Memorylane: herinneringen van Ann

Herinneringen

Een paar weken geleden werd ik op Facebook ontvriend. Nou is dat op zich niks schokkends en in dit geval was het ook zeker een logische beslissing van de ontvriender. Toch had ik heel even zoiets van ‘Hè, ow oké dan.’ Eigenlijk had ik er zelf ook al weleens aan gedacht om diegene uit mijn vriendenlijstje te schrappen, want tsja, al 10 jaar niet meer gezien en al een jaar of 5 à 6 niet meer (telefonetisch) gesproken. Toch denk ik dat het voor vrouwen vaak iets emotioneler ligt. Zeker als het om iemand gaat die je ooit heel erg graag mocht, (lees megagek op was). Ik was er eigenlijk helemaal niet echt rouwig om, op een of andere manier luchtte het ook wel op. Wat blijft zijn de herinneringen en die zijn vaak mooier dan de persoon zelf ;-)

Herinneringen ophalen…ik schreef er wel eens vaker over. Terwijl ik heel snel even de hapjespan met de hand afwas, (want direct nodig en vaatwasser nog lang niet vol), knijp ik met een blij gevoel in de fles Dreft. Want ik vind Dreft zo lekker ruiken en het doet me denken aan vroeger toen mijn ma en ik luidkeels tweestemmig stonden te zingen tijdens de afwas. ‘Kom mee naar buiten allemaal…enz.’ Achteraf denk ik dat de buren een grootverpakking oordoppen in huis moeten hebben gehad. Orhopax of zo, in zo’n geel blikje.

Wat ik trouwens ook weer herontdekt heb is Nutella. In zo’n glas dat je, nadat de Nutella op was, kon hergebruiken als drinkglas. Ik heb er nog een paar van vroegâh. Tegenwoordig ben ik weer af en toe even terug naar de 70’s en geniet ik van een witte boterham met Nutella. Terwijl ik eigenlijk helemaal geen brood eet en nu ik toch bij de 70’s ben beland, van de week had ik het nog over Xenos. Dat ik daar mijn Kohl kocht en wierookkegeltjes en kleine flesjes Musk en van die adembenemende Patchouli. Plus niet te vergeten, de leren teenslippers. India sandalen noemden we ze toen, ik heb heel wat paar versleten. Net als die zwarte stoffen Kung Fu schoenen met zo’n bandje over je wreef. Ook droeg ik, zoals velen met mij, zo’n Afghaanse jas. Die als hij versleten was nog dienst deed als kleedje naast mijn bed. 

Och ja…al die herinneringen. Zou de jeugd van nu over 40 jaar ook terugdenken aan hun Pokemon Go tripjes, hun Nike’s Air en al de hot, hip en happening spullen van tegenwoordig. Zoals wij af en toe nog sentimenteel worden bij het zien van een foto van een Pukkel (nee geen puist, maar een tas), van die kuitenkrampende Roots en de vrolijke Kickers. Ik lijk wel een oude muts met mijn ‘terug in de tijd’ stukje. Ik ben de laatste die roept dat vroegâh alles beter was, want ik ben erg van de gadgets van deze tijd. Ben dol op mijn iPad, iPhone, iPod en Mini-Macje. Dat ik ooit zonder heb gedaan kan ik me bijna niet meer voorstellen. Ik las wel veel meer dan nu, dat dan weer wel. Nu is er door alle die leukigheidjes zoveel afleiding, dat ik amper nog tijd heb om te lezen, want ik wil ook de rest niet missen.

Af en toe las ik dan ook een TV/computer/smartphoneloze dag in om weer even terug te gaan naar de basis. Op zo’n dag verzin ik een grappig/mooi/zielig verhaal, ik lees een boek uit en ik mijmer. Er is niks leukers dan zo nu en dan een dagje mijmeren…over de dingen van vroeger bijvoorbeeld…of over die ene leuke…zucht ;)

See you, when I see you.
Ann