Titel:
De doodskuur
Auteur:
James Dashner
365
pagina’s
Uitgeverij
Q
Recensie
door Miriam Bakker
‘Langzaam, als een huiverende rat die een
warm plekje zoekt, en een kruimeltje voedsel, nam een razende woede bezit van
hem. Elke dag werd zijn woede wat groter, totdat die zo fel was dat Thomas zich
er soms op betrapte dat hij over zijn hele lijf stond te trillen voordat hij de
razernij weer in bedwang kreeg en veilig wegborg.’
WICKED
heeft alles afgepakt van Thomas: zijn identiteit, zijn geheugen en nu ook zijn
enige vrienden – die uit de Laar. Maar het einde is in zicht. De beproevingen
zitten er bijna op, na een allerlaatste test. De vraag is of iemand die zal
overleven. WICKED beseft echter niet dat Thomas’ herinneringen veel verder
teruggaan dan de organisatie vermoedt. Thomas weet dat hij niets kan geloven en
niemand kan vertrouwen. Of toch?
Thomas
ontsnapte uit het labyrint. Hij overleefde de Schroei. En hij zal alles op
alles zetten om zijn vrienden te redden. Toch kan alleen de waarheid zelf een
einde maken aan de wereld van WICKED. De tijd van leugens is voorbij.
‘Wie weet wat hun nu drijft? Wie weet hoe
groot hun wanhoop inmiddels is of waartoe ze misschien bereid zijn?’
Eindelijk
was daar het derde deel van de trilogie. Ik had genoten van ‘De labyrintrenner’
en ‘De Schroeiproeven’ en ik kon niet wachten om in ‘De doodskuur’ te beginnen.
Maar na twee goede delen in een trilogie zijn de verwachtingen behoorlijk hooggespannen
kan ik je wel zeggen.
In
de vorige twee delen was er een ding dat steeds duidelijk was: niets is wat het
lijkt wanneer het om WICKED gaat. Steeds werd je weer op het verkeerde been
gezet, net als de personages in het verhaal. Het werd steeds duidelijker hoe
meedogenloos WICKED was en hoe alles werd gedaan om maar een geneesmiddel voor
de Vuring te vinden: de ziekte die al miljoenen mensen het levens kostte.
WICKED
is goed, dat bleef Theresa maar volhouden. Maar Thomas is daar helemaal klaar
mee. Hij volgt zijn eigen gevoel en gaat de strijd aan met WICKED.
‘Thomas zei niets. Hij had een merkwaardig
voorgevoel en kon nauwelijks lucht meer krijgen omdat hij tegelijkertijd heel
graag wel en heel graag niet wilde weten wat er komen ging.’
‘De
labyrintrenner’ was erg spannend en sprak enorm tot de verbeelding en ‘De schroeiproeven’
was ook spannend (op een iets andere manier). ‘De doodskuur’ had die spanning
ook, maar enkel bij vlagen en dan met name pas echt aan het einde. Het is
wederom goed geschreven, absoluut, maar ik kreeg het idee dat James Dashner er
een beetje vanaf wilde zijn. Sommige stukken waren wat langdradig en dan zat er
ineens de vaart weer in. Ik heb ook behoorlijk lang over dit boek gedaan (vier
weken!), het verhaal pakte me minder (op het punt staan om op vakantie te gaan
naar New York helpt niet, dat geef ik toe) en dat vond ik erg jammer.
Ik
keek ontzettend uit naar dit boek, maar was enigszins teleurgesteld. Er worden
een heleboel antwoorden gegeven, maar je blijft ook weer met een flink aantal
vragen zitten. Binnenkort komt de prequel
uit, die ga ik ook zeker lezen, want ik ben wel erg nieuwsgierig naar het verhaal
dat aan deze trilogie vooraf ging.
3
dikke sterren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten