Een thrillerlezerslunch met Olga, Jennefer en Diana

Op zaterdag 21 mei hadden we met een groot gedeelte van het team niet zomaar een boekenuitje, maar een boekenlunch met drie auteurs van (young/new adult) thrillers; Olga Hoekstra, Diana van Hal en Jennefer Mellink. Lekker eten en praten over boeken in de Winkel van Sinkel; beter wordt het eigenlijk niet, toch?

Mààr. Utrecht – je moet er eerst zien te komen. De NS houdt het altijd spannend; zo word je in Woerden door de NS naar de bus gestuurd en door de buschauffeur weer naar de NS, omdat niemand echt weet wat er aan de hand is. Gelukkig hebben Alex en ik niet alleen veel geduld, maar ook een Miriam - en Miriam heeft een NS-app. Uiteindelijk komen we dus wel gewoon aan in Utrecht, niet eens zo veel later dan gepland.

Tja, en dan moet je de anderen nog vinden. Bij het trefpunt (Starbucks) zien we niemand en na een sms van het opperhoofd (“Waar zijn jullie??”) die vervolgens de telefoon niet opneemt, gaan we maar gauw op weg naar de Winkel van Sinkel.

We blijken er de eersten te zijn; aan de lange, voor ons gereserveerde tafel achterin het restaurant zit nog niemand. Dus. We hoeven gelukkig niet lang te wachten; een minuut of tien later komt de rest van de club binnen: Inki, Jennefer, Diana, Olga, Ann en Lydia.

Er wordt volop geknuffeld, gegroet en gevraagd waarom we in vredesnaam niet gewacht hebben. Maar als we eenmaal zitten, zijn de meesten het misverstand al snel vergeten. Het is een warm weerzien; Ink informeert hoe het met Olga’s kersverse, vierde kind gaat en natuurlijk met haar oudste zoon; ze heeft drie dochters, maar het gaat om het idee. Olga vindt het waarschijnlijk allang best; dit is haar eerste uitstapje ‘sans la bébé’.

Bij een thrillerlezerslunch horen cadeautjes. Alle drie de dames krijgen een boekje met “999 Vragen Aan Jezelf” en Olga krijgt omdat ze ‘geworpen heeft’ een mooie, door Miriam gehaakte babydeken en een speciaal thrillerlezersslabbetje (ook voor de baby). Jennefer heeft voor Miriam een Chevy Stevens meegenomen (Vermist), omdat ze allebei van gruwelijke thrillers houden; Inki krijgt een mooi Inkie-kleurboek.

Na de uitwisseling van cadeaus barsten de gesprekken los en lukt het nog net om thee, koffie, bier en wijn te bestellen. Daarna is de orde zoek en uiteindelijk moet onze serveerder overspannen naar huis gestuurd worden als we drie uur later nog niks te eten besteld hebben.

Geintje natuurlijk, maar hij moest wel een paar keer terugkomen – één keer is dat zijn eigen schuld omdat hij alleen Alex vraagt of die nog iets te drinken wil bestellen en de rest van ons vergeet (of zoiets).

Allerlei onderwerpen komen voorbij: dat er nog steeds een spelletjesavond moet komen bij Olga thuis; dat je als schrijver hard aan de boek moet, ook wanneer je boek al uit is en dat je eigen uitgeverij beginnen ook heel goed kan werken; over Tintelingen en succes met je boeken over de grens; en natuurlijk praten we over de nieuwe boeken die eraan zitten te komen.
Olga zit zich al verlekkerd te bedenken wie ze in haar volgende boek zal omleggen. Ondertussen komt het nieuwe boek van Jennefer al binnen twee weken uit en dat van Diana verschijnt in het najaar. Ook komt het concept ‘moorddiner’ ter sprake, dat moeten we echt eens doen. Olga ziet het al helemaal voor zich: “Dan kunnen wij het scenario wel schrijven!”

Na een paar uur gezellig praten, eten, drinken en nog meer drinken, maken de eersten zich los van ons groepje om voor de avondklok thuis te zijn. De Lush lonkt en er zijn dochters om over de finish te juichen, dus worden er foto’s gemaakt voor het blog en afscheidszoenen uitgewisseld.

Inki, Miriam, Ann, Alex, Diana en ik verplaatsen ons naar het terras van Sinkel voor een laatste drankje. Lang duurt dat niet, want tegenover de Winkel van Sinkel bevindt zich boekhandel Broese en de boeken roepen. Als de rest van de groep mijn onrust niet langer kan negeren, rekenen we af om daar te gaan kijken. Ik ga meteen op jacht naar een boek van Carrie Brownstein op de muziekafdeling, waardoor ik het vertrek van Diana mis. Het boek vind ik trouwens niet - wel tien boeken over Herman Brood... Dubbele teleurstelling.

Uiteindelijk weet de rest me met lichte dwang uit de boekwinkel te verwijderen: tijd voor tapas. We schuiven aan een tafeltje in La Cubanita en daarna wordt alles wat wazig; de sangria was overigens het idee van Inki. Ik weet wel dat ik heel lekker geslapen heb die nacht.

En dat het een enorm leuke dag was met drie ontzettend aardige, prettig gestoorde auteurs en het thrillerlezersteam. Bedankt allemaal, ik had het niet willen missen!

Yfke Brandhout