De blauwe sleutel van Ronald van der Pol

Titel:               De blauwe sleutel

Auteur:          Ronald van der Pol

Publicatie:    juni 2018

Recensie:       Ink

Waardering:  4 kraaien

Achterflap

Mark vulde de waterkoker en schrok van de beweging die hij via het glas van de magnetron zag. Hij draaide zich met een ruk om en keek recht in het weerzinwekkende beschilderde gezicht dat voor het keukenraam verscheen. Een capuchon was over het hoofd getrokken en slierten touwerig haar markeerden het gezicht. Het haar leek bewerkt, het had wat weg van opgedroogde modder. Het gezicht vertrok geen spier en keek alleen maar. Mark hapte naar adem want dit gezicht had hij lang geleden al eens gezien, maar waar en wanneer? Hij kon niet goed nadenken, strompelde naar de keukendeur en liep naar buiten.
Als de Utrechtse rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden midden in de nacht een melding krijgen over de vondst van een ontzield lichaam op een rotonde, treffen ze ter plekke een weerzinwekkend en bizar tafereel aan. Ze zien daar een man, vastgebonden aan een wegwijzer, met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht bij wie met kracht een pijl precies tussen zijn ogen is geschoten. Het gaat om een welgestelde ondernemer, Jan van Oostdijk.
Het is het begin van een reeks moorden die hun sporen hebben in een ver verleden. Frank wordt met zijn eigen jeugd geconfronteerd en vindt het moeilijk, bij deze zaak, de nodige professionele afstand te bewaren. En Gerard heeft te kampen met een traumatische gebeurtenis die hem heftige nachtmerries bezorgt.
Langzamerhand wordt duidelijk wat er zich in het verleden allemaal heeft afgespeeld en hoe de ingenieuze seriemoordenaar stap voor stap een plan voor een grote wraakactie ten uitvoer brengt.

Omslag

Ik moest mij even over de omslag heen zetten. Ik vond hem niet alleen niet mooi, maar ik vond hem zelfs heel erg lelijk. Maar inderdaad: don't judge a book by the cover. Toevallig kwam ik ín de week van het lezen bij een ander boek bijna dezelfde foto tegen.

Een politiethriller met de rechercheurs Gerard van Dongen en Frank van der Linden. Het verhaal begint al snel met de vondst van een man met een pijl tussen de ogen geschoten en achtergelaten op een rotonde. Tevens blijkt bij de autopsie dat alle ingewanden zijn verwijderd. En wat ik dan ook al snel concludeer is dat dit een boek a la de stijl van bijvoorbeeld een Sterre Carron is. Dus fans! Martelingen, gruwelijke details. Je moet daar echt van houden. 

De eerste wrede moord blijkt het begin te zijn van een hele reeks moorden op rijke mannen.
Met een vrij soepele schrijfstijl stuurt de auteur je door het verhaal waarin rechercheur Frank een oude bekende van vroeger ontmoet die in verband met de zaak lijkt te staan. Wat is er vroeger met Frank gebeurd en wat voor rol heeft deze bekende daarin? Op die manier krijg je naast de zaak ook een mooi kijkje in het privéleven van Frank. Zouden er eigenlijk rechercheduo's bestaan zonder getroebleerde levens? In boeken althans? Of ze zuipen, rouwen, hebben trauma's, gaan vreemd, zijn autistisch of lopen terwijl ze werken bij psychologen of psychiaters of een combinatie van dit allemaal.

Oftewel met deze twee rechercheurs is er ook nogal wat aan de hand. En natuurlijk werkt het zo dat je als lezer mee kan leven met de twee mannen. Dat dit dan bij mij altijd wat irritatie oproept, ligt geheel aan mijn smaak! Ik lees al te lang te veel spannende boeken.
Dat het best vreemd is dat nou net de ene rechercheur duidelijk met geheimen rondloopt die belangrijk lijken te zijn in het lopende onderzoek en zich daardoor regelmatig vreemd gedraagt en de ander elke keer weer denkt van dat spreken we nog wel een keer uit. Hallo! Een moordonderzoek met meerdere slachtoffers! Een van de twee zou misschien ook wel eens iets met de moorden te doen kunnen hebben? Vooruit maar... Het is een boek en daar is veel meer mogelijk.

Maar ga nu niet denken dat ik De blauwe sleutel geen goed boek vond, want dat vind ik wel degelijk. Er zitten goede plotwendingen in, zodat je niet gelijk doorhebt wat er nu precies aan de hand is. Niets is leuker dan lekker door te kunnen blijven puzzelen. Het is lekker doorlezen naar wie toch die dader zal zijn. Dit heeft Van der Pol echt uitstekend gedaan.

Conclusie:
Ondanks dat de rechercheurs met hun problematiek en de wat gore moorden (en daar zijn zeker liefhebbers voor), heb ik mij prima vermaakt met De blauwe sleutel. De auteur heeft een mooi doorwrochte plot gemaakt die spannend verloopt naar wie de dader toch zal zijn. Daarnaast schrijft Ronald in niet al te moeilijke zinnen wat zorgt dat je heerlijk in het boek kan duiken en snel er doorheen vliegt.

Het is mijn eerste boek dat ik van Ronald van der Pol heb gelezen en ik weet zeker dat er meer zullen volgen.