zondag 1 januari 2017

Marja West: columnist en verhalenmaker

En toen werd ik op oudejaarsdag digitaal lief aangekeken door Ink Kroon: of ik scherpzinnige columns zou willen schrijven. Ik schrijf nooit columns, laat staan scherpzinnige columns, maar ik ben bereid om alles in het leven een keer te proberen, dus ook dit.

Voor een scherpzinnige column heb je natuurlijk een onderwerp nodig. Voor iedere column trouwens, anders wordt het al snel een saaie verhandeling over een onderwerp als “de spijsvertering van uw hond”.
Op 1 januari ligt het voor de hand om iets over oud en nieuw op papier te zetten. Wellicht verontwaardigingsverslaafd, hét woord van 2017; dan weten jullie dat maar vast, te steigeren over vuurwerkmisbruik of agressie jegens hulpverleners. Maar ik heb de verontwaardiging ingeruild voor verwondering. Prettig zweverig en het levert meer inspiratie op dan woede.

Ik voel mij geen thrillerschrijver en snap ook niet hoe het stempel “thriller” op mijn omslagen terecht is gekomen. Soms vermoed ik dat het een fout van de drukker is geweest. Toch heeft 2016 mij op de valreep geleerd dat ik een donkere kant heb.

Met enige verwondering bracht ik de afgelopen oudejaarsavond door, althans, zo begon het. Tegen zessen togen manlief en ik met dampende schalen naar de buren, drie hutten verderop. Even een stapje terug; ik woon dus in een chalet. Geen chaletje, dat klinkt namelijk alsof een vakantiewoning van 250 vierkante meter grondoppervlakte wordt gebagatelliseerd door een aan champagne nippende Gooise op een Larens terrasje, pumpje achteloos bungelend aan de teen. Nee: een chalet.  Wij begonnen de avond met een heerlijke, zelfbereide maaltijd, kaarsje aan, Top 2000 op. Maar daarna ging het mis, met mij dan.
Oudejaarsavond 2016 heb ik namelijk drieënhalf uur zitten rummikuppen. Een dodelijke vorm van tijdverdrijf waarin ik mij zó graag verontwaardigd wilde voelen dat ik bijna bereid was vandaag deze hele column over het populisme binnen de politiek en het argumenteren middels stemverheffing, te schrijven. Uiterst saaie onderwerpen die al zo uitgekauwd zijn, dat verder kauwen onsmakelijk wordt.

Over rummikuppen kan ik een thriller schrijven, van rummikuppen krijg ik namelijk moordneigingen. Niet eens gericht, dan zou er nog een zeker begrip kunnen zijn voor mijn daden, maar willekeurig. Na drieënhalf uur rummikuppen ben ik bereid met een kettingzaag door het bos te struinen en niet om openhaardhout te oogsten. Na drieënhalf uur rummikuppen voel ik de onstuitbare behoefte dingen te doen die onherroepelijk tot verontwaardiging op social media zullen leiden, en terecht.

Volgend jaar ga ik oud en nieuw vieren in een trendy hotel in willekeurig welke buitenlandse stad, het liefst op een plek waar ik zonder kippenvel een nieuwjaarsduik kan nemen, zodat ik mij weer helemaal mens kan voelen.

Nu ga ik een kort verhaal schrijven over een vrouw die verplicht drieënhalf uur heeft zitten rummikuppen, over veertien dagen mag Ink dat op deze site publiceren. Dat zal mijn eerste echte thriller worden, vermoed ik.


Marja West


Uitgeteld (Ambo|Anthos 2015), Echte barkeepers heten Henk (Ambo|Anthos 2016), schrijfster van twee Storytel originals (publicatie 2017) en De laatste zomer van Wouter Bolhuis.


1 opmerking:

  1. De toon is gezet en zo hoopte ik al dat het zou gaan. Humor bovenal.

    BeantwoordenVerwijderen