Boekpresentatie Nachtvlinder - Carina van Leeuwen op 3 mei 2016

Naar sommige boekuitjes kijk je stiekem meer uit dan andere. Met bijna het hele team van Thrillerlezers naar een boekenuitje gaan, in een prachtige boekhandel (Paagman FRED), om naar Carina van Leeuwen te gaan kijken en luisteren: dat is zo’n uitje.

Voor degenen die haar nog niet kennen: Carina van Leeuwen werkt voor de politie Amsterdam als Inspecteur/Forensisch Expert in het Team Review en Cold Case. Haar thrillerserie Unit Plaats Delict speelt zich af in de wereld van forensic Renee Spaan van het Haagse politiebureau Donumstraat. 

Eerder zijn al Vuurproef en Koud spoor verschenen en afgelopen dinsdag was de officiële presentatie van Carina’s derde boek, Nachtvlinder.

Enkele teamleden zijn al vanaf een uur of vier bezig zich geestelijk voor te bereiden op deze avond met koffie, thee en koekjes in het Kicking Horse café. Wegens werk en draakjes (eigenlijk ook werk) komen Miriam, Alex en ik pas na zessen aankakken. Wanneer de boekpresentatie officieel begint om 19.00 staat de ruimte vol fans, belangstellenden en collega’s van Carina (aan hun uniformen te zien) en het feest kan beginnen.

Carina wordt geïntroduceerd door Steven Maat van de AW Bruna Uitgevers: 

“Carina kwam zeventien minuten geleden naar me toe en zei: Jij gaat mij introduceren.” ... dus. Breed grijnzend staat Carina zelf erbij – ze zal Steven goed genoeg kennen om te weten dat hij dit prima kan, maar het is toch behoorlijk grappig. Steven vertelt in zijn ‘spontane’ intro hoe Carina met haar derde boek Nachtvlinder nu toch wel een serieuze auteur lijkt te worden, terwijl alles eigenlijk begon als een grote grap. Terwijl het eerste boek in 3,5 maand geschreven (en in anderhalf jaar herschreven) werd, duurde de totstandkoming van Nachtvlinder ongeveer 3,5 jaar. Doordat het echte leven er steeds tussen kwam, voor Carina en voor Steven, kwamen

ze met Nachtvlinder ook nog eens in tijdnood, waardoor tot nu toe ook nog geen moment was geweest om het eerste exemplaar van Nachtvlinder officieel uit te reiken – dus doen ze dat nu.
Carina, die nog net niet geblinddoekt naar binnen geleid werd, ziet haar kersverse boek nu echt voor het eerst. “Is ze niet mooi?” zegt ze meer dan eens vanavond, stralend. En: “Deze is een beetje kleiner dan de anderen – net als ik!”

Het woord is dan aan Carina. Ze moet zelf nog even warm draaien, zegt ze. “Dus als ik iets dubbel vertel, komt het niet door de drank.” We nemen het maar voor waarheid aan (stel je voor dat er toch wodka in dat ‘glas water’ van haar zit).
Van dat moeten warmdraaien is weinig te merken. Terwijl Carina vertelt waar ze zoal mee bezig is geweest in het afgelopen jaar (#rechercheursleven, #auteursleven) vliegen de citaten en foto’s je om de oren, vergezeld van Carina’s scherpe, grappige commentaar.

Vervolgens wordt het publiek getrakteerd op een echte Carina van Leeuwen mini-masterclass, inclusief PowerPointpresentatie. Niet alleen interessant voor de thriller fan omdat er veel informatie wordt gegeven over forensisch onderzoek; Carina heeft een geweldig gevoel voor humor. (op haar site, www.carinavanleeuwen.com, staat een overzicht met toekomstige masterclasses, voor de liefhebber)

Vanavond krijgen we de masterclass Met de Unit Plaats Delict naar de Plaats Delict (PD), en leren dat de plaats delict zich niet beperkt tot de plek waar een lichaam is gevonden, dat de unit op de plaats delict bezig is met het veiligstellen, vastleggen, onderzoeken en interpreteren van sporen, en dat er veel verschillende soorten sporen zijn: Delict-gerelateerde sporen, directe en indirecte sporen, sporen die bewijs tegen een verdachte vormen of deze juist uitsluiten, en sporen met reconstructiewaarde.

Tussen de informatie door vertelt Carina over haar persoonlijke ervaringen, altijd met een vette knipoog. Ooit kwam ze bijvoorbeeld sporenonderzoek doen bij een huis waar was ingebroken. Om een beetje sympathie te tonen zei ze: “Nou nou, ze hebben wel huisgehouden.” Waarop de bewoonster antwoordde: “Ze zijn alleen boven geweest, hoor.” Gênant!

Waarom niet iedereen mag meekijken op de plaats delict is eigenlijk vrij logisch; het heeft te maken met de privacy van het slachtoffer, contaminatie en het zorgen dat daderkennis niet in de handen van omstanders valt (dat kan tot een valse bekentenis leiden).

En dan nog de vergelijking ‘CSI versus Realiteit’. Wat is nou het verschil?
De tv ruik je niet – en de acteurs lijken ook niks te ruiken, hoe erg de staat van ontbinding ook is!

Een ‘9 tot 5 mentaliteit’ kun je in dit vak wel vergeten – vandaar dat zij altijd een bammetje met pindakaas in de koelkast heeft liggen, dat ze mee kan grissen als ze plotseling wordt opgeroepen. En met zo’n beschermend wit pak naar de wc gaan, dat is ook best lastig. Zo maakte ze een keer in België mee dat de hele ME al door dezelfde Dixie was geweest tegen de tijd dat zij eindelijk haar apenpak uit had. Pfoe. Een Dixie op de laatste dag Lowlands zal er niks bij zijn, denk ik.

De masterclass is klaar en nu mogen we vragen stellen. Zo leren we dat de reacties van Carina’s collega’s op haar schrijfaspiraties erg positief zijn; dat ze voor haar werk heel veel gehad heeft aan haar ervaring als OK-assistent; dat humor (naast de liefde) heel belangrijk voor haar is en je het zonder niet volhoudt in dit vak, maar dat je dingen ook zeker niet weglacht; dat dit vak je een diep respect voor het leven bijbrengt en je leert te relativeren; dat ze les geeft aan de Universiteit Amsterdam en dat forensisch onderzoek mede dankzij de televisie zo populair is geworden. Ze ziet onder de studenten vooral veel vrouwen.

Bij het signeren blijkt dat Carina een uitstekend geheugen heeft; eerder herkende ze Juul van haar masterclass bij Scheltema vorig jaar, ook Alex herkent ze nu van gezicht: “En je naam begon met een A, toch?” Wauw. Ik herken mijn collega’s niet eens in de tram. Alex vraagt haar nog snel even of ze al smetvrees heeft ontwikkeld. Dat is niet het geval, maar als ze een collega zonder handschoenen ziet werken, denkt ze wel: ‘Jouw gebakje sla ik volgende keer even over.’

Heel sportief laat Carina de hele groep nog even met haar poseren voor een foto.

Wat een vrolijk, energiek mens is het toch! Wanneer we allemaal hebben geproost op Nachtvlinder en ons gesigneerde exemplaar hebben bemachtigd, begeven we ons langzaam richting uitgang, waar we Steven tegenkomen met twee boeken onder zijn arm (o.a. Het ABC van Annie MG), want “als je bij een boekhandel bent, moet je een boek kopen, vind ik”.

Dat vind ik ook.

Yfke Brandhout