Titel : Meedogenloos
Auteur : Melissa Skaye - J. Sharpe
Uitgeverij : LetterRijn
Deze cover is toch wel ééntje waar ik vol
lof over ben. De overloop van de kleuren
in de lucht vind ik magnifique ! Het creëert een duistere sfeer die versterkt
wordt door het houten huisje. Ook het lettertype op het kaft kan ik best
appreciëren.
Als je enkel nog maar de naam Sharpe hoort
of leest komen de adjectieven en woorden : subliem, meesterlijk, mindfuck, …
direct bij je op. Ook over Melissa Skaye
lees je bijna niets dan goeds over haar VT-reeks. Voor mezelf was dit de eerste ‘ontmoeting’
met beide schrijvers.
Drie verhaallijnen die op een bepaald
moment naar een hoogtepunt zouden moeten komen.
Iets waar Skaye en Sharpe in het begin zeer goed met gespeeld hebben. Een climax was waar ik reikhalzend naar
uitkeek, maar eerlijk ? Ik bleef na een
verbluffend begin meer en meer wachten op meer kracht, meer discussies, meer
originele inhoud wat betreft fantasie en sfeer, hocus pocus met je hoofd !
Journalist Tim Bosman komt onvoorzien terug
in contact met zijn ex Suzanne Meyer.
India, een jong meisje uit Amerika, leeft
in erbarmelijke omstandigheden. Na haar ontvoering, 7 jaar geleden, werd ze
gedwongen tot prostitutie.
Na de moord op hun ouders zijn zusjes Mandy
en Lisa op de vlucht. Alleen en verdoken
voor anderen met een zeer kostbaar iets in hun bezit.
De eerste hoofdstukken grijpen je direct aan. Het is ook door de onwetendheid en chaos die
er heerst in het leven van sommigen dat jouw eigen angst en nieuwsgierigheid
verdubbeld.
Het zware thema (waaronder bijvoorbeeld prostitutie) wordt zeer
sterk in de verf gezet. De angst van het
jonge personage omhelst je en nijpt jouw strot dicht. Het ligt als een baksteen op je maag. Het is allemaal (zowel haar gevoelens, als
haar doen, …) zo goed en gedetailleerd
beschreven alsof je binnen haar persoonlijke ruimte toe treedt, haar de hand
wil reiken, maar steeds enkele millimeters tekort komt om haar leed te kunnen
verzachten. Toén kreeg ik het gevoel dat als het verhaal zo bleef doorgaan ik
geregeld het boek even opzij zou moeten leggen. Maar gaandeweg slabakt het hele ding. Het komt vooral op vlak van emotie bij de
volwassen personages te ongeloofwaardig over.
Er werd te weinig (tot eigenlijk niks) empathisch nagedacht. Moeilijk om dit even spoilervrij te
beargumenteren, maar van zodra er zich iets afspeelt waarbij een volwassen man
en vrouw zich ontfermen over 2 andere personages wordt het een saaie, kleffe
boel. Er lijkt voor hen nauwelijks een
vuiltje aan de lucht terwijl er best wel een mesthoop boven hun hoofd
hangt. Men had dit zo doordringender
kunnen beschrijven, opnieuw die tonnen emoties en paniek erin kunnen
verwerken. Maar neen, men loopt op het
dooie gemakje buiten, eet rustig een soepje, … Deze twee volwassenen
discussiëren ook nauwelijks. Er wordt
enkel afgewacht. En dat moet de lezer noodgedwongen
dan ook maar doen. Afwachten. Het geduld wordt weliswaar naar het einde toe
een beetje beloond, maar kon toch mijn grote verwachtingen niet meer waarmaken.
Naarmate het verhaal vordert besef je als lezer of krijg je het idee
dat de auteurs zich volop geconcentreerd hebben op de misselijkmakende
problematiek die ze als basis gebruikt hebben, dat de karakters van de
misdadigers en slachtoffers prioritair waren en dat men dan spijtig genoeg de
anderen niet voldoende uitgewerkt hebben. En eigenlijk hebben de auteurs daar,
in mijn ogen, serieuze steken laten vallen.
Want zo werd het gemis aan geloofwaardigheid en de nood aan nog meer
drama groter met de minuut. In zo’n boek
mag er best iets meer in detail getreden worden wat betreft de omgeving, een
gebouw, het uiterlijk, … Wat meer zwaarte en pathetiek toegepast worden, want
dit hekel thema vraagt hierom. En ja,
misschien zou dit boek dan niet zo toegankelijk zijn geweest voor het grote
publiek en het zou meer stof op doen waaien hebben, maar nogmaals het zou meer
aangeleund hebben bij deze spijtig genoeg realistische doch moeilijk item.
Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten