Beste
Thrillerlezers,
Momenteel zit
Masterplan midden in de redactiefase en wordt het manuscript
na ruim drie jaar eindelijk zoals ik het destijds voor ogen had. Het
verhaal zelf stond al lang en breed op papier. Waarom duurde het dan
toch nog zo lang voordat het werd wat het nu bijna is?
Kill your darlings,
schrijven is schrappen, al de clichés zijn waar, maar blijkbaar komt
die kennis in fases.
Masterplan
schreef ik in één keer. Van A tot Z… Maar ik moet eerlijk
toegeven, niet ieder hoofdstuk werd meteen een succes.
Zo kan ik me een
scène herinneren waarin ik mijn bad guys in middeleeuwse
kleding liet rondrennen terwijl ze een of ander vaag ritueel
opvoerden. Ik had zelfs de muziek die ze hoorden erbij beschreven.
Kun je nagaan! Achteraf voldeden wel meer scènes niet. Sommige waren
ronduit lachwekkend. Schrappen dus.
Dan is er nog zoiets
als taal. Dat schijnt ook wel een dingetje te zijn als je een boek
schrijft.
Ik had nogal de
neiging om alles te laten blinken, shinen en glanzen. En als er
iemand sloop, dan ging dat langzaam, geruisloos en stap voor stap.
Ook schrappen!
Schrappen, schrappen
en nog eens schrappen. Eerst alleen woorden, daarna hele zinnen en
uiteindelijk vlogen complete alinea’s de prullenbak in. Met één
druk op de knop. Weg!
Angstvallig zag ik
het aantal woorden onderaan in mijn Word-werkbalk teruglopen. Het
deed even zeer, maar uiteindelijk werden de sluippartijen echt stil
en de grote glanzende glazen lift werd gewoon, een lift.
Tot slot mijn
darlings. Oh! Wat waren ze mooi. De tranen stoomden over mijn
wangen als ik mijn hoofdpersonage weer eens diep in zijn ziel liet
kijken nadat hij net zijn magazijn had leeggeschoten. Soms schoot ik
dramatisch uit de bocht (aldus mijn redacteur in de tekstballonnetjes
naast de tekst). Met pijn in het hart nam ik dus afscheid van mijn
zelfverzonnen stukjes proza.
Achteraf denk ik dat
alles een functie heeft gehad. Die suffe hoofdstukken bleken
bruggetjes om met het verhaal door te kunnen. Mijn darlings
gaven mijn personages een ziel en de grote glanzende glazen lift…
Nee. Die was eigenlijk nergens voor nodig geweest.
Groetjes,
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten