Titel: Een perfecte dag
Auteur: Romy Hausmann
Uitgeverij: Harper Collins
Publicatiedatum: augustus 2022
Recensie door: Tamara
Kraaien: 3
‘Mijn kleine prinses. Zo alleen. Kom met me mee, wees niet bang.
Bij mij ben je veilig. Ik neem je mee naar een geheime plek, maar laten we
eerst dit rode lint even ophangen…’
‘Mijn
kleine prinses. Zo alleen. Kom met me mee, wees niet bang. Bij mij ben je
veilig. Ik neem je mee naar een geheime plek, maar laten we eerst dit rode lint
even ophangen…’
Al veertien jaar lang verdwijnen er meisjes tussen de zes en
tien jaar oud. Rode linten wijzen de politie de weg naar hun lichamen, maar van
de dader ontbreekt elk spoor. Tot op een avond de internationaal bekende
filosofieprofessor Walter Lesniak wordt gearresteerd, in het bijzijn van zijn
dochter Ann. De aanklacht: moord op tien jonge meisjes. De roddelpers weet er
wel raad mee en noemt hem in de koppen de ‘moordprofessor’. Ann weet echter
zeker dat haar vader onschuldig is en is vastbesloten dat te bewijzen. Dan
worden er opnieuw rode linten aangetroffen…
“ De vleeshaak die aan de zijkant in haar hals gestoken is.”
Toen ik de achterflap las, had ik meteen het idee dat het of
een heel goed boek is of een middelmaatje.
Voor
mij was dit boek een middelmaatje. Ik vond hem niet echt soepeltjes lopen. Je
gaat van Ann, die zich als een detective ontpopt, naar Wij en dan lees je het interview van de
moordenaar. Tussentijds lees je ineens
stukjes van Ann als kind. Het meest langdradige was wel de stukjes van
Ann. Het is net of de auteur zelf niet echt raad weet hoe Ann nu het beste neer
te zetten. Af en toe gooit ze ineens een poëtische zin erdoor, die een beetje
misplaatst is in dat stukje. ( Als: Het is alsof ik word meegezogen naar een
andere ambience, waar ook lichtjes zijn, lichtjes in een kerstboom. Het is
weliswaar een plastic boom. En dan zit Ann in de auto.)
De
jonge Ann stukjes zitten vol schrijffouten, maar dan wel de makkelijke woorden
als ineen krimpt maar de moeilijke woorden weet de jonge Ann perfect te
schrijven.
De
wij stukjes zijn wel oké, het leuke is wel dat je daarmee compleet op het
verkeerde been wordt gezet . Maar dan, het interview met de moordenaar. Daarin
ligt de interesse van de auteur. Je merkt meteen een hele andere schrijfstijl.
Dat pakt je, je zit gewoon middenin de verhoorkamer. Van mij had ze dat
gedeelte veel meer mogen uitwerken.
Het was een leuke twist om te mogen lezen wat nu de reden was
van de moordenaar om jonge meisjes te vermoorden. Hier is echt over nagedacht
en uitgewerkt. Niet het standaard “jonge meisjes zijn aantrekkelijk” verhaal.
Kortom: een verhaal met pluspunten maar ook
minpunten.
Spanning: 2
Originaliteit: 3
Psychologische
ontwikkeling personages: 3
Leesplezier: 3
Schrijfstijl: 3
Plot: 3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten