De kooi van Josh Maleman

De Kooi – of hoe een boek toch nog steeds een reeds goeie film serieus kan overtreffen

Auteur – Josh Malerman

Misschien was ik wel de enige, maar ik geef grif toe dat het boek De Kooi me echt volledig ontglipt is de afgelopen paar jaar. Tot ik op Netflix steeds maar aangeraden werd om de Sandra Bullock-film Bird Box te zien. En toen ik die zag, zat ik met zoveel vragen dat ik het boek ben gaan lezen. En ik heb er geen spijt van.

Het officiële verhaal

Aanvankelijk negeerden de mensen de bizarre getuigenissen op het nieuws. Maar er kwamen er steeds meer en ze kwamen van steeds dichter bij huis. Algauw hoorden we dat het bij ons op straat gebeurde, om de hoek. De televisie ging op zwart, de radio zweeg en het internet viel uit. Telefoons stopten met overgaan. En we konden niet meer naar buiten. Want daar zijn zij. En zij mogen niet gezien worden…

Malorie voedt haar kinderen binnen op. Iets anders is ondenkbaar. Nog nooit zijn ze buiten geweest. Het huis is stil, de deuren zijn vergrendeld, de gordijnen gesloten. De ramen zijn afgedekt met matrassen, vastgespijkerd in de kozijnen. 

De kinderen slapen. Straks zal ze hen wakker maken en hen blinddoeken. 
Vandaag zullen ze het huis verlaten. Vandaag zetten ze alles op het spel.

Bird Box, de film, was vrij bijzonder. Sandra Bullock (wel zwaar gebotoxed dezer dagen!) bewees moeiteloos dat ze nog altijd een erg sterke actrice is die haar kijkers kan meeslepen. Het verhaal was sterk, het acteerwerk oké (op enkele kleinere rollen na) en iedereen kent intussen de Bird Box-challenge wel (geblinddoekt over straat lopen omdat zij dat voortdurend doet in de film). Toch bleef ik met heel veel vragen zitten. Er klopten een aantal zaken niet, er waren personages die verdwenen zonder iets, waar nooit meer over gesproken werd, en het geheel voelde wat afstandelijk aan. Bovendien had ik het regelmatig moeilijk met het personage Malorie, omdat ze zo koel van instelling was.

Dus ging ik op zoek naar meer informatie over de origine van deze film en kwam zo bij het boek terecht. Een van de eerste recensies die ik las, overtuigde me al snel dat het boek veel ingewikkelder in elkaar zat en veel meer details vertelde over het gebeuren + de personages veel meer uitwerkte.

Dat bleek al snel ook zo te zijn. De Malorie in het boek is veel sympathieker, overtuigt ook veel meer en sleept de lezers ook mee in het gebeuren.

Het verhaal: Vreemde gebeurtenissen leiden tot vreemde zelfmoorden van mensen over de hele wereld. Al snel blijkt dat er buitenaardse wezens mee gemoeid zijn die wereld overnemen. Alleen, niemand kan hen zien zonder gek te worden. Zodra je met hen in aanraking komt, pleeg je zelfmoord.

De zwangere Malorie eindigt samen met een groep onbekenden in een huis, waar ze maandenlang moeten overleven. Zolang ze hun ramen, deuren dichthouden en alles afstoppen met doeken zodat ze niet naar buiten kunnen kijken, overleven ze. Maar zodra ze naar buiten gaan, moeten ze dit geblinddoekt doen. Want zodra ze de wezens zien, gaan ook zij sterven.

Vijf jaar later – “nu” – vertelt hoe Malorie al jaren twee kinderen alleen opvoedt, waardoor je als lezer uiteraard meteen beseft dat alle mensen met wie zij in dat huis samenleeft, het niet zullen overleven. Of wel? Nu moet Malorie samen met de twee kinderen die zij opvoedt een gevaarlijke tocht maken over een rivier om bij een groepje overlevenden te geraken die haar willen opvangen. Maar daarvoor moeten zij geblinddoekt die gevaarlijke tocht maken.

De flashbacks en het heden worden netjes afgewisseld – het is geen enkele keer verwarrend om te weten wat wanneer gebeurt, waardoor de vakkundigheid van de auteur duidelijk naar boven komt. Hij slaagt er bovendien om mooie karakters neer te zetten, het verhaal spannend te houden en te zorgen dat je als lezer echt wel op het puntje van je stoel zit.

Voor een mooi geschreven, sterke thriller, moet je zeker bij De Kooi zijn. Een aanrader die ik zeker nog eens terug wil lezen. En beter dan de film.

4,8 kraaien.

Sandra