De leesweek van Mir

Deze week stond in het teken van veel kinderen. Veel meer kinderen dan die twee die ik zelf heb. Dat begon op maandag toen ik met vriendin L., haar zoon en het draakje naar Julianatoren ging. De toon werd gezet op de heenweg. Het kleine grut op de achterbank leek wel een getrouwd stel. Kletsen, de slappe lach, nog meer kletsen en dan ineens de opmerking: 'je praat teveel Jenna'. Hi-la-risch.

De kinderen vonden Julianatoren helemaal geweldig. Als ouder vergt het wel veel van je, voornamelijk flexibiliteit. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben niet meer zo vouwbaar als pak 'm beet tien jaar geleden. Bij elke attractie staat een groeimeter en tot een bepaalde lengte mogen de kids niet alleen in zo'n ding. Fijn dat die kids van ons bijna elke keer in die 'tot hier moet je papa of mama zichzelf dubbelvouwen en met je mee'-categorie vielen. Het hoogtepunt (of dieptepunt, het is maar net hoe je het bekijkt) was het helicopterritje. Helaas wilden het draakje en haar vriendje niet samen en dus moesten de mama's mee. Wij keken ernaar en vroegen ons af hoe we daar in godsnaam in moesten kruipen. Er stond een behoorlijk lange man voor ons en toen hadden we zoiets van 'we kijken gewoon hoe hij het doet en als hij past, passen wij ook' (al zat het bij ons wat meer in de breedte dan in de lengte ahum). Niet vragen hoe, maar hij kreeg zichzelf in dat helicoptertje. Erin was te doen, achterwerk op de achterbank en dan je benen over het stoeltje voor je, hoofd een beetje scheef en hoppa, klaar voor vertrek. Gelukkig kreeg ik tips bij het uitstappen. 'Benen eerst mevrouw, dat is ietsjes makkelijker.'.

Geloof mij, dat was niet zo.

Op woensdag ging ik met Ink naar de uitreiking van de Jonge Jury prijs. Het verslag van deze dag kun je elders op het blog al lezen. In dat verslag werden mijn padvinderskwaliteiten enigszins in twijfel getrokken. Ik heb nooit bij de padvinders gezeten dus tsja, dan is het niet gek dat ik die kwaliteiten ook niet heel erg heb. En daar komt nog bij dat Tivoli Vredenburg a) een doolhof is en het b) nogal een verschil is als de ene keer alle gangen volgelopen zijn met pubers en de andere keer het helemaal leeg is. Het ziet er dan gewoon anders uit. Echt. Uiteindelijk kwamen we er wel. Via de toeristische route.

Wat was het leuk om Mel Wallis de Vries weer te zien en spreken. Een heerlijk mens is dat, zo positief en vrolijk en het is zo leuk om te zien hoe ze met al die fans omgaat, met alle geduld van de wereld en een lief woord voor iedereen, niets is teveel. Geweldig is dat.

In de trein naar Utrecht las ik die woensdag Elizabeth is zoek uit. Ik heb inmiddels mijn recensie klaar, maar ik wil het nog een keer goed doorlezen. Ik ben niet helemaal tevreden nog. Wat mij betreft een boek dat je op je NTL moet zetten!

Ondertussen wachtte ik vol spanning op Killer Country van Mike Nicol. Vorig jaar las ik Payback en dit is het vervolg daarop. Op een of andere manier weet de postbode Huize Bakker wel te vinden als er een rekening gebracht moet worden, maar als er boeken bezorgd moeten worden, is het ineens heel moeilijk. Uitgeverij De Geus heeft het boek al tot twee keer toe naar me toegestuurd, maar ik denk dat iemand anders het aan het lezen is, want ik heb het nog niet gezien. Waardeloos. Inmiddels is het op een andere manier opgelost en ga ik er snel in beginnen.

In afwachting op Killer Country was niet lezen niet echt een optie natuurlijk, dus ik ben begonnen in Het glazen huis van Leonora Christina Skov. De eerste hoofdstukken zijn gelezen en ik ben heel benieuwd waar het heen gaat. Een fijne schrijfstijl in ieder geval!

De komende week wordt een rare week. Aanstaande dinsdag is mijn laatste werkdag en ik hik er tegenaan. Terwijl ik er ook wel aan toe ben. Heel tegenstrijdig allemaal en ik word er een beetje (erg) sjagerijnig van. 

Ik ga maar weer een boek lezen :-)

Fijne week!