dinsdag 21 juni 2016

Als de Tijger even een tijgertje is

De (pijnlijke) belevenissen van een Tijger

Tijdens mijn drukke studeersessie dit weekend (zoiets gebeurd uiteraard in het weekend), had ik een kat (Tijger) die elke 10 seconden de kattenbak in en uit stapte, obsessief aan zijn onderbuik zat te likken en knagen en heel klagelijk zat te miauwen. Constant heen en weer lopen dan weer naar binnen, dan weer naar buiten…
Nou is hij bekend met blaasproblemen, maar ik had gehoopt dat het meeviel. Maar aangezien hij iedere keer maar 3 druppels plaste en elke klapscheet in de kattenbak zat, toch maar even de dierenarts gebeld. NU onmiddellijk komen zei hij… Hmm, oke dat klinkt niet goed.
 
Tijger is een enorme stresskip, dus toe hij de vervoersbox aan zag komen wist ie al hoe laat het was natuurlijk. Worstellen om hem überhaupt in dat bakje te krijgen. Eenmaal in de auto schreeuwde hij alles bij elkaar en kakte hij z’n vervoersbox vol, waardoor wij heel de weg met de ramen open moesten rijden.
Eenmaal bij de dierenarts aangekomen had de dierenarts eerst een lekker fris klusje om Tijger z’n bak schoon te maken (hij liever dan ik! :-p).
Na even voelen en knijpen (knijpkat! ;-) ) bleek hij gelukkig niet verstopt te zitten en hoefde hij dus ook niet gekatheteriseerd te worden. De dierenarts heeft hem even uitgewrongen om te zien of er nog wat urine uitkwam, en jawel! Gelukkig voldoende om even te onderzoeken. Maar met het blote oog was al te zien dat het niet goed zat. Roze urine is meestal geen goed teken. Dus even urine testen, heel veel bloed en de PH was te hoog in de blaas. Even onder de microscoop bekeken, ik mocht ook even kijken van de dierenarts. Hij vroeg me wat ik zag. Nou, HEEL VEEL kristallen en rode bloedlichaampjes. Die arme Tijger zit weer helemaal vol met blaasgruis. Dit doet heel veel pijn en tast de blaas dus zo erg aan dat het gaat bloeden. Ondertussen lag Tijger helemaal angstig, hijgend en bibberend op de tafel, opgekruld als een balletje (en hij is best groot, dus dat valt niet mee.). Arme kat.
Hup, prik er in en met antibiotica en pijnstillers weer mee naar huis. (Kost weer alles, dat weekendtarief is niet mis..) 

Op de terugweg werden we weer verblijd met een kattenconcert in de auto. Eenmaal thuisgekomen wist ie niet hoe snel hij in z’n mandje moest kruipen.
Aangezien ik moest gaan werken, snel omgekleed en die katten eten gegeven. Ga ik bij Tijger kijken, heeft ie z’n urine gewoon laten lopen in het mandje en ligt hij er midden in. Zo zielig! Kat uit het mandje gehaald, mandje schoon gemaakt en met mandje en al in de garage gezet. Deurtje open, kan hij naar buiten als hij wil. Eten en drinken erbij.
Terwijl ik de kamer weer in stap zie ik hem naar het mandje buiten sjokken waar hij zich in op krult. Met een vervelend gevoel ga ik naar mijn werk, ik hoop dat alles goed gaat.
Na mijn werk spoed ik me zo snel mogelijk naar huis om te kijken hoe het met mijn patiënt thuis is en of hij het me alweer vergeven heeft. Als ik de garage binnenstap zit Tijger al luid knorrend op mij te wachten en wil maar wat graag mee naar binnen. Eenmaal binnen moet ie toch z’n antibiotica nog even innemen, ik heb een soort deegspul meegekregen waar je een plakje vanaf snijd en het pilletje in kan kneden. Benieuwd of het werkt… En jawel! Hij eet het in 1x op! Gelukkig. Tijger blijft constant achter me aanlopen en zodra ik aanstalten maak om op de bank te gaan zitten, zit hij al op me te wachten. Ik zit amper en hij springt op schoot, draait 3 rondjes en gaat lekker liggen slapen. Pfooee.. hij heeft het me alweer vergeven! Wat een lief beest is het toch…

Amanda

Geen opmerkingen:

Een reactie posten