Je hebt van die boeken dat wanneer je aan de laatste bladzijdes toe bent elke pagina omslaat met een verbaasd gezicht en huh roepend...Ken je dat? En het dat je het dan dicht slaat en gelijk tegen anderen gaat roepen: Lezen!
Het vorige boek van Gunnar Staalesen was de eerste die ik las en ik was
verkocht: niet origineel een drinkende privédetective, maar toen het zo'n dikke
10 jaar geleden geschreven werd wel trouwens.
Na het lezen van ‘Waar rozen nooit verwelken’ ben ik fan.
De moeder van Mette roept de hulp van Veum in. De verdwijning van haar 3 jarige
dochtertje is bijna verjaard en voor die datum aanbreekt wil ze nog één poging
doen om er achter te komen wat er is gebeurd. Je probeert je voor te stellen
hoe het moet zijn voor een moeder, maar je gevoelens gaan nogal heen en weer
wiebelen tijdens het lezen.
Als Veum gaat spitten in het verleden en de leden van het zogenaamde
wooncollectief bezoekt, komen er langzaam nogal wat geheimen naar boven.
Elk geheim zorgt voor een wisseling in je gedachten over hoe het zou kunnen
zitten. Een boek met spanning van begin tot einde. Elke keer zijn er nieuwe
ontwikkelingen die er voor zorgen dat de situatie net weer in een ander
daglicht komt te staan. Elke keer denk je te weten hoe de vork in de steel zit,
maar je zit fout. Steeds weer. Heerlijk leidt auteur Gunnar Staalesen je door
een flink plot.
Zijn personages zijn sterk uitgewerkt en hoofdpersonage Varg Veum zie je gewoon
door de stad Bergen lopen en zijn eeuwige fles Aquavit, en dat is geen water,
aan zijn lippen zetten. Tijdens alle spanning komen regelmatig leuke teksten
naar voren waar je om moet grijnzen.
Een voorbeeld:
Mijn mondholte was zo droog als een
bordenwisser in een klaslokaal in juli.
En dan... het einde. Bizar! Ik zat maar huh, nee joh...
Echt goed bedacht en daarmee een absolute aanrader.
Dikke vette 4,5 Kraaien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten