Hilde Vandermeeren ondervraagd

 

Hilde Vandermeeren is van opleiding psychologe en is de meest bekroonde Vlaamse thrillerschrijfster.
Haar psychologische misdaadromans werden in Vlaanderen en Nederland genomineerd voor de Diamanten Kogel, de Bookspot Gouden Strop, en de VRT Lang Zullen We Lezen-trofee. De filmrechten van 'Stille grond' zijn verkocht aan Eyeworks. Ze won de Hercule Poirot publieksprijs met ‘Als alles duister wordt’(2013) en de Hercule Poirotprijs voor de beste Vlaamse misdaadroman met ‘Schemerzone’(2017).

Met strafpleiter Walter Damen schreef ze een trilogie over een Vlaamse advocate: Rusteloos (2018), Bodemloos (2019) en Meedogenloos (2020).

Enkele weken geleden bereikte ons het nieuws dat ook De wereldwijde Engelse vertaalrechten van 'Scorpio' (@uitgeverij Volt) zijn verkocht aan de prestigieuze uitgeverij Pushkin Press uit Groot-Brittannië.

En dan was er ook dat andere ‘wereldnieuws’ enkele weken terug, dat insloeg als een bom: Hilde Vandermeeren zou met ‘Meedogenloos’ haar laatste boek hebben geschreven.

Ik mocht haar een paar vragen stellen.

● We hebben allemaal het trieste nieuws vernomen dat ‘Meedogenloos’ jouw laatste boek is geworden.  Kirsten Hartogs neemt met de ‘slaapwandelmoord’ ook haar laatste zaak aan.  Maar er zijn momenten dat ze twijfelt of ze wel de juiste beslissing neemt.  Lezen we daar meteen ook de twijfel van auteur Hilde Vandermeeren?

Dat is meteen al een rake vraag (lacht). 'Boenk erop', zoals we in Vlaanderen zouden zeggen. In dit derde deel zijn er inderdaad (eerst onbewust) een aantal elementen ingeslopen waar ik toen zelf mee worstelde, namelijk: stop ik al dan niet definitief met schrijven? Intussen heb ik de knoop doorgehakt, maar wie weet... misschien kom ik inderdaad ooit nog op mijn beslissing terug, net zoals Kirsten.

● Hoe is de samenwerking met meester Damen eigenlijk tot stand gekomen?

We zijn samengebracht door uitgeverij Van Halewyck. Walter had als co-auteur al een aantal boeken gemaakt en ik had toen al zes thrillers geschreven. Zet een ervaren misdaadauteur en een doorwinterde strafpleiter samen en je krijgt een uniek resultaat, was het uitgangspunt!

● Hoe verliep jullie samenwerking?  Was er een taakverdeling?  Schreven jullie samen?  Wat was zijn inbreng?

We brainstormen samen over de verhaallijnen, de personages, de reekslijnen en de afzonderlijke cases. Elk boek is een afgeronde case, maar de overkoepelende verhaallijn van het hoofdpersonage loopt uiteraard door. Daarna ga ik aan de slag: ik hanteer de pen en na een paar hoofdstukken stuur ik de tekst door. Waar nodig doet Walter suggesties, stelt hij vragen of geeft hij tips en aanvullingen. We bellen, mailen, skypen, komen samen,... Waarna het verhaal opnieuw verder vorm krijgt. Voor mijn research kan ik altijd bij hem aankloppen. Dat werkt prima voor ons. Nog nooit ruzie gehad!

● Had je een reden om een vrouwelijke advocate te kiezen als hoofdpersonage toen je aan de trilogie begon?

Ja, daar waren we het beiden al snel over eens. Ik schrijf het liefst vanuit een vrouwelijk hoofdpersonage omdat dat het dichtst bij mij staat. Thrillers gaan over angst en onderhuidse dreiging. Ik kan perfect weergeven hoe dat voelt, ik denk dat elke vrouw al eens in het donker enge voetstappen achter zich heeft gehad. Ik ook. Een vrouwelijke advocaat moet op werkgebied bovendien meer obstakels overwinnen dan een man, zegt Walter. Ze moeten zich in de wereld van de advocatuur meer bewijzen dan hun mannelijke collega's en worden ook vaker fysiek bedreigd door boze cliënten. Deze levensechte voedingsbodem werkt uitstekend voor onze trilogie.

● Is het personage van Kirsten Hartogs gecreëerd naar het voorbeeld van een echt bestaand iemand?

Er is een advocate met dezelfde voornaam die op het kantoor van Walter werkt. We waren op zoek naar een goede, passende naam voor ons hoofdpersonage en hebben toestemming gevraagd om haar naam te gebruiken. Dat mocht! Ik heb haar al ontmoet en gesproken, ze is heel sympathiek, gedreven en een krak in haar vak (dat betekent: uitmuntend). Voor de rest is dat personage fictief ingekleurd.

● Lissabon is de plaats van actie in de eerste twee delen.  Vanwaar de keuze voor deze stad?  Heb jij een speciale band met Lissabon?

Walter en ik kozen voor Lissabon omdat we dat ten eerste een mooie setting vonden voor onze verhalen en ten tweede wilden we weg uit Vlaanderen om voldoende ademruimte te krijgen voor onze verhalen. We wilden niet dat iemand om de haverklap iemand herkende (een rechter, een verdachte,...). Zelfs zonder dat er een verband was. Die vrijheid werkte goed. Voor ons derde boek keert Kirsten wel terug naar Vlaanderen. Maar dat heeft een reden, zoals je in het tweede boek 'Bodemloos' kan lezen.

● Wat is jouw aandeel geweest in de keuze van de cover?  Ben jij het zelf, dat donkere silhouet op de foto?

