Titel: Het vergeten meisje
Auteur: Toni Coppers
Publicatiedatum: mei 2019
Waardering: 4 kraaien
Samenvatting
Wat als de dader in je hoofd zit?
Wijkagente Camilla Bonardo is een
vrolijke jonge vrouw. Als ze bij de routinecontrole van een woning een bloedbad
aantreft, slaagt ze er niet in haar collega's te alarmeren: ze gaat volledig in
shock. De dagen na haar lugubere ontdekking krijgt Camila de beelden niet uit
haar hoofd. Haar therapeut stelt hypnose voor om de trauma te helpen verwerken.
Als Camila tijdens de hypnose de deur van haar kindertijd opent, belandt ze in
een nog grotere nachtmerrie. Maar zijn haar herinneringen echt of zijn ze
fantasie? De ontredderde vrouw zoekt steun bij haar vriendin en collega Liese
Meerhout. Die kan het niet laten ongevraagd te gaan graven in het verleden van
haar vriendin. Al snel blijkt dat Lieses nieuwsgierigheid slapende honden uit
het verleden wakker maakt: Camila's leven is in gevaar…
Inmiddels is ‘Het vergeten meisje’
al de zestiende thriller van Toni Coppers rond Liese Meerhout en las ik nou net
de boeken die Liese niet als hoofdpersoon hadden. Een kundig auteur beheerst
zijn taal zo dat je als lezer gewoon bij elk boek zou moeten kunnen instappen.
Ik ga dit proberen met Het vergeten meisje..
Al snel komen we in wat verschillende situaties terecht:
Camila gaat in therapie en tijdens
de sessies komt ze langzaam bij de gebeurtenissen van het verleden die haar op
een of andere manier nog steeds in de weg zitten. Maar zijn het echte
herinneringen of bedachte herinneringen?
En uit de vriendschap tussen Mason en zijn nieuwe vriend Neuville ontstaan er bij Mason grote vraagtekens of hij er wel goed aan heeft gedaan om zijn nieuwe vriend te vertrouwen.
Zo wisselen privé en politietaken
elkaar mooi af in dit psychologische verhaal. Hierdoor leef je mee met de
spoken in het hoofd van agent Camila en ook met de moeder van Liese die steeds
zieker lijkt te worden. De personages zijn mooi uitgediept en de sfeer van de
omgeving wordt goed neergezet. Je ziet jezelf wandelen door herkenbare plekken.
Toni Coppers heeft een zeer prettige
schrijfstijl en zijn gebruik van echte Vlaamse woorden komt
niet in overvloed voor. Ik heb geen enkele keer 1 van mijn Vlaamse kennissen te
hoeven inschakelen. Je snapt gelijk wat bedoeld wordt. Zo is ‘Het vergeten
meisje’ een toonvoorbeeld voor hoe boeken van over de grens (en vice versa)
geschreven worden: niet al je woorden aanpassen aan het andere land, maar het
moet wel gelijk duidelijk zijn.
Gelijk vanaf het begin van het boek
zit ik in het verhaal en dat is een positief punt. Ook het plot bleef mij tot
de laatste bladzijde boeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten