën had verbrand, doordat ik met een extra hoge
snelheid terugliep kwam ik bij Susans tante aan (die we inmiddels al
gebeld hadden om te vragen of ze naar Susan toe wilde gaan, omdat ze
dichtbij de bewuste boom woont en wij eerst nog een kwartiertje terug
moesten lopen). Toen ik even later de woonkamer van mijn schoonzus
binnen liep zag ik daar mijn dochter zitten, helemaal overstuur,
tranen met tuiten.
De
huisarts gebeld, die het trouwens heel goed van haar vond, dat ze
überhaupt nog in een boom speelde, omdat kinderen tegenwoordig
liever achter de pc zaten (hier zei ik maar even niets op ;-) ) en
mij op het hart drukte dat ze dit ook vooral moest blijven doen.
Na
kort overleg met elkaar, kwamen we tot de conclusie dat we eerst
gingen koelen.
Dit
was me een dagje wel weer. Gelukkig viel het achteraf best mee, maar
je moederhart tikt toch even twee keer harder, als je zoiets hoort.
Nu heb ik de rest van de week om bij te komen en natuurlijk om veel
te lezen. Althans, dat hoop ik…
Ik
wens jullie allemaal een fijne (lees) week toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten