Titel: Dansen in het donker
Auteur: René Appel
Publicatiedatum: oktober 2018
Uitgeverij: Ambo Anthos
Recensie door Annemarie
Waardering: vier kraaien
Het verhaal begint met het opbiechten door Inge aan haar man
Andreas dat ze verliefd is geworden op Erik en met hem verder wil. Andreas
stapt woedend in zijn auto en rijdt weg om met zijn auto het kanaal in te
rijden en te verdrinken.
Daarna ontspinnen zich verschillende verhaallijnen:
Inge (hoe zij omgaat met het verlies van
Andreas en als moeder van haar twee puberzonen Olaf en Finn), Erik (hoe hij
omgaat met zijn verwachtingen richting Inge, nu ze ‘ vrij ‘ is), zoon Olaf en
zoon Finn (hoe zij omgaan met het verlies van hun vader en de vragen die zijn
raadselachtige dood oproepen).
René Appel is een ervaren schrijver. De verhaallijnen lezen
soepel en als lezer krijg je een mooi inkijkje in de verschillende personages.
Ik vind het razend knap hoe hij zowel de vrouw Inge, de minnaar Erik als de
puberzonen uitwerkt door het verhaal vanuit hun perspectief te vertellen. Hij geeft
weinig prijs over hoe de personages eruit zien en toch krijg je door hun gedachtes,
ideeën en dialogen te lezen een beeld hoe ze zijn. Ik voelde verbinding met
alle personages, kreeg soms zelfs een lichte allergie richting Inge. Mooi hoe
de schrijver dit bewerkstelligt.
René Appel noemt zich geen moraalridder. Wel snijdt hij in
dit boek verschillende morele onderwerpen aan (zelfdoding, bekering naar Islam,
vreemdgaan, opvoedkundige dillema’s, een aanslag etc) , maar inderdaad zonder
zelf een oordeel te geven en met voldoende ruimte aan de lezer om zelfstandig
na te denken.
Dansen in het donker komt op een paar momenten terug in het
boek:
‘Het loopt al tegen twaalf uur. Ze dooft de lampen en zet
muziek op. De kamer wordt alleen verlicht door een straatlantaarn. Langzaam
begin ze -Inge- te bewegen op het ritme van de dreigende pianoklanken.
Ze danst alleen, net als vroeger, met haar armen soms om
zich heen geklemd en dan weer uitzwaaiend. De bewegingen nemen haar mee Ze
danst niet, ze wordt gedanst.’
Dansen in het donker komt ook terug als ze zoekt naar de CD
Dancing in the Dark van Bruce Springsteen. Ogenschijnlijk een klein detail,
maar met grote gevolgen in het verhaal.
Het boek bevat veel dramatische gebeurtenissen in de levens
van de hoofdpersonen. Toch is het geen dramatisch boek. Appel is in staat om
het drama wel krachtig neer te zetten, maar zonder te dramatiseren. Des te harder komt het soms binnen bij de
lezer:
‘ Inge rijdt verder, dieper het park in. Ze gaat op een
bankje zitten. Alles komt terug, harderen heviger dan ooit. Andreas die de deur
uitgaat, het water van de Amstel, het mortuarium, Erik onder aan de trap, het
IJ, de pont … - Ze slaat haar handen voor haar ogen. “Mama, wat doet die
mevrouw?” Inge doet haar handen weg.
Voor haar staat een meisje van een jaar of drie dat haar nieuwsgierig bekijkt.
Ze heeft een vrolijk gebloemd jurkje aan en een strik in haar het haar. De
moeder staat twee, drie meter verder. “ Kom schat, je wil toch naar de
speeltuin?”
Dansen in het donker is geen bloedstollende thriller. Wel
een subtiele, goed geschreven, spannende psychologische roman (what’s in a
name) dat onder je huid gaat zitten, dat ruimte geeft om zelf na te denken over
de verschillende verhaallijnen die aan het einde in een climax soepel bij
elkaar worden gebracht. Het slot is niet
waterdicht; Appel laat de lezer nog wel met een paar losse eindjes zitten. Een
beetje onbevredigend, maar ook wel prettig om nog wat na te mijmeren over de
mogelijke gebeurtenissen die nou zouden kunnen volgen.
4 sterren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten