Afgelopen zondag was het weer tijd
voor de marathon van Amsterdam.
Een jaarlijks terugkerend hardloopevenement
dat door duizenden (internationale) idioten, ik bedoel sjoggers, joggers, hardlopers,
wordt gelopen. Drie keer eerder was ik één van die idioten, samen met Miriam en
Manon.
Helaas was ik dit jaar door
lichamelijk ongemak niet in staat om mee te doen. Erg jammer, want ik kijk er
altijd naar uit.
Jaarlijks staat bij ons een traditioneel
rijtje aan evenementen op de kalender: als goed voornemen de 10,5 km van Egmond
aan Zee, met iets meer moed de 10 km van Alphen a/d Rijn, 5 km in Zandvoort
omdat het zo´n leuk rondje is, 10 km Leiden door zeer smalle straatjes, 8 km
Dam tot Dam door nog smallere straatjes en als afsluiting van het seizoen de
8km Amsterdam, want wat is er nou leuker dan door het Vondelpark rennen en
finishen in een Olympisch stadion.
Bij mij stopte het dit seizoen al in
maart bij Zandvoort, maar dat betekende niet dat alle evenementen aan mij
voorbij zijn gegaan.
Als niet actief deelnemer ben ik toch
zo goed als altijd van de partij. Waarom? Omdat het zo ontzettend leuk en
gezellig is om met je hardloopmaatjes op stap te gaan, ik er zelf ook blij van
word als er iemand langs de kant staat en zijn handen blauw klapt als ik
voorbij ren of als er iemand met een suf bloemetje aan de finish staat en het
met z'n meerderen veel gezelliger in de auto is dan in je uppie. Ook is de kans
kleiner dat je je halverwege bedenkt en omkeert om weer in je warme bed te
kruipen, want zeg nu eerlijk: welke mafkees staat er op z'n enige vrije dag op
om 7 uur, om een uur in de kou naar Amsterdam te rijden, 50 minuten hard te
lopen, en vervolgens verkleumd weer een uur terug te rijden?
Bijkomend voordeel dat je maatje
meegaat, is dat er iemand is die je spullen in de gaten kan houden.
Normaal gesproken geef je die af en
verdwijnt je tas tussen de honderden andere zwarte rugzakken. Aangezien er
duizenden sjoggers zijn is dit na afloop een drukte van belang. Zeker na een
regenachtige loop wil je natuurlijk snel je warme kloffie weer aan.
Dus om tijd te besparen fungeert de
niet actieve deelnemer bij ons al geruime tijd als tassendrager, ook wel Annie.
Een Annie is vaak in zijn/haar
eentje, maar het kan ook voorkomen dat er meerdere Annies meegaan, er kunnen
nooit teveel Annies meegaan. De Annies worden dan onderverdeeld in Annie I,
Annie II, etc.
Een Annie kan je beste vriendin,
vader, moeder, opa of oma zijn. Annie kent geen sekse of leeftijd.
Een goede Annie zorgt ervoor dat de
deelnemende toekomstige Annies ruim op tijd bij het evenement aankomen, zodat
er genoeg tijd is om om te kleden, er de nodige pitstops gemaakt kunnen worden
en eventueel een peptalk gegeven kan worden.
Een goede Annie zoekt ook van tevoren
uit waar de beste parkeergelegenheid is, het liefst binnen wandelafstand van de
start en niet 5 km verderop zoals deze Annie in zijn opleiding als Annie
presteerde. Een deelnemer stelt het duidelijk niet op prijs als 8 km hardlopen
uitmondt in een halve marathon.
Als Annie zorg je ervoor dat de
bagage droog blijft zodat de uitgeputte, verregende buddy na afloop kan
beschikken over droge kleding. Van ondergeschikt belang is dat de Annie hierbij
zelf droog blijft.
De Annie dient altijd enthousiast te
zijn. Tot uiterlijk halverwege de afstand dient hij/zij aan de kant van de weg
te staan (inclusief de bagage als geruststelling), hard te schreeuwen om boven
het lawaai uit de oordoppen te komen en overdreven te zwaaien. Tip: doe dit
niet aan het einde van de race, de deelnemer heeft het al moeilijk genoeg en er
blijft niet genoeg tijd over om aan de finish klaar te staan.
Een goede deelnemer houdt ook
rekening met zijn Annie. De hoeveelheid bagage dient beperkt te zijn tot het
nodige, de winterkleding hoeft niet mee in de zomer.
De maximale verhouding
deelnemer/Annie is 1/3. Drie rugzakken zijn nog hanteerbaar, daarna wordt het
zelfs voor de Annie een opgave.
Na afloop dient de Annie voor licht
leedvermaak te zorgen. Vooral bij het trap aflopen of uistappen uit de auto mag
dit gepaard gaan met wat flauwe grappen om de deelnemer af te leiden van de
spierpijn.
Kortom: als je zelf niet kunt
deelnemen, wees dan een Annie voor je maten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten