Dodenstoel van Johan Andersen

Titel: Dodenstoel

Auteur: Johan Andersen

Uitgeverij: Harper Collins

Publicatiedatum: mei 2019

Recensie door: Tamara

Kraaien: 3,5

Hij speelt een dodelijk spel, en geeft niet op…
Ex-commando en veiligheidsadviseur Eugène Hamer treft op de Amsterdamse Apollolaan een gruwelijk tafereel aan. Een man hangt aan een touw in de woonkamer, zijn keel doorgesneden. Zijn vrouw ligt dood op bed en in een kledingkast schuilt een jongen die getuige is geweest van deze slachting.

De moordenaar daagt de politie in een brief uit hem op te sporen. Hij verwijst naar een website waarop een elektrische stoel te zien is met daaronder de boodschap: Pas als mijn wraak compleet is, stop ik met moorden...
Samen met Neli Panka, inspecteur bij de afdeling Zware Criminaliteit en gespecialiseerd in de psychologie van seriemoordenaars, opent Hamer de jacht. Het brengt ze op het spoor van een omvangrijk netwerk van drugssmokkel en mensenhandel, dat zijn oorsprong blijkt te vinden in voormalig Joegoslavië en de val van Srebrenica...

“Midden op de voordeur was een dode kat opgehangen, bungelend aan een strop die aan de deur was vastgemaakt met een enorme ijzeren nagel.”

Soms heb je een boek die je na het lezen even moet verwerken. Dat had ik ook met dit boek. Het was voor mij een beetje moeilijk te beslissen of ik dit boek nou goed of slecht vond.... En eerlijk, ik ben er nog niet over uit.

Het verhaal zelf begint erg kalm (op de moorden na) en het duurde voor mij ook wel even voordat ik goed in het verhaal zat. Het was voor mij even wennen dat het in Nederland afspeelde (nee, ik lees niet zo heel veel werken van eigen bodem) maar dat was het “probleem” niet echt. Ik had eigenlijk wat meer actie en spanning ervan verwacht. Die kwam ook wel, maar pas tegen het einde. Tot aan bladzijde 280 heb ik me er echt een paar keer toe moeten zetten om het door te lezen. En dan ineens... Zit je midden in het verhaal, je kunt niet meer stoppen met lezen en je wilt het hoe dan ook uitlezen!! Dat was perfect geschreven, het verhaal ontvouwde zich meteen in mijn hoofd. En dat miste ik een beetje in het begin van het verhaal. De karakters zijn goed uitgewerkt, net als de omgeving.

Hier en daar zitten wel een paar schoonheidsfoutjes. Als: “Er is niemand thuis”. En 4 zinnen later : “Er is niemand thuis”. Maar ook dat er iemand (zeg geen naam) hardhandig op een kale metalen vloer van een busje wordt gegooid en 3 zinnen later werd diegene niet al te zachtzinnig in een busje gelegd.

Ook had ik vrij snel in de gaten wie Nimrod was, dat was voor mij iets te gemakkelijk. Maar ook het einde. De reden waarom Nimrod aan het moorden is geslagen was voor mij een iets te onrealistische scene.

Het was absoluut geen slecht verhaal en ik denk dat menigeen er veel plezier aan zal beleven. Maar voor de doorgewinterde thrillerlezer die niet schuwt van bloed en ledematen zal dit boek hoogstwaarschijnlijk tot aan bladzijde 280 met moeite doorgelezen worden.

Spanning: 3

Psychologische ontwikkeling personages: 3

Leesplezier: 3

Schrijfstijl: 3

Plot: 4

Spanning: 4