Auteur : Patrick Conrad
Uitgeverij : Uitgeverij Vrijdag
ISBN : 978 94 6001 631 8
Film noir, roman noir, thriller noir … ik
hou er zo van. Een donker gewaad dat
mooi gesluierd ligt op de duizenden woorden die een verhaal rauw maken en een
zwaarmoedig gevoel geven.
Op de prachtige zwart-wit getinte cover
staat in het oudroze ‘roman noir’. Ontkennen
doe ik het niet, dit verhaal deint inderdaad tussen een roman en een
thriller.
‘Haar vormeloze benen vertoonden zwarte en paarse
vlekken en door de scheuren in haar nylonkousen puilden gistende vleesblazen
naar buiten als zwammen op een boomstronk.’
Theo Wolf, 60 jaar en ex-politie inspecteur
is na een gevangenisstraf aan de slag bij Rat-O-Kill. Wanneer hij, na zijn korte opleiding als
rattenvanger, een opdracht krijgt in een leegstaand pand ontdekt hij het
rottende lijk van een dame. Haar hoofd
in een plastiek zak en op de achtergrond de tonen van ‘Deep in December’. Zijn politiebloed borrelt. Met behulp van Lybaert, de bewoner van het
pand aan de overkant graaft hij een weg naar het verleden. De weg leidt hen, via een medewerker van de
wasserette CleanMatic, naar nachtclub Star Trek. Komt Wolf uiteindelijk te weten wie de dame in
kwestie is ? Wat heeft de grote brand
van 1967 in de Innovation te maken met haar ? En wie is nu in godsnaam de
zakkenmoordenaar ?
‘Ze zijn nooit ver, de doden, en ze luisteren omdat ze
tijd in overvloed hebben.’
Dit boek bevat tientallen quotes die één
voor één te koesteren zijn. Wat hou ik
toch van Wolf èn vooral ook van de manier van schrijven van diens bezieler . Naast de moorden gaat dit boek over zoveel
meer. Meermaals heb ik zinnen gelezen en
herlezen. Het boek dichtgeslagen en
mijmerend uit het raam gekeken. Heb ik
nagedacht over de woorden, over de zinnen.
Telkens weer sijpelden ze zo door naar mijn brein om nadien hun spoor te
vinden naar mijn hart.
Er zijn in deze huidige maatschappij vele mensen zoals Theo Wolf. Eenzamen, verstotenen, onbegrepen personen omdat
de wereld en de medemens niet strookt met hun gedachtegang. Of is het omgekeerd, heeft deze wereld nog
oog voor zijn medemens, kunnen wij nog op een respectvolle manier omgaan met
elkaar ? Hebben we het lef nog om onze
eigen mening te uiten ? Of lopen we liever
mee in het rijtje … als een kuddedier ?
‘Diep in december’ toont wat voor verdriet of pijn er schuilt achter
een masker. We dromen of leven soms in
een dubieus bestaan om de harde realiteit te ontvluchten. Sommigen kruipen dagelijks uit hun bed om te
overleven, elke keer weer dat gevecht om een beetje waardering. Elke avond met dat lege gevoel in bed
kruipen, hopend op een betere dag, een warm gevoel.
Conrad gebruikt vooral in het begin van het boek lange, uitgebreide
zinnen van soms wel 3 tot 4 regels lang.
Dat schrikt af, maar geleidelijk aan wen je aan zijn schrijfstijl en
duikt die drang tot uitweiden stelselmatig weg.
Dat de auteur tevens ook kunstenaar en filmmaker is merk je. Deze
vaardigheid komt de enscenering enkel maar ten goede, want dit verhaal steunt
niet enkel op de prachtige taal of de karaktervolle personages. Neen, ook qua plaats -en ruimtebeschrijving
is de auteur subliem te werk gegaan. Als
bewoner van Zwijndrecht ken ik Antwerpen best heel goed en kan ik me de straten
en locaties best duidelijk voorstellen. Iedereen
kent in een grote stad wel een iets minder koosjere stationsbuurt of een
achterbuurt waar veel leegstaande panden zijn.
De auteur beschrijft de taferelen zo puur en gevoelig dat als je dit
verhaal leest ook de muffe geur, de verdorvenheid, … bijna kan ruiken, kan
aanvoelen.
‘Diep in december’ is een krachtig, emotioneel boek over een man die
warmte zoekt en vindt. Voor eeuwig.
Wat mij betreft zeer zeker 5 kraaien waard !
Ann
Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten