Tot op het bot is een item waar Karin K en Ink tegelijk hetzelfde boek lezen en daar hun mening over geven.
Vandaag de eerste aflevering:
Anya Niewierra heeft al een aantal literaire thrillers op haar naam staan en bijna iedereen heeft wel eens wat van haar gelezen. Wij, Ink en Karin K., nog steeds niet (behalve Karin haar novelle Witte ballonnen) dus daar moet maar eens verandering in komen. We kozen als duo haar recente spannende roman De Camino.
Karin:
Dat ik haar novelle Witte Ballonnen las is alweer ruim een jaar geleden, maar ook die ging over de oorlog in voormalig Joegoslavië. Een nadeel van een novelle vond ik toen wel, omdat die zo kort is, dat het verhaal minder diep gaat. Ik ben benieuwd naar de ontwikkeling van dit verhaal.
Ink:
De Camino is mij al vele malen aangeraden met de opmerking dat het een geweldig boek zou zijn. Maar iets hield mij constant tegen, waarschijnlijk de aanvulling dat iedereen over dat wandelpad begon en het zo mooi beschreven is. Ik haat wandelen en het leek mij tamelijk saai die route lezend mee te moeten gaan lopen. Maar Karin en ik hebben afgesproken om gezamelijk een aantal boeken te gaan lezen die zijn blijven liggen, Karin mocht kiezen en het werd De Camino
Een man die, ogenschijnlijk gelukkig getrouwd en een toegewijde vader is, pleegt ineens zelfmoord tijdens het lopen van de Pelgrimstocht ‘De Camino’. Lotte, zijn vrouw, besluit dezelfde tocht 1 jaar later te maken als een soort van rouwverwerking en om mogelijk antwoordt te krijgen op haar vragen. Het kan haast niet anders of ze ontdekt één of meerdere vreselijke geheimen…
Karin:
Het begin vond ik toch wat lastig. Lotte zit helemaal met haar hoofd in haar chocolaterie, BonneBon, prima hoor maar ik dacht even ik zit midden in een Feelgood. Ik ben allergisch voor Feelgoods!
Ink:
Ik ben benieuwd of ik na de laatste bladzijde nog ooit het woord bonbon kan horen en ipv dat ik denk van laat ik er eens wat bij pakken, at ik dagen geen chocoloade.
Karin:
De opbouw vond ik wel erg mooi. Bekeken vanuit Lotte en geschreven in de ik-vorm. Altijd fijn, die ik-vorm, want dan voel ik mij veel meer betrokken bij het verhaal. Ook de korte cursief gedrukte hoofdstukjes die een deel van de brief van Emil bevatten, de man die zelfmoord pleegde, kwamen flink binnen. Hij schreef ze tijdens zijn Camino-tocht aan Lotte en bevatte zijn belevenissen en overdenkingen. Samen met de lieve appjes die ze elkaar stuurden geven ze het verhaal dat extra persoonlijke tintje.
Ink:
Vooral de schuingedrukte delen met de brief van haar man intrigeren mij. Deze delen lopen door het gehele boek heen en vertellen zijn levensverhaal en langzaam beginnen dingen zijn plek te krijgen.
Je volgt Lotte in het heden, afgewisseld met delen uit zijn brief welke inzicht geven in het leven in voormalig Joegoslavie en de oorlog. Wat bleek ik weinig te weten over die oorlog! De hele grote lijnen wel, maar duidelijk veel te weinig. Door dit boek kom je te weten hoe het zit onderling tussen de groepen bevolking en waar hun haat vandaan komt.
Karin:
Aha. Het kon ook niet anders met dit gegeven, maar het verhaal wordt een stuk grimmiger. Bij tijd en wijle zo erg dat ik er misselijk van wordt.
Anya heeft een heel beeldende manier van schrijven, vind ik, ja filmisch haast. Ik heb ook gelezen dat ze in september vorig jaar besloten het tot een TV serie te verwerken. Geen idee hoever ze daar al mee zijn.
Ink:
Inderdaad komen er scenes voorbij waarbij de rillingen over je heen lopen hoe wreed men in die oorlog met elkaar omging. Erger dan je je gelukkig zou kunnen voorstellen.
Karin:
Het verhaal is echt heel boeiend en met vlagen ook flink spannend. Niet direct een tenenkrommende thriller maar meer een hele mooie roman met spanning. Ik kon het niet wegleggen en bleef maar verder lezen. Ook dat handjevol personages die daardoor flink waren uitgediept, maakte voor mij dat ik helemaal met ze meeleefde.
Karin:
Ik had echt soms zin om de wandelschoenen te pakken en die tocht te gaan lopen. Ja, ik weet het, kansloos! Toch lijkt het me leuk zoiets, samen met je hond… als je een hond hebt. Oké, laat maar zitten!
Ink:
Dat gevoel van Karin kreeg ik juist absoluut juist niet, terwijl ik dan weer wel een hond heb. Blaren, stinkende kleding, zweten, slecht slapen enzovoort. Ik moet er niet aan denken om zo vakantie te vieren.
Karin:
Een prachtig boek met ook een paar onverwachte wendingen. Wel weer een stukje geschiedenis dat al begint bij de heerschap van Tito, en dan natuurlijk veel over die vreselijke oorlog die er na kwam. Het geeft nogmaals weer hoe ogenschijnlijk in vrede naast elkaar levende groeperingen, met elk hun verschillende achtergronden, kunnen ontsporen en elkaar naar het leven gaan staan.
Ik geef het een dikke 4,5, ja vanwege die chocoladebonen en die tuinkruiden anders was het een vette 5 geweest.
Ink:
Een boek wat ik binnen twee dagen uitlas. Zo goed en beeldend beschreven door Anya Niewarra. Eerlijk is eerlijk: je loopt bijna gewoon mee met het pad wat Lotte loopt en je wil gewoon echt weten hoe dat nu zit met Emil. Wie wat waar.
Ik heb een hoop geleerd over die oorlog, ook over het wandelpad wat ik dan maar weer vergeet en wat er nu precies toe deed dat er zoveel over chocolade gesproken moest worden? Geen idee....
Ik twijfel tussen een 4 en 4,5. Vond het een prachtig geschreven verhaal, maar toch het gezemel over soorten cacaobonen en verliefdheid maken er een 4 van
Geen opmerkingen:
Een reactie posten