Auteur: Unni Lindell
Uitgeverij: Volt
Publicatiedatum: juli 2019
Recensie door: Tamara
Kraaien: 2,5
In een verlaten militair kamp staat een man die een drone over het omringende bos laat vliegen. Hij filmt de omgeving, terwijl de zon langzaam ondergaat. Wanneer de drone over een open plek vliegt verschijnt er plotseling een tent op het scherm, met een vrouw erbij. Ze is alleen. Weet ze wel dat ze haar tent heeft opgezet op de plek waar vijf jaar geleden een gruwelijke moord is gepleegd?
Na een ongeluk anderhalf jaar geleden is politieagent Marian Dahle weer volledig aan het werk. Cato Isaksen zet haar op een moordzaak: er is een lijk aangetroffen in een tent. Tijdens het onderzoek ontmoet ze de zestienjarige Agnes. Wat Marian niet weet, is dat Agnes om een heel speciale reden van plan is om te gaan kamperen op een levensgevaarlijke plek.
“ Mama is net vergif, ze neemt langzaam bezit van ons.”
Toen ik de achterkant las, zat ik al een beetje in tweestrijd. De beschrijving deed mij nu niet echt watertanden en verlangen om het boek op te pakken. Maar Unni is wel een bekende auteur, dus ik wou haar boek wel een eerlijke kans geven.
En ik wou dat ik beter naar mijn gevoel had geluisterd. Het verhaal is origineel bedacht, dat moet ik toegeven. Maar het boek raakte mij niet. Ik kreeg een beetje het gevoel dat zij allerlei plotten en theorieën had bedacht, dit in een hoge hoed had gestopt en willekeurig eentje gepakt en dat in het verhaal gemengd. Het verhaal liep niet lekker, de manier van schrijven beviel me niet en er gebeurde eigenlijk geen ene drol in het boek.
Zinnen als “De geprononceerd wenkbrauwen” en “Hij had het als een vuistslag in zijn plexus solaris gevoeld” haalde mij steeds uit het verhaal. Door het gebruik van deze woorden, liep het verhaal meteen al niet lekker maar ook de uitleg van bepaalde woorden als: “Er stonden wagens vol zendingen in de kamer. Zendingen was een ander woord voor post.” ging mij op een gegeven moment de keel uithangen. Zodanig dat ik tegen de E-reader zat te snauwen dat ik wel wist wat post was of wat een calculatie betekende.
Ik vond het ook vervelend om van het ene gevoelige onderwerp, de verdwijning van een kindje, ineens herinnerd te moeten worden aan dat ze Heine bij haar had weggeduwd.
Ook vond ik Marian niet super uit de verf komen. Wellicht dat zij in eerdere boeken van Unni is voorgekomen. Ook snap ik niet, waarom zij met een stokoude hond in het bos gaat zoeken naar kind. Als ik kijk naar mijn fossiel van een hond, die doe ik echt geen plezier mee om uren te gaan slenteren.
Conclusie: Totáál geen boek voor mij. Ik zat op een gegeven moment zinnen over te slaan om het uit te krijgen.
Wellicht dat de Unni- fans het niet met mij eens zijn, en dat hoor ik graag natuurlijk. Ik zal in ieder geval niet heel snel het vervolg van dit boek aannemen om te lezen....
Spanning: 2
Psychologische ontwikkeling personages: 3
Leesplezier: 2
Schrijfstijl: 2
Plot: 2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten