Mentholmonsters

Afgelopen week stond hier in het teken van afkicken, want ik ben jarenlang ‘verslaafd’ geweest aan groene Anta Flu keelsnoepjes, die met eucalyptus en menthol. Elke avond na het eten moest ik er een paar, en soms meer dan een paar, opeten. Gemiddeld 1 zak per week ging er doorheen en in slechte weken zelfs 2.

Nou barsten die snoepjes van de suiker, dus kwamen zo langzamerhand de met moeite afgeschudde kilo’s er weer aan…tot een punt waarop ik dacht: ‘Als ik er nu niet mee stop dan moet ik straks een kledingmaat groter gaan aanschaffen’. Dat was voor mij toch echt de limit. Dus ik stopte cold turkey met het eten van de snoepjes. De eerste paar avonden werd ik wat onrustig na het eten, desondanks ging ik dan toch even in het keukenkastje kijken of er misschien nog ergens een verdwaalde Anta Flu lag. Nee natuurlijk, want die had ik namelijk al eerder gevonden en opgegeten. Op de gekste plekken zocht ik naar de mentholmonsters in de groene wikkels, maar helaas…of eigenlijk gelukkig, vond ik er niet één.

Ik had natuurlijk heel makkelijk naar het benzinestation verderop in de straat kunnen lopen, die is tenslotte 24 uur per dag open, maar dat vond ik toch zwak, dus dat deed ik niet…zij het soms met moeite. Nou heb ik het geluk dat ik een controlfreak ben en ik haat afhankelijk zijn van iets of iemand. Zo ben ik ooit ook van de ene op de andere dag gestopt met roken, omdat het op dat moment voor mijn gezondheid echt beter was. Met alcohol is het gelukkig nooit zover gekomen, dat ik daar echt van moest afkicken. Omdat ik vooral hou van de hele sterke dranken, ben ik daarmee toch altijd wat op mijn hoede. Drugs waren gelukkig al helemaal nooit mijn ding, ik ben er altijd een beetje bang voor geweest. Dat heeft ook alles te maken met een controlfreak zijn. Verder dan een paar jointjes met the good old hash ben ik nooit gekomen.

Terug naar de snoepjes. Voordat ik verslaafd was aan de Anta Flu’s was ik ook al gek op pepermuntjes…met die hele grote Wilhelmina pepermunt als favoriet. Een liefde welke ooit begonnen is toen ik als 17-jarige leerling-apothekersassistente stage liep bij een wat ouderwetse apotheek. Ze vulden daar zelf nog zakjes met drop en pepermunt, om deze, in plaats van de kant en klare zakjes, te verkopen. En wie beter dan de leerling die deze mooie taak op haar mocht nemen. Ik kan wel zeggen dat er minstens net zoveel pepermuntjes in mijn maag terecht kwamen dan in de voor de verkoop bedoelde zakjes.

In mijn leerlingentijd maakte dat ook helemaal niet uit want ik was eerder te dun dan te dik. Tegenwoordig, inmiddels 100 jaar ouder, maakt dat echt enorm uit of ik die suikerbommen wel of niet eet. Het valt me zwaar om geen menthol meer te proeven, gek genoeg is dat waar ik het meest trek in heb. Ik mis niet de zoetigheid van suiker, maar de smaak van menthol. Ik hang nog net niet als een junk met mijn neus boven het flesje met Chinese muntolie en ik drink ook niet alleen nog maar pepermuntthee of brand geurkaarsjes met munt er in…want cold turkey betekent even helemaal afkicken van de geur en de smaak. Ik vraag me af of er nog meer aan mentholsnoepjes verslaafde mensen zijn, misschien kunnen we dan een Menthol Anonymus oprichten.

Dat ik het ga volhouden is eigenlijk geen issue, want na een week zonder Anta Flu’s ben ik al 2 kilo kwijt…nog 5 te gaan en dan zit ik weer op het gewicht waarvan ik vond dat ik er nog 5 kilo af wilde hebben ;-)

Fijne week,

Ann