zaterdag 29 december 2018

2018 door Yvonne Franssen


Januari

Een stormachtige woensdag. Het KNMI waarschuwt voor zware windstoten en geeft een code oranje uit. Terwijl buiten de wind aanwakkert, daalt binnen juist een vreemde stilte neer. Mijn manuscript is af. Zomaar ineens. De afgelopen weken heb ik me suf lopen piekeren over hoe ik dat allerlaatste losse eindje moest wegwerken. Vandaag diende zich de oplossing aan. Ik hoefde er niet eens over na te denken, ik schreef het gewoon op alsof ik het al die tijd al wist.
Ik sla het document op, ruim 77.000 woorden met als werktitel Schaduwen. Wat zal ik doen, morgen het hele verhaal nog een keer rustig doorlezen of meteen mailen? Ik aarzel. En besluit nu meteen te mailen. Weg ermee.

Februari

In Zuid-Korea zijn de Nederlandse schaatsers succesvol op de Olympische Winterspelen. In Nederland ziet minister Halbe Zijlstra zich genoodzaakt om op te stappen nadat hij met iets te veel fantasie heeft uitgeweid over zijn relatie met Valdimir Poetin. Ik voel me ook succesvol. De heren van Futuro Uitgevers, met wie ik in november 2017 heb kennisgemaakt en die ik daarvoor al de eerste hoofdstukken van mijn manuscript had toegestuurd, zijn onder de indruk van het eindresultaat. Míjn fantasie heeft een uitgever gevonden!

Maart

Poetin wint de Russische verkiezingen, in Engeland worden een Russische dubbelspion en zijn dochter vergiftigd, en de wereldberoemde wetenschapper Stephen Hawking overlijdt. Weinig reden voor een feestje zou je denken, maar niets is minder waar. Futuro Uitgevers bestaat namelijk drie jaar en dat moet gevierd worden! Ik rij naar Amsterdam voor een gezellige middag met collega auteurs en bitterballen, en het voelt net echt! Te midden van alle gesprekken over manuscripten en coverontwerpen en toekomstdromen besef ik dat het daadwerkelijk gaat gebeuren, dit jaar gaat mijn nieuwe thriller verschijnen!

April

Het gaat me allemaal niet snel genoeg. De redacteur heeft het druk, de heren uitgevers ook, iedereen heeft het druk. Iedereen behalve ik. Ik wil van alles, maar er valt even niets te willen. Ik sta in de wacht.
Eind april pleegt de 28-jarige Zweedse DJ Avicii zelfmoord. Uit de nieuwsberichten concludeer ik dat deze talentvolle jongen is bezweken onder de druk van zijn succes. Dat zet zaken in perspectief.

Mei

Israël wint het Eurovisie Songfestival en de Belgische film Girl wint vier prijzen op het Filmfestival van Cannes, waaronder de Caméra d'Or, de prijs voor het beste debuut.
Ik ben aan prijzen winnen (nog) niet toe, maar ik krijg wél mijn manuscript ter correctie retour van de redacteur. Als ik vluchtig door de verbeteringen en opmerkingen scrol, constateer ik tevreden dat het allemaal nogal mee lijkt te vallen, hier en daar staat er tot mijn genoegen zelfs een compliment in de kantlijn.

Juni

De Amerikaanse president Trump ontmoet de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un. Het wordt een top genoemd, maar meer dan een zeer vrijblijvende intentieverklaring levert het niet op. Ik ben druk in de weer met het opdoen van sublieme ideeën voor de cover van mijn boek. Niet te cliché en voor de hand liggend maar wel als thriller herkenbaar is het plan. Ik voer tientallen zoekwoorden in op diverse stockfoto websites en scrol door honderden foto’s met als eindresultaat dat ik geen flauw benul meer heb van wat ik wel en niet mooi vind. Ik stuur een mailtje naar de uitgever of  “iets met een detail” niet een goed idee is. Ze gaan ermee aan de slag.

