Auteur: Amy Engel
Publicatiedatum: augustus 2020
Uitgeverij: Boekerij
Recensie door: Ink
Waardering: 5 kraaien
Quote
‘In gedachten stortte ik ter aarde,
mijn brullende mond scheefgetrokken. In gedachten schreeuwde ik mijn keel
schor. Trok ik mijn haar uit mijn hoofd. Ramde ik mijn gezicht tegen het zeil
op de vloer tot mijn neus openscheurde. En het donkere bloed naar buiten
stroomde. In werkelijkheid draaide ik eenvoudigweg om en griste mijn jas en
mijn tas van de haak achter me’.
Eve krijgt op haar werk te horen dat haar dochter Junie dood gevonden is. Samen
met haar vriendinnetje Izzy, ook 12, is ze vermoord.
Ze komt uit een milieu wat ze in Amerika trash noemen en wij misschien Tokkies.
Maar het is een tandje erger nog: leven in een kapotte vieze camper waar het
altijd koud of bloedheet is, drugsgebruik (Meth), hoereren voor geld, korte
gewelddadige relaties met weinig liefde en er is nooit geen geld. Junie is dan
ook geboren uit een nachtje met een voorbijganger. Eve heeft altijd geprobeerd
haar dochter een beter leven te geven. Zover dat kon door geen drugs te
gebruiken of de hoer te spelen. Omdat te voorkomen is ze maar in een
wegrestaurant te gaan werken. Maar ze heeft altijd hulp nodig van Luc, een
politieagent die haar regelmatig geld toeschrijft of dingen voor haar koopt.
De kinderen die niet alleen afdankertjes droegen, maar ook kleren die niet
pasten, onder de vlekken zaten of een onduidelijke herkomst hadden. Wij zagen
er verhongert en verwilderd uit, zelfs de zeldzame keren dat we een volle maag
hadden...
Met mooie plotwendingen en wijzend naar eventuele verdachten ga je mee in het
trieste verhaal van een moeder die op zoek is naar de moordenaar van haar kind.
Onderwijl komen er heel wat geheimen naar boven, waarbij je bijna elke keer
verbaasd bent en lijkt Eve’s vroeger leven steeds meer de overhand te gaan
krijgen. Zeker nadat ze na jaren haar moeder weer opzoekt.
Zoals Eve puzzelstukjes krijgt toegeworpen waar ze het moet gaan zoeken,
puzzelen wij ook mee. Met uiteindelijk een slot waar je toch verbaasd van
achterover leunt.
Deze Amy Engel beschrijft de situatie zo ongelofelijk beeldend dat je de film
voor je af ziet spelen. Ik vond het altijd zo cliché gezegd. Maar deze zin als
een film afspelen is bedoeld voor boeken zoals deze. Maar ook zo dat je bijna
de pijn meevoelt van het verdriet van een moeder om het verlies van haar
dochter. Waarbij zij ook haar nieuwe positieve ik lijkt te verliezen en
terugvalt in oude gewoontes. Alle dingen die zij haarzelf verwijt, na de dood
van haar dochter, maken het nog rauwer. Waarom is het bijna onvoorstelbaar dat
mensen in een westerse wereld echt zo kunnen en moeten leven. Zonder enige
overdrijving lijkt het, wordt die wereld uitstekend neergezet.
Een psychologisch thriller in optima forma. Zo wil ik elk boek wel lezen en
ervaren. Een pareltje onder dit genre thrillers. Wat baal ik dat hij uit is!
Genoten heb ik dan ook en in dit geval GENOTEN met hoofdletters!
Spanning 4,5
Plot 4,5
Psych 5
Leesplezier 5
Schrijfstijl 5
Originaliteit 4,5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten