To publish or not to publish

Ik ben de afgelopen weken gigantisch aan het lezen. Zoveel dat er nu een stapel boeken ligt waar ik nog allemaal recensies van moet maken. De stapel begint een berg te worden. Het is niet dat die hele stapel gelezen boeken heel hard zorg dat de Mount Everest in Huize Kroon smelt. Integendeel: er valt deze week niet tegen op te lezen met wat er allemaal door mijn mattie de postbode gebracht wordt. Steeds breder lachend klopt hij dagelijks op mijn raam. Elke keer meldend dat hij er best wat zou willen hebben. Lieve jongen, dan moet ik ze toch eerst lezen en daarna mogen ze best met hem weer weg.
Ik hoor mezelf zeuren hoor...en denk ook: waar zeur je eigenlijk over? Heel simpel: ik vind het zo lullig dat ik die boeken niet allemaal snel kan lezen en er een recensie van kan maken. Vaak zitten mensen echt te wachten op mijn mening. Hartstikke goed voor je boekenego natuurlijk. Maar dat ego zit mij eigenlijk momenteel dwars. Misschien kunnen jullie mij advies geven? Graag zelfs. Hier volgt de kwestie.

In boekenland zijn inmiddels tientallen of misschien honderden boekenblogs met de een wat meer bezoekers dan de andere. Toen ik begon werd ik al snel bekend als de helleveeg die, als een boek niet goed was, dat uitgebreid met voorbeelden opschreef. Dus nooit van dit boek was ruk, maar met uitleg waarom. Maar...nu is het voor veel schrijvers hun kindje wat ze de wereld in werpen. Er zijn nu nog steeds mensen woest om recensies van toendertijd.  Die liever roepen dat ik om prive redenen hun boek afkraak. Want, zeggen ze dan: op Bol.com staan allemaal vijf sterrenrecensies. Nemen jullie die Bolrecensies trouwens serieus? Bijna iedereen weet toch wel dat het grotendeels vrienden, famlie en fans zijn die plaatsen? Ook als je een klein blog hebt en gratis boeken wil, is het lastig echt kritisch te zijn. Krijg je nog wel gratis boeken als je je kritisch uitlaat? En 'die ene schrijfster reageert altijd zo leuk op mijn facebookberichten'. Ik volg maar heel weinig blogs. Minimaal vier sterren bij elk boek en ook nog vaak vijf heeft geen waarde. Die bewijzen mij enkel dat er andere argumenten zijn voor recensies online te zetten. Prima ook! Ik heb makkelijk kletsen he met al die boeken die binnenvallen. Maar voor mij geldt dat vijf sterren enkel voor een boek is wat je graag nog eens zal lezen en in jouw top tien van allerbeste boeken hoort. Je kan geen top 100 van allerbeste boeken voor jezelf hebben. In een jaar tijd dan niet.

Maar nu las ik een boek en naast dat het niet het soort thriller is waar mijn voorkeur naar uitgaat, kwam ik de eerste 25 bladzijden vreemde dingen tegen. Dat je denkt wat lees ik nu? Nog een keer de bladzijde overnieuw. Iemand opbellen en het voorlezen. Iemand appen en het vragen. In de ijdele hoop dat ik mij vergiste. In de gesprekken kijkend hoe het eventueel bedoeld zou kunnen worden, zodat het alsnog past. Ik snap die dingen gewoon nooit. Je leest je manuscript zelf toch, maar oke op een gegeven moment kijk je daar over heen, dat stuk snap ik. Dan laat je een kundig iemand kijken en dan gaat het naar je uitgever, waar een proffesioneel  redacteur het gaat bekijken. Hoop ik.
Vaak gaat het dan ook nog naar proeflezers. Wat verwacht men van proeflezers? Ik sprak wat schrijvers en de een hoopt dat diegene fouten er uit haalt. De ander enkel of het verhaal lekker leest, want het is de redacteur zijn vak fouten uit het manuscript te halen. In het geval van dit boek weet ik dat 20 mensen het lazen voor het gedrukt werd? HOE?
Ik heb drie recensies gemaakt: een hele kritische, een grappige met een aantal voorbeelden uit het verhaal waar je om kan lachen en eentje waar ik begin met alle positieve dingen uit het boek (5 zinnen) en dan voorzichtig de punten benoemend die ik minder goed vond (35 zinnen). Die laatste zou het beste zijn, maar niet erg in evenwicht met wat goed en minder goed (gewoon slecht) is.
Wat doe je dan? Publiceer je? Wetend dat de schrijver niet tegen kritische geluiden kan en woest zal zijn. Maar in tegenstelling tot veel boekenwurmen hoef ik niet zo nodig "bevriend" te raken met schrijvers. Door de jaren heen ontdek je een klik en raak je wel met een enkeling bevriend, maar dat het beroep schrijver is, is dan meer toeval. Veel mensen zijn aardig en sommige wat minder. Voor mij staat het altijd los van het boek en de recensie. Ik heb de leeftijd dat mijn uitgangspunt als vrouw niet meer is dat mensen mij aardig moeten vinden. Maar iemand kwetsen is een ander punt. 

To publish or not to publish?

We gaan het zien!

Fijne week voor iedereen