Titel: Vlak voordat ik stierf
Auteur: S.K. Tremayne
Uitgeverij: Prometheus
Aantal pagina`s: 352
Auteur:
S.K. Tremayne is het pseudoniem van een internationale
bestsellerauteur die woont en werkt in Londen. Van zijn eerste boek,
IJstweeling, werden alleen al in Nederland en Vlaanderen meer dan 60.000
exemplaren verkocht. Ook Vuurkind, dat in 2016 verscheen, werd enthousiast
ontvangen.
Sean Thomas is al twintig jaar novellist en journalist in
London. Naast zijn werk als journalist schrijft hij boeken onder de naam Tom
Knox en S.K. Tremayne. Een druk baasje dus, met verschillende identiteiten, dat
vind ik altijd een bijzonder gegeven. Waar houdt de ene persoon op en waar gaat
de andere verder. En de grootste vraag die mij intrigeert; wie ben je echt?
Achterflap:
"Waarom heb je me dit aangedaan, mama, hou je niet van
me?'
Het was maar een klein stukje ijs. Gewoon wat botte pech.
Maar het was genoeg om Kath Redway, die met haar auto zo het meer van het
prachtige Dartmoor National Park in draaide, bijna te doen verongelukken.
Als door een wonder komt ze met de schrik, en een paar
blauwe plekken, vrij. Ondanks haar geheugenverlies en de shock waarin ze
verkeert is Kath blij dat ze weer terug is in de afgelegen boerderij waar ze
woont met haar knappe man Adam en haar verlegen, maar zeer intelligente dochter
Lydia. Ze leeft!
Haar gezin is echter verre van opgelucht. Haar man gedraagt
zich koeltjes tegen haar, of ronduit boos. Haar dagdromende dochter begint
vreemde taal uit te slaan, en houdt niet op over een "man op de hei'.
Wanneer ze steeds meer gefragmenteerde, maar ijzingwekkende herinneringen
terugkrijgt, realiseert Kath zich dat haar "ongeluk' helemaal geen ongeluk
was. Met dat besef stort ze in en vervalt haar leven tot een duistere wereld
van angst en dreiging.
Mijn mening:
Het is altijd heerlijk om een boek te lezen over koud weer
met ijs op bevroren paden, als de mussen dood van het dak vallen door de hitte.
Het neemt je mee naar een koude plek en dat voelt nu extra goed aan.
Het is altijd even schakelen tussen boeken als de
schrijfwijze van auteurs erg afwijken van elkaar. De ene schrijft redelijk
helder, kort en bondig, terwijl de ander juist wolliger schrijft en meer
aandacht besteed aan het omschrijven van de omgeving.
Aan de schrijfstijl van S.K. Tremayne moest ik daarom wel
even wennen. Hij schrijft dan ook wolliger dan de meeste thrillerschrijvers,
maar na een paar hoofdstukken was dat over en begon ik zijn schrijfwijze te
waarderen.
Het verhaal speelt zich af in Dartmoor, een Nationaal park
in Engeland. Het gebied word zo mooi omschreven, dat je plaatsen zou herkennen
als je er terecht kwam. Dartmoor is een erg dun bevolkt gebied met veel heide waar
veel wilde pony’s leven. Het is een plek vol legendes, mythen en volksverhalen.
Ik ben
er. Op deze
prachtige heldere winteravond
op Dartmoor. De maan staat als
een zilveren sikkel boven de oude Black Tor; de sterren lijken
uiteinden van miljoenen
gloeidraden die blind door het donker
hun weg zoeken naar de aarde. Ik hoor de roep van een grote sneeuwuil die
ergens op jacht is.
Kath en Adam Redway leven en werken in het National park
Dartmoor met hun dochter Lyla, die een vorm van Asperger heeft. Kath heeft
ternauwernood een auto-ongeluk overleeft, ze raakte met haar auto in de slip en
kwam zo in een meer terecht. Wonder boven wonder kon ze zichzelf redden, en kwam
ze met de schrik vrij, ze lijdt sindsdien nog wel aan geheugenverlies. Geleidelijk
aan keert haar geheugen terug en fragment voor fragment komt de waarheid over
de toedracht boven water. Het geeft haar echter geen rust, maar juist meer
onduidelijkheid over de ware toedracht van haar “ongeluk”. Ook haar man en
dochter reageren sinds het gebeuren anders dan voorheen. Haar stille dochter
keert zich nog meer in zichzelf en heeft het steeds over een groene man. Haar
man Adam sluit haar buiten en is steeds vaker boos op haar.
Naast deze hoofdpersonen passeren niet zo veel personages de
revue, zo blijft het voor de lezer een overzichtelijk geheel.
De personages komen goed uit de verf, ze zijn uitgewerkt tot
volledige personages met hun eigenaardigheden, trekjes en karakter. De dochter
is een bijzonder kind, ze heeft een stoornis in het autisme spectrum en daar
weet Tremayne goed mee om te gaan. Lyla is een kind met pure gevoelens en heeft
zo haar eigenaardigheden. De kinderen op school weten duidelijk geen raad met
haar en ze is dan ook vaak alleen in de kantine of schoolplein te vinden. Als
ze thuis is vindt ze dat niet erg, maar ze wil wel aardig gevonden worden door
anderen.
Waarom
waarom waarom?’ Ze duwt me van zich af en kijkt naar de tinkelende kettingen
aan het dak van haar hut, de tranen stromen over haar wangen. Dan buigt ze zich
voorover en zit ineengedoken te snikken.
Als lezer krijg je geen pageturner voorgeschoteld, inde zin
van een super spannend verhaal met veel geweld en bloederige fragmenten. Tremayne
houdt je juist in zijn greep door kleine details, hij vertelt het verhaal van
Kath zo dat je wilt blijven lezen om te weten te komen wat er nu precies
gebeurd is. Met name doordat Kath haar geheugen beetje bij beetje terug krijgt,
zorgt voor de nodige spanning in haar directe omgeving en in het verhaal.
De omgeving, die mysterieus en donker is en door de vele
volksverhalen, legendes en mythen, geeft
het verhaal een extra spannende dimensie mee.
Doordat je steeds op het verkeerde been gezet word en de
verdachten zich afwisselen blijf je gekluisterd aan het verhaal. De ontknoping
is verrassend en spannend, maar ook een tikje ongeloofwaardig.
Die verwarring
was als een
vochtig vuur op
de moors, dat meer rook
veroorzaakte dan warmte en hem verstikte. Zijn hoop deed uitdoven, en alles
voorgoed versmoorde.
Beoordeling:
Originaliteit: 4
Leesplezier: 4
Psychologie: 5
Spanning: 4
Plot: 4
Vier kraaien voor “Vlak voordat ik stierf” van S.K. Tremayne
Lilian
Geen opmerkingen:
Een reactie posten