Woensdag 15 juni 2016
Het is het eind van de middag als ik aankom bij het hoofdkantoor van bol.com in Utrecht. Helemaal klaar en enthousiast voor de bijeenkomst met Simon de Waal.
Uiteraard kom ik beneden al een paar bekenden tegen, het boekenblogwereldje is klein.
Boven worden we enthousiast begroet door Simon de Waal, we krijgen allemaal een hand en ik heb even het idee dat hij mij herkent, maar dat zal wel niet, het is ruim een jaar geleden dat ik hem ontmoet heb...
We zoeken allemaal een mooi plekje en ondertussen kletst Simon al wat af. Wat kan die man kletsen zeg! Tussendoor heet Janneke Siebelink ons welkom en eigenlijk is het dan al een soort van begonnen. Een duidelijk begin is er niet, ook omdat Simon al zo lekker aan het kletsen is.
Simon bekent dat hij blij is dat we er zijn. Hij is toch altijd een beetje bang dat er niemand komt opdagen. Hij heeft het ook wel eens meegemaakt dat er inderdaad maar 1 iemand kwam.
En pas bij de AKO op Utrecht CS zijn er in een uur maar 10 mensen langs geweest. Moeizame dagen zijn dat dan. Maar wij zijn gelukkig met meer en enthousiast.
De meest bijzondere reactie die hij ooit op een boek kreeg was een mail van een mevrouw naar aanleiding van zijn boek Pentito. In het boek kwam iets voor dat haar zeer raakte en dat haar heeft geholpen met het verwerken van nare dingen. Dat is mooi.
Over Vector
Vector heeft echt bestaan. Tijdens de Koude Oorlog werden daar pest pokken tyfus (heerlijk om even zo te mogen schelden, aldus Simon) opgeslagen. Als biologische wapens. Net als het Marburgvirus (het vreselijke broertje van ebola) dat een rol speelt in dit boek.
De gebeurtenissen in de proloog hebben ook echt plaatsgevonden. Ook nu bestaat Vector nog steeds, al wordt het nu gebruikt voor vredelievende doelen (zegt men...).
Een jaar of 10 geleden las hij een artikel over de "gestolen" virussen. Toen had hij al het idee het ooit voor een boek te gaan gebruiken.
Hoe is het om gevraagd te worden om het geschenkboekje te schrijven?
Hij moest eerst flink van de schrik bekomen toen hij gevraagd werd. Het is toch een hele grote eer om gevraagd te worden.
Hij hoorde het in zijn favoriete eetcafé in Amsterdam Oost (dat ook een rolletje speelt in het boek). Hij was daar heen gelokt. Als de directeur van het CPNB binnenkomt denkt hij nog heel naïef: "hee, dat is toevallig."
Totdat de directeur op een stoel klimt en hem vraagt het CPNB de grote eer te doen het geschenkboekje te schrijven.
Je krijgt ongeveer een half jaar de tijd om het boekje te schrijven. Hij heeft eerst 4 maanden lopen broeden op het idee, om het vervolgens in 3 weken te schrijven.
De beperking van het maximaal aantal bladzijden was geen probleem. Hij heeft veel ervaring in het schrijven van scenario's en daar zit ook beperking aan. De gouden regel bij scenario's is dat 1 minuut op film, is 1 bladzijde voor het scenario.
Over het beginnen als schrijver
Hij werd door Ben Verbong gevraagd om de politiescenes van een scenario te controleren of het overeen kwam met de werkelijkheid. Dat waren afgekeurde scripts van Derrick. Die waren voor Duitsland te controversieel, maar in Nederland kan en mag meer, dus prima geschikt voor een serie hier.
Verbong zei daarna dat hij absoluut verder moest met schrijven. Hij gaf hem een stapel boeken en een stapel films die hij moest lezen/bekijken. Om de scenes te ontleden, de opbouw van het verhaal te ontdekken. Dat heeft hem veel geholpen en geeft hij beginnende schrijvers ook als tip mee. Eén van de films die je dan absoluut moet kijken is Casablanca.
Toen hij scenario's schreef is hij benaderd door een uitgever, want: een goede scenarioschrijver kan ook een goed boek schrijven (andersom is minder vanzelfsprekend).
Over de politie
Hij is 1979 bij de politie begonnen. En sinds 1986 werkt hij bij de recerche van de binnenstad van Amsterdam. Dat werk doet hij nog steeds.
Mensen helpen en boeven vangen waren zijn redenen om bij de politie te gaan.
Janneke bekent dat ze vroeger privé-detective wilde worden, dat leek haar spannend.
In zijn boeken en scenario's zul je nooit iets vinden dat hij zelf bij de politie heeft meegemaakt. Het lijkt hem vreselijk als een slachtoffer of nabestaande zich in het verhaal herkent. Ook zal hij geen erge dingen met kinderen laten gebeuren. Dat is te erg. En goedkoop sentiment.
Het schrijven werkt wel als een soort verwerking van alles wat hij meemaakt. De werkelijkheid kun je niet naar je hand zetten, in boeken kun je dat wel. In het verhaal ben je de God van je eigen universum.
Hij heeft geen voorkeur voor het schrijven van een boek of een script, juist de afwisseling maakt het leuk.
Dan is het tijd om een stukje voor te lezen uit Vector.
Hij kiest voor een deel in het aquarium van Artis. Fijn...heb ik weer, met mijn fobie voor vissen...
Bij een interview met John van de Heuvel in een boekhandel was een meneer aanwezig die in de Koude Oorlog als uitwisseling in Vector geweest is. Hij had ook foto's uit die tijd bij zich. Dat vond Simon heel bijzonder, want op internet waren er eigenlijk geen foto's te vinden. Op de vraag of de beschrijvingen in het boek een beetje met werkelijkheid overeenkwam antwoordde de man dat alles klopt, alsof Simon er geweest was.
Ondanks zijn werk als rechercheur zware criminaliteit is de wereld in de basis nog steeds goed.
Baantjer
Met Appie baantjer schreef hij de hoofdstukken om en om. Hij paste zijn schrijfstijl wel aan aan die van Baantjer. Na de dood van Baantjer is hij langzaam meer naar zijn eigen stijl gegaan.
Voor nu is hij even gestopt met de De Waal & Baantjer-boeken. Er zitten andere verhalen in zijn hoofd. Zo verschijnt volgende maand zijn boek Nemesis. En is hij bezig met een filmscript dat hij ook zelf wil gaan regisseren.
En dan is het al half 7. Terwijl de avond gepland was tot 7 uur. En dan moeten we nog even wat eten en de Masterclass volgen.
De Masterclass was interessant, met veel bruikbare tips. Ik heb beloofd er niks van te verklappen, dus dat doe ik dan ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten