'Sorry, ik heb geen idee.'
'Maar u bent toch van de politie!?’
Alsof ik een wandelend wetboek ben. Wat is er mis mee om sommige dingen eerst uit te zoeken of na te vragen?
Dat doe ik ook met mijn manuscripten. Niet dat ik zo slecht ben in de Nederlandse taal. Immers schrijf ik de hele dag. Ik neem aangiftes op, hoor getuigen en verhoor verdachten. Voordat een aangifte wordt afgerond, lezen we het gezamenlijk nog eens na. Ik wil niet dat het naar de rechter gaat vol fouten.
Een schrijver wil ook niet dat zijn of haar boek met fouten wordt gedrukt. Kritisch nakijken en laten nakijken dus.
Eens zien. Mijn laatste manuscript telt 44.866 woorden. Als dit een dictee zou zijn,
zou ik met twee fouten met vlag en wimpel zijn geslaagd. Daar had ik op school
zeker een 8 voor gekregen! Misschien wel een 9.
Nee, ik spreek niet over een boek VOL taalfouten.
Taalfouten komen we helaas overal tegen. Een schrijver probeert ze echter te voorkomen.
Anderen doen er totaal geen moeite voor. Spontane reacties op social media worden
vaak niet nagelezen. Ach, ik begrijp de boodschap wel.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik soms wel erg hartelijk moet lachen om taalfouten.
Degene die ze heeft geschreven heeft duidelijk geen check of navraag gedaan. Weet waarschijnlijk niet eens wat er verkeerd geschreven is.
Op het briefje aan de winkeldeur staat; “Door leverproblemen helaas geen bieren
geleverd gekregen.”
De journalist schrijft in de krant: “De dode wolf uit Luttelgeest was al dood toen zij in
Nederland kwam aanlopen.”
En de bloemist verkoopt Fucksia’s, 4 stuks voor 5 euro.Ach,…..zucht.
Weet iemand overigens waar ik deze straat kan vinden? Ik heb serieuze verhuisplannen.
Nancy Elferink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten