zondag 25 maart 2018

Column Mariska Overman


Oei, wat spannend…

Na twee gepubliceerde thrillers, en een derde in de maak, is het thema ‘spanning’ wel een dingetje geworden. Voordat ik zelf die boeken schreef, had ik een eigen idee over wat wel of niet spannend is, en ik stond er nooit zo bij stil dat ‘spannend’ een vrij relatief begrip is.
Na inmiddels tientallen recensies te hebben ontvangen voor de eerste twee boeken, weet ik het eerlijk gezegd niet meer zo goed…
Kort door de bocht gezegd worden mijn boeken heel divers beoordeeld: van retespannend tot helemaal niet spannend, en alles ertussenin. Je snapt misschien dat het voor mij enigszins verwarrend is. Tuurlijk snap ik dat smaken verschillen, maar ik merk, vooral nu tijdens het schrijven van boek drie, dat het me erg bezighoudt. Wat maakt een thriller eigenlijk spannend? En wanneer is er te weinig spanning om nog een thriller genoemd te mogen worden? En ook niet onbelangrijk: hoe erg is dat, als een boek wél interessant of goed is?
Als ik recensies van andere boeken bekijk zie ik hetzelfde: het loopt enorm uiteen. Wat de één ontzettend spannend vindt, noemt de ander slaapverwekkend. Ik zie zelfs recensies over boeken die een thrillerprijs winnen, maar door veel lezers als ‘niet spannend’ beoordeeld worden. Ik vind dat eh… bijzonder. En wat ik al zei: verwarrend.
Als ik er goed naar kijk lijkt er in ieder geval een verschil te bestaan tussen zeg maar ‘actiespannend’ en ‘onderhuids spannend’, maar zelfs dat is niet eenduidig. En hoe meer ik antwoorden tracht te vinden in al die recensies, hoe onduidelijker het wordt. Dus, lezers én schrijvers: hoe denken jullie erover? Wat is nou eigenlijk spannend? Wanneer noem jij iets spannend? Als er actie in zit? Als het bovennatuurlijk eng is? Als je er wakker van ligt? Als er gruwelijke zaken beschreven worden? Als je op het verkeerde been gezet wordt? Als er veel plot-twisten zijn? Als je het niet meer weg kunt leggen: waar ligt dat dan aan?
Kom maar op, ik ben erg benieuwd!

(Overigens: voor mij geldt dat ik het spannend vind als ik me (bijna) voortdurend afvraag hoe het verder gaat. Als er vragen opgeroepen worden dus, en er beetje bij beetje antwoorden komen. Het zit ‘m voor mij niet direct in actie of gruwelijke dingen.)

1 opmerking:

  1. Hoi Mariska,
    Voor mij zijn er 2 elementen die mij een boek doen lezen: spannend en boeiend. Boeiend houdt voor mij in dat ik voortdurend het gevoel heb dat er een ontknoping volgt, spannend houdt voor mij in dat de ontknoping buiten mijn eigen voorstellingsvermogen gaat. Dat laatste heeft een hele delicate grens met te spannend of niet meer boeiend als mijn eigen grenzen te ver overschreden worden. In dat geval kan ik me zelfs in mijn wildste dromen niet meer identificeren met de persoon of het verhaal en is het verhaal voor mij zelfs niet meer boeiend. Does this make sence?

    BeantwoordenVerwijderen