Walter en ik hebben veel inspraak gehad bij de keuze van de cover. Dank voor het compliment (lacht) maar dat silhouet ben ik niet, hoor. Ik heb wel in het echt op de steiger gestaan van het tweede boek, toen ik samen met mijn man Lissabon bezocht. Dat is het paaldorp Carrasquiera, een beetje een eng niemandsland. Onze gids vertelde me 'ideaal om een lijk te laten verdwijnen'. Dat heb ik natuurlijk onthouden!

● Wat is het meest avontuurlijke dat jij ooit hebt ondernomen?  Misschien jouw carrièreswitch?

Ik ben van nature totaal niet avontuurlijk aangelegd. Integendeel. Ik houd van rust en voorspelbaarheid. Het meest avontuurlijke was dan ook dat ik mijn vaste aanstelling in het onderwijs in 2006 heb opgegeven voor een onzeker bestaan als zelfstandig auteur in hoofdberoep. Ik heb dat 13 jaar gedaan - in combinatie met mijn werk als freelance hoofdredacteur van een jongerenmagazine - maar ik heb nu opnieuw gekozen voor zekerheid: terug naar het onderwijs, bij volwassenen deze keer. Als licentiate psychologie geef ik onder meer het vak psychologie en creatief schrijven. Daar kan ik ook mijn creativiteit in kwijt.

● Je kondigde aan dat je stopt met het schrijven van boeken.  Kan en wil je uitleggen waarom?

Dat is niet eenvoudig uit te leggen in een paar zinnen, maar ik zal het proberen. Bovendien is de situatie voor vrouwelijke thrillerauteurs van eigen bodem in Nederland helemaal anders dan bij ons in Vlaanderen. Wij hebben hier geen traditie van vrouwelijke thrillerauteurs die vaak in de media komen, bestsellers scoren, respectvolle diepte-interviews krijgen door de Vlaamse pers zoals jij dat hebt voorbereid heb ik dus zelden tot nooit meegemaakt in die zeven jaar... Die mysterieuze afwezigheid van vrouwelijke misdaadauteurs in Vlaanderen is op zich al heel bedenkelijk. Waarom stelt niemand zich de vraag hoe dat komt? Ik heb in die zeven jaar tijd de antwoorden gevonden: in Vlaanderen krijgen mannelijke misdaadauteurs - en vooral dezelfde namen - systematisch meer media-aandacht, meer nominaties en prijzen, meer positieve recensies enz dan ik als vrouwelijke auteur die nochtans meer heb bereikt dan sommige van die namen. Ik heb het doorlopend meegemaakt dat met uitgestuurde belangrijke persberichten van mij (vb filmrechten verkocht, Engelse wereldwijde vertaalrechten verkocht) niets werd gedaan, terwijl mannelijke auteurs wel regelmatig in de media kwamen met nieuws dat zelfs minder of geen nieuwswaarde had. Als dat systematisch gebeurt - wat geen gevoel is maar een vaststelling - is er wel degelijk een groot probleem. Daarnaast zijn er nog heel wat zaken in het Vlaamse thrillerwereldje die niet deontologisch zijn verlopen, maar dat zou ons te ver leiden. Misschien zou ik er beter een spannend true crime-boek over schrijven (lacht)?

●  Wat zijn jouw plannen voor de nabije toekomst?

Met veel plezier en inzet lesgeven aan volwassenen. Ik heb eerder al 11 jaar lesgegeven, maar dat was toen aan tieners en ik was zelf uiteraard ook een stuk jonger. Nu kan ik mijn rijke levenservaring meenemen in mijn lessen naar volwassenen toe. Dat is ook wel fijn voor hen en voor mij.

●  Stoppen met schrijven, kan je dat hoofdstuk zomaar ineens afsluiten?

Veel mensen geloven dat niet: maar het voelt op dit moment even aan als een opluchting dat ik iets anders kan doen. Ik heb zeven jaar moeten schrijven en strijden voor erkenning tegelijk. Dat kost bakken energie.

●  Er was ook dat schitterende nieuws: De wereldwijde Engelse vertaalrechten van 'Scorpio' (@uitgeverij Volt) zijn verkocht aan de prestigieuze uitgeverij Pushkin Press uit Groot-Brittannië. Je zou van minder gelukkig worden?

Dat is inderdaad fantastisch nieuws. Het gebeurt zelden dat een Vlaamse misdaadauteur wordt vertaald. Ik ben beginnen wenen van blijdschap toen ik dat bericht kreeg. 'Eindelijk erkenning', dacht ik. Ik heb trouwens altijd geweten dat de erkenning van mij als misdaadauteur in Vlaanderen via erkenning door het buitenland zou moeten verlopen. Volgend jaar in oktober verschijnt het boek in het Engels. Belangrijk en respectvol om hier te vermelden is de naam van de vertaalster: Laura Watkinson.

●  Is het hoofdstuk thrillerschrijven echt afgesloten?  Of laat je de deur nog op een kiertje, zeker nu er zo’n goed nieuws kwam, en mogen we een heel klein beetje hopen dat je je ooit nog bedenkt?

Ik zal een mysterieus antwoord moeten geven, want ik ben daar zelf nog niet helemaal aan uit: 'Of ik ooit nog opnieuw zal schrijven? Zeg nooit, nooit'. Is dat voldoende (lacht)?

 

Ik gun jou van harte heel veel succes in de toekomst.  Ik heb al jouw boeken met zoveel plezier gelezen, dat ik het echt wel jammer vind dat er geen volgend boek komt.  Maar na ‘Meedogenloos’ te hebben gelezen, blijf ik toch hopen. 

Bedankt voor dit mooie en grondige interview, Anita