Juli

In Thailand worden de voetballertjes van een lokaal voetbalelftal en hun trainer gered uit de ondergelopen grot Tham Luang, waarin ze sinds 23 juni vastzaten. Op een aanzienlijk minder dramatische manier zit ik zelf ook een beetje vast. Ik heb dé locatie voor mijn aanstaande boekpresentatie op het oog, maar ik wil de eigenaar pas benaderen als de cover klaar is en alle vormgevers zijn op vakantie of heel druk. Ik moet geduld hebben, maar geduld is niet mijn sterkste kant.

Augustus

Terwijl zwemmer Maarten van der Weijden een dappere poging doet om de route van de Elfstedentocht zwemmend af te leggen, en daarmee meer dan vijf miljoen euro ophaalt voor onderzoek naar kanker, geniet ik van mijn eigen kleine triomfen. Niet alleen bereiken we overeenstemming over de cover van Schaduwen, op 9 augustus komt het boek – twee weken eerder dan verwacht – al uit! Op 25 augustus presenteer ik in een overvolle hoeve Heerenhof ’t Voorhuys vol trots mijn vierde thriller. Saillant detail is dat deze voormalige boerderij de plek is waar in het boek hoofdpersoon Ellen woont.



September

Mijn eigen kleine wereldje is er een van aangename verrassing en triomf. Ik mag op lokale radio en tv komen vertellen over mijn boek, en de ene na de andere lovende recensie verschijnt.
Op 20 september komen bij een spoorwegovergang in Oss vier kinderen om het leven als een Stint in botsing komt met een sprinter van NS. De bestuurster van de Stint raakt zwaargewond. Nederland is in diepe rouw. Mijn bubbel van gelukzaligheid knapt uiteen.

Oktober

Naast mijn (bijna) dagelijkse versjes, blogs, korte verhalen en boeken ga ik nu ook een maandelijkse column schrijven. Op de online lezers community Hebban sta ik wekenlang in de top 10 van populairste auteurs. Ik sluit de maand in stijl af met een dagje Thrillerfestival in Zoetermeer. Het wordt een fijne dag vol gezellige ontmoetingen met collega auteurs, lezers en recensenten. In de wereld gaat het er minder gemoedelijk aan toe. In een synagoge in de Amerikaanse stad Pittsburgh schiet een antisemitische man elf gebedsgangers dood, en een Boeing 737 met 181 passagiers en 8 bemanningsleden aan boord stort in de Javazee. Niemand overleeft het ongeluk.

November

Op diverse plaatsen in Europa wordt het einde van de eerste wereldoorlog herdacht. In China vallen 15 doden door een busongeluk, nadat een van de passagiers slaags was geraakt met de chauffeur. In Tanzania verklaart een gouverneur de jacht op homoseksuelen geopend en in een Californische bar schiet een schutter twaalf mensen dood. We hebben de afgelopen eeuw niet veel bijgeleerd.
Iets minder dan een eeuw geleden, drie maanden om precies te zijn, kwam Schaduwen uit. Er waren fantastische recensies, er was radio en tv, er was een thrillerfestival en een signeersessie, er zijn inmiddels prachtige ‘Schaduwen’boekenleggers en er staan voor 2019 al een paar leuke activiteiten op het programma. Toch knaagt de onrust aan me. Schaduwen heeft een geweldige start gemaakt, hoe nu verder?

December

Op het moment dat ik dit schrijf is het 8 december. Sint is met al zijn zwarte-/roetveeg-/regenboogpieten terug naar Spanje. Tegen de kerstman lijken vooralsnog geen zwaarwegende bezwaren te bestaan.
De tijd van jaaroverzichten en lijstjes is aangebroken. Ook de recensenten van Bol.com hebben lijstjes gemaakt en Schaduwen heeft een derde plaats weten te veroveren in de favoriete Top 5 van een van de thrillerrecensenten. Daar ben ik best een beetje trots op.
Er vanuit gaande dat er in de resterende dagen van 2018 geen rare dingen meer gebeuren, constateer ik dat er op mondiaal niveau veel te verbeteren valt, maar dat 2018 voor mij persoonlijk een goed jaar was. Ik zet dus de champagne alvast koud om het nieuwe jaar feestelijk te kunnen verwelkomen. Zie ik jullie daar?